Ο Μπέρναρντ Σω είχε τονίσει στη θεατρική του παραβολή "Επιστροφή στο Μαθουσάλα"(1922) ότι αν και οι άνθρωποι ωριμάζουν σεξουαλικώς από την εφηβεία, εντούτοις παραμένουν ανώριμοι συναισθηματικά σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής τους. Σαν να κολλάνε στο στάδιο της εφηβείας και παραμένουν εκεί ως το θάνατο! Λες και, για να φτάσουν σε μια πλήρη συναισθηματική ωριμότητα και σε μια ανάλογη διανοητική ολοκλήρωση, θα τους ήταν απαραίτητη μια παρατεινόμενη, μια πολύ πιο μεγάλη διάρκεια ζωής. Και ο Ιρλανδός δραματουργός κατέληγε στο να προτείνει ως κατάλληλη ηλικία αυτή των...τριακοσίων ετών!
Ζούμε μέσα σε ένα "πλανητικό νηπιαγωγείο" (να το πούμε κι έτσι), το οποίο βρίθει από ρομποτικούς αυτοματισμούς που κατευθύνουν αδιάκοπα την επίγεια πορεία των δίποδων νηπίων, υπερκαλύπτοντας τις ελάχιστες και παροδικές εκείνες αναλαμπές επαφής με έναν ανώτερο εαυτό ή με αυτό που θα μπορούσε και να προσδιοριστεί ως...υπερσυνείδηση! Ζούμε μέσα σε μια πλανητική γωνιά του γαλαξία που ξεχειλίζει από των ανήλικων κατοίκων της τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληπτικές τους εμμονές, το δογματισμό και τη μυωπική τους αντίληψη, από τα παιχνίδια διαστροφών και ολέθρου, από τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις, από τον παθολογικό φόβο και τη φονική εχθρικότητα των "νηπίων" προς ό,τι κι όποιον δεν καταλαβαίνουν. Κι άραγε αρκούν ακόμα και τρεις αιώνες για να βγει ένα είδος από την υπερπαρατεταμένη "καυλωμένη εφηβεία" του; Αυτό το στάδιο που έχει καταντήσει αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των αιώνων του γήινου χρόνου (διότι ο χρόνος στο διάστημα ή το σύμπαν απέχει παρασάγγας, ως έννοια και ως πραγματικότητα, από αυτό που συμφώνησαν μεταξύ τους οι περισσότεροι γήινοι ότι ισχύει) και να απαλλαγεί από τη νηπιακή του μωρία; Ωστε στο τέλος να φτάσει σε αυτή την ρημάδα την "ενηλικίωσή του", ως είδος! Και, ως κάτι σαν happy end στο story της Εξέλιξης, να καταφέρει να οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και συμπαγή συλλογική προσωπικότητα.
Και πάλι χμ!
Μήπως τελικά πριν φτάσουμε στο "ευτυχές τέλος" προλάβει και...πορδίσει κάνας ήλιος και το ωστικό κύμα στείλει τους "αιώνιους εφήβους" στον απόπατο του γαλαξία;
Και μετά;
Μετά ο Γιαχβέ παρέα με τον Αλλάχ, αδελφωμένοι και ξαπλωμένοι κατάχαμα στον αιθερικό τους τεκέ, θα τραβάνε τζούρες από τον κοινό τους ναργιλέ, γεμάτο από υπολείμματα και αναθυμιάσεις αστρικών εκρήξεων, μήπως και κατεβάσουν καμία θεία έμπνευση. Και σκαρώσουν μια νέα γενιά κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν "τέκνων", ώστε να αναπληρωθεί το κενό.
Ενώ ο Βράχμα στη δική του ουράνια κλίνη, φορώντας κόκκινες πιτζάμες και με τα τέσσερα κεφάλια του να ροχαλίζουν μακάρια, θα ονειρεύεται κάτι αλλοπρόσαλλα ανήλικα, μονίμως κακομαθημένα, κακότροπα και μίζερα κι ενίοτε μανιοκαταθλιπτικά έως και ψυχοπαθητικά πλάσματα. Που έπαιρναν τον εαυτό τους πάρα πολύ στα σοβαρά, ενώ (να θυμηθούμε εδώ και τον "τριπαρισμένο" Τομ Ρόμπινς) δεν αποτελούσαν παρά "μπιμπίκια στα οπίσθια της δημιουργίας".
Αν και πολλά υποσχόμενα έως και απρόβλεπτα-μέχρι σημείου καρκινογένεσης κύτταρα στον οργανισμό της δημιουργίας αυτής...
Μια δημιουργία που με τη σειρά της αποτελεί κομμάτι μιας ευρύτερης δημιουργίας (ή συνολικής εικόνας) μέσα σε μια ακόμα πιο ευρύτερη δημιουργία...
Κι όποιος προλάβει...ας πιάσει τη νιρβάνα από την ουρά..!
https://youtu.be/ds4zKd3U_uk
Τελειώνοντας δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω για άλλη μία φορά (βλέπε Μία εκστατική επιθυμία...) τον "πολύ" Γουίλλιαμ Μπάρροουζ: "...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου