Είθε το '17άρι να μας οδηγήσει πιο κοντά στο νόημα, όχι αυτό των "ιερών βιβλίων" ή των οθόνων...

"Να είσαι το αφεντικό της θέλησής σου και ο δούλος της συνείδησής σου".
Marie von Ebner-Eschenbach

Για τις φετινές "εορταστικές ημέρες " τι θα μπορούσαμε να πούμε; Kάτι έχουμε. Αν και:
 Πιστεύω τα'χουμε πει και παλιότερα έτσι όπως τα νιώθαμε, τα εισπράτταμε από το βομβαρδισμό εικόνων, γεγονότων και καταστάσεων και "κλίματος", τις ίδιες με τις σημερινές, όπως και τότε, ημέρες:

  Να γιορτάζει ή να μη γιορτάζει κανείς;
: "Το μεγάλο εορταστικό δέντρο τούς φαινόταν ειρωνικό προς τους διαβάτες, που προχωρούσαν στην πλειοψηφία τους σαν ολότελα χαμένοι σε δίνες από έγνοιες και με σκυμμένα τα κεφάλια. Μπορεί να δέσποζε στο κέντρο της πολυσύχναστης πλατείας, μπορεί να έβριθε από στολίδια και να φωτοβολούσε σαν  πυροτέχνημα μέσα στη νύχτα, αλλά…Κάτι δεν τους πήγαινε καλά.
Ούτε τα λαμπιόνια, ούτε τα στολίδια, ούτε οι κράχτες αγιοβασίληδες μπροστά σε εμπορικά μαγαζιά, ούτε οι αγιοβασίληδες με τα ξωτικά και τα πόνυ που χρέωναν τις φωτογραφίες των πιτσιρικιών μαζί τους σε προσιτές τιμές, ούτε τα ανάλογα εορταστικά τραγουδάκια με τα οποία τα εξωτερικά ηχεία βομβάρδιζαν τους κεντρικούς δρόμους, τίποτε απ’όλο αυτό το «πακέτο» δεν τους έκανε εντύπωση. Ούτε τους γέμιζε με κάτι από αυτό που αποκαλούνταν (έστω και προσωρινή) αγαλλίαση των ημερών. Η οποία αμέσως μετά χανόταν κάπου μεταξύ λογαριασμών που κρέμονταν σα θηλειές σε λαρύγγια και μεταξύ μιας δυσβάσταχτης φοβίας ότι τα χειρότερα έρχονται, σαν τους καλικάντζαρους που θα αποτέλειωναν το ροκάνισμα του δέντρου της ζωής."

Αυτές τις "άγιες ημέρες" που έρχονται μίλα μου για άλλα πράγματα...

: " Μη μου μιλάς για ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων, μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο που τρέφεται με την αιθαλομίχλη πάνω από τις πόλεις θυτών και θυμάτων. Για να μην τραφεί με ξέψυχους από την ανάσα του ανθρώπους.

Mη μου μιλάς για ευτυχία! Μη μου μιλάς για χαμόγελα!
Μας τα έχει ήδη πει η Coca Cola, που ξεδιψάει τη λαχτάρα μας για λίγες στιγμές ευτυχίας. Μη με ρωτάς πώς το καταφέρνει. Ο καλός κοιλαράς παππούλης, μέσα σε έναν κόσμο με τουμπανιασμένες από την πείνα κοιλιές, αυτός με τη γενειάδα και τον παιχνιδόσακο συνυπογράφει, κι αυτό μετράει.
Μη μου μιλάς για αγάπη! Η αγάπη δεν έρχεται κάποιες συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου, σαν αστεροειδής που η γη νιώθει την ανάσα του και μετά εξαφανίζεται και πάλι στο διάστημα. Η αγάπη δεν έχει σχέση με εράνους και εορταστικές φιλανθρωπίες και εορταστικά δημόσια κι εκκλησιαστικά συσσίτια και φωτογραφίσεις επωνύμων δίπλα σε άστεγους, άπορους και παιδάκια σε ιδρύματα. Η αγάπη είναι! 
Δεν κουκουλώνει εκ των ενόντων την κοινωνική αταξία και αμετροέπεια, ούτε καλοπιάνει όποτε το θυμάται τη δυστυχία για να την ξεγελάσει! Δεν επιτρέπει στα προηγούμενα να ευδοκιμήσουν, με τη συνέπειά της και τη διαρκή ταύτιση των λεγόμενων με τα πεπραγμένα της.
Και ξέρεις: η αγάπη ξέρει και να διεκδικεί για λογαριασμό όλων όσων τη στερούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο και βλέπουν τη ζωή να χύνεται στο χώμα, σαν το αίμα μέσα από τις ανοιχτές πληγές. Και η αγάπη μπορεί να γίνει και πολύ δυναμική στις διεκδικήσεις της. Μη καταδεχόμενη να καθηλωθεί και να συμβιβαστεί στο επίπεδο της συμπόνιας.
[...] Έλα να αφουγκραστούμε μια καρδιά, που αν και τελείως γυμνή απ'όλα τα φτιασίδια και τα λαμπιόνια της πολιτισμικής παράκρουσης, πάλλεται στην αίσθηση της πληρότητας. Μέσα στην λαμπερή ομορφιά της αρετής της απλότητας. Που δεν έχει ανάγκη από δώρα γιατί τα έχει όλα όσα ξέρει πως χρειάζεται και περιγράφονται με μία μόνο λέξη. Που εμπλουτίζει πολλές άλλες έννοιες, ακόμα και αυτή της εξέγερσης: Αγνότητα!"

 Στις κοινωνίες της κανονικότητας και τις επερχόμενες εορτές της αγάπης δεν υπάρχει τίποτε το κανονικό!

: " Και δυστυχώς ούτε η ζωή των ανθρώπων -κι όχι μόνο των χριστιανών, φυσικά, μια και πριν αναφέρθηκα στα χριστούγεννα και το φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα τους- μπορεί να θεωρηθεί ως κανονική. Εκτός αν πει κανείς ότι ο αμνός βιώνει μέσα στην άγνοια της αγέλης του μια μακάρια κανονικότητα, γιατί απλά δεν γνωρίζει τη μοίρα του. Όμως εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: ο άνθρωπος, εκτός αν είναι αθεράπευτα ηλίθιος, έχει μπροστά στα μάτια του και σφηνωμένα στην καθημερινότητά του μια πληθώρα στοιχείων περί μοίρας του, που "μαγειρεύεται" στα καζάνια των αφεντάδων του."  [...]
Και τέλος, η καθημερινότητα μυριάδων ανθρώπων στον κόσμο, που παλεύουν για να επιζήσουν, μονάχα σαν των αμνών μακάρια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Άρα η κανονικότητα ακόμη και των αμνών είναι, κατά κάποιο τρόπο, πολύ πιο κανονική από όλο αυτό το κοκτέηλ χειραγώγησης, αυταπάτης, υποκρισίας, βαρβαρότητας, εθελοτυφλίας και καταποντισμού του ανθρώπου!"

  

Όταν εύχεσαι πρέπει να βάζεις κι ένα χεράκι κι εσύ για την πραγματοποίηση των ευχών σου...

:  "κάθε μέρα είναι η κατάλληλη μέρα για να αρθρώνεις ευχές...που τις εννοείς πραγματικά και βάζεις κι ένα καλό χεράκι και λιθαράκι κι εσύ για την πραγματοποίησή τους, με όποιο τρόπο μπορείς... Κι όχι γιατί υπόκεινται σε κάποιο εορταστικό πρωτόκολλο. Και κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί και παλεύουμε, όχι απλώς για να επιβιώσουμε αλλά και για να προετοιμάσουμε το έδαφος για καλύτερες πιο φωτεινές ημέρες, είναι μέρα άξια εορτής!"

Τέτοια είχαμε γράψει τότε. Και για να'ρθουμε στο τώρα:

 Όταν αναφερόμαστε σε ίδιες ημέρες, καιρούς, συγκυρίες, μεθοδεύσεις, στοχεύσεις, μιλάμε κυριολεκτικά!
Ή μάλλον, για να'μαστε ακριβολόγοι, οι φετινές ημέρες είναι διαφορετικές, ως προς το χειρότερο: οι, ορατές και αόρατες ελίτ (κάτι σαν το..."ορατών τε πάντων και αοράτων";) και τα όργανά τους, τραπεζίτες, πολυεθνικοί οδοστρωτήρες και γεράκια του πολέμου, ακονίζουν τα νύχια τους ετοιμαζόμενοι για μια νέα παγκόσμια κόλαση φωτιάς. Από ανατολική Ευρώπη έως τη Σινική Θάλασσα ( Η ανθρωπότητα θα συρθεί σε άλλο ένα σφαγείο;), ενώ υποπρολεταριοποιούν και εξαθλιώνουν ξαδιάντροπα γηγενείς και εισαγόμενους πληθυσμούς...

Γι'αυτό εφέτος, αυτό που θέλουμε να αναφωνήσουμε είναι μία λέξη, μία έννοια που περιλαμβάνει πιστεύουμε σχεδόν τα πάντα: ΝΟΗΜΑ!
 Είθε το '17άρι να μας οδηγήσει πιο κοντά στο νόημα, όχι αυτό των "ιερών βιβλίων" ή των οθόνων...
Δηλαδή, είθε οι μέρες μας στο "σωτήριο έτος 2017"  να αποκτήσουν νόημα!
Το νέο έτος που μπουκάρει στη ζωή μας σαν ισλαμιστής μακελάρης που εκδικείται την λεηλασία του τόπου του από τους αποικιοκράτες και υπακούει τυφλά τρελαμένους σεΐχηδες και μουλάδες, με σοβαρότατες ενδείξες ότι υπηρετούν ένα ευρύτερο σκοτεινό σχέδιο παγκόσμιας αποδόμησης προς όφελος ολίγων και "εκλεκτών", υπεράνω θρησκειών και ιδεολογιών μαζικού φανατισμού και αποπροσανατολισμού απ'ό,τι πραγματικά συμβαίνει.. Ένα '17άρι που έρχεται, συν τοις άλλοις, σέρνοντας μαζί του, σαν στοιχειά, δολοφονίες live σε καταστροφολάγνες οθόνες, θρησκόληπτους φρενοβλαβείς τρομοκράτες-γεννήματα και όργανα προβοκατόρικων μυστικών υπηρεσιών και αόρατων Δυτικών διευθυντηρίων, τα οποία προσφέρουν εκατόμβες θυμάτων στο βωμό της παγκόσμιας διασποράς φόβου στις "αναπτυγμένες" κοινωνίες και επιβάλλουν ως "αναγκαίο κακό" μια ολοκληρωτική κι ασφυχτικότατη αστυνόμευση των πάντων και κατάργηση των τελευταίων ψιχίων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
 Είθε λοιπόν να βρούμε το νόημα! Αυτό που υψώνεται πάνω από τη σαβούρα των εμφυτευμένων δημοφιλών πεποιθήσεων και "βεβαιοτήτων" μας και μας προικίζει με ανεξαρτησία αντίληψης και άρα με σθένος και αυξημένη συνειδητότητα.

Κι αν, όπως επισημαίνουν top επιστήμονες της έρευνας του εγκεφάλου, η λεγόμενη υποκειμενική ελευθερία επιλογής και λήψης αποφάσεων είναι μια...ψευδαίσθηση, καθώς οι πράξεις μας κατευθύνονται από ασυναίσθητες νοητικές διεργασίες που προπορεύονται και καπελώνουν την περίφημη συνειδητή επιλογή, ένα είδος αυτόματου πιλότου ή ρομπότ πιο σωστά, που κατέχει τον εγκέφαλο και αποφασίζει και διατάζει πριν από εμάς για εμάς...Τότε είθε αυτό το ρομποτικό σύστημα προσωπικών εμπειριών, βάσει μοντέλων κατασκευασμένης από άλλους-άραγε ποιους; "πραγματικότητας", αυτό το εγκεφαλικό πρόγραμμα πεποιθήσεων "βολέματος" και φονικής συνήθειας (και κάποιοι στίχοι επί τούτου: Συνήθειες (ή ρομποτικές βδέλλες)  -  Διαρκής ηλεκτρική εκκένωση), που καπελώνει τη λογική και τη συνείδηση, να ηττηθεί από τη ΘΕΛΗΣΗ! Βούληση ατομική που κάνει την υπέρβαση! Για αυθεντική ελευθερία συνειδητών επιλογών, για εμπειρίες "κορύφωσης" που μας πλημμυρίζουν με μια ανώτερη και μεθυστική αίσθηση σκοπού και νοήματος. Η οποία βρίσκεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, σε στενή σχέση και διαρκή αλληλεπίδραση και με τους άλλους.
Είθε να κατακτήσουμε με ασυμβίβαστη, σθεναρή και εστιασμένη προσπάθεια την πραγματική ελευθερία βούλησης!
Αυτό κι αν είναι νόημα!

Ή, να το πούμε κι αλλιώς, ας βαλθούμε να αποδείξουμε ότι η επίγεια μαυρίλα, μικροψυχία και διαρκής αυταπάτη μπορεί να αποκτήσει χρώματα και να μετατραπεί σε έναν τόπο, μια ουτοπία-προσωπική επιλογή κάθε ανθρώπινου όντος. Στην οποία το ζαλισμένο, αγελαίο, σκυφτό, δίποδο ρομποτάκι μεταμορφώνεται σε πραγματικό ανθρώπινο πλάσμα, ικανό για το πιο θαυμαστό και μεγαλειώδες "αύριο", δηλαδή..."τώρα"!
 Διαλύοντας εις τα εξ ων συνετέθη τη ζοφερή και διαχρονική δυστοπία που έβλεπε (κι όχι άδικα) γύρω της η σπουδαία και τραγική συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ:
" Τι τρελοί που είμαστε, αναλογιζόταν, καθώς διέσχιζε τον πολυσύχναστο δρόμο. Πώς γίνεται ν’ αγαπάμε τη ζωή, πώς μπορούμε και τη βλέπουμε έτσι; Τη φτιασιδώνουμε καλά-καλά, τη στήνουμε γύρω μας, κι έπειτα τη γυρνάμε πάνω-κάτω για να την ξαναπλάσουμε κάθε τόσο από την αρχή. Ως και η τελευταία κουρελού ζητιάνα, ακόμη κι όσοι έχουν απηυδύσει ολότελα από τη μιζέρια, και κυλιούνται κατάχαμα στα κατώφλια των σπιτιών, απολαμβάνοντας τον ξεπεσμό τους, κι αυτοί το ίδιο κάνουν"
Βιρτζίνια Γουλφ, "Η κυρία Ντάλαγουεη"

Τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Αν δεν νιώθεις εσύ μέσα σου τελειωμένος.
 Ή δεν ποδηγετείσαι και τρομοκρατείσαι από τελειωμένους που σε μετατρέπουν σε αντικείμενο της αισχρής και απροκάλυπτης αυθαιρεσίας τους κι, επιπλέον, αυτοανακηρύσσονται σε "λύσεις".
Ή  δεν γίνεσαι αντικείμενο της προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης άλλων τελειωμένων, που σε μαρκάρουν ιδεολογικά και διανοητικά  ωσάν επιστρατευμένο μοσχάρι, επειδή στοχεύουν να "αλλάξουν τον κόσμο" ή να τον σώσουν τον σύμφωνα με τα δικά τους πλάνα. Ή, πιο σωστά,  τις ατζέντες...μέσα σε άλλες ατζέντες, μεγαλύτερες και ακατανόητες για τις μάζες-ακόλουθους...(Πιασμένοι στον ιστό του Δικτύου)

Όλα αυτά, τα ακριβώς παραπάνω, έχουν τόση σχέση με νόημα όσο και οι φαντασιακές μαζικές οντότητες, ο Γιαχβέ των ιουδαιοχριστιανών ή ο Αλλάχ των μουσουλμάνων, με την καλοπέραση και "σωτηρία" των ανθρώπων.
 Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΪΣΤΕΣ...
(όταν οι μισογύνηδες μπούληδες ή bullies του τόσο "ανεκτικού" Ισλάμ παίρνουν τη σκυτάλη από τον σκοταδιστικό και, κακά τα ψέματα, κατά συρροή γενοκτόνο χριστιανικό κρετινισμό)
Πιότερο έχουν σχέση με υποταγή, διανοητική και υλική: Σε ουράνιες, αρρωστημένα εγωπαθείς με μανδύα αλτρουισμού, τιμωρητικές και σαδιστικές νεφέλες. Και σε επίγειες φυλακές, απόλυτα πραγματικών τυράννων και τυραννίσκων...

"Να είσαι το αφεντικό της θέλησής σου και ο δούλος της συνείδησής σου".
Marie von Ebner-Eschenbach

ανιχνευτής