ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

To νηπιαγωγείο στην άκρη του γαλαξία (ή το είδος των αιώνιων εφήβων)






Ο Μπέρναρντ Σω είχε τονίσει στη θεατρική του παραβολή "Επιστροφή στο Μαθουσάλα"(1922) ότι αν και οι άνθρωποι ωριμάζουν σεξουαλικώς από την εφηβεία, εντούτοις παραμένουν ανώριμοι συναισθηματικά σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής τους. Σαν να κολλάνε στο στάδιο της εφηβείας και παραμένουν εκεί ως το θάνατο! Λες και, για να φτάσουν σε μια πλήρη συναισθηματική ωριμότητα και σε μια ανάλογη διανοητική ολοκλήρωση, θα τους ήταν απαραίτητη μια παρατεινόμενη, μια πολύ πιο μεγάλη διάρκεια ζωής. Και ο Ιρλανδός δραματουργός κατέληγε στο να προτείνει ως κατάλληλη ηλικία αυτή των...τριακοσίων ετών!

Χμ!
Ζούμε μέσα σε ένα "πλανητικό νηπιαγωγείο"  (να το πούμε κι έτσι), το οποίο βρίθει από ρομποτικούς αυτοματισμούς που κατευθύνουν αδιάκοπα την επίγεια πορεία των δίποδων νηπίων, υπερκαλύπτοντας τις ελάχιστες και παροδικές εκείνες αναλαμπές επαφής με έναν ανώτερο εαυτό ή με αυτό που θα μπορούσε και να προσδιοριστεί ως...υπερσυνείδηση! Ζούμε μέσα σε μια πλανητική γωνιά του γαλαξία που ξεχειλίζει από των ανήλικων κατοίκων της τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληπτικές τους εμμονές, το δογματισμό και τη μυωπική τους αντίληψη, από τα παιχνίδια διαστροφών και ολέθρου, από τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις, από τον παθολογικό φόβο και τη φονική εχθρικότητα των "νηπίων" προς ό,τι κι όποιον δεν καταλαβαίνουν. Κι άραγε αρκούν ακόμα και τρεις αιώνες για να βγει ένα είδος από την υπερπαρατεταμένη "καυλωμένη εφηβεία" του; Αυτό το στάδιο που έχει καταντήσει αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των αιώνων του γήινου χρόνου (διότι ο χρόνος στο διάστημα ή το σύμπαν απέχει παρασάγγας, ως έννοια και ως πραγματικότητα, από αυτό που συμφώνησαν μεταξύ τους οι περισσότεροι γήινοι ότι ισχύει) και να απαλλαγεί από τη νηπιακή του μωρία; Ωστε στο τέλος να φτάσει σε αυτή την ρημάδα την "ενηλικίωσή του", ως είδος! Και, ως κάτι σαν happy end στο story της Εξέλιξης, να καταφέρει  να οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και συμπαγή συλλογική προσωπικότητα.


Και πάλι χμ!

Μήπως τελικά πριν φτάσουμε στο "ευτυχές τέλος" προλάβει και...πορδίσει κάνας ήλιος και το ωστικό κύμα στείλει τους "αιώνιους εφήβους" στον απόπατο του γαλαξία;

Και μετά;

Μετά ο Γιαχβέ παρέα με τον Αλλάχ, αδελφωμένοι και ξαπλωμένοι κατάχαμα στον αιθερικό τους τεκέ, θα τραβάνε τζούρες από τον κοινό τους ναργιλέ, γεμάτο από υπολείμματα και αναθυμιάσεις αστρικών εκρήξεων, μήπως και κατεβάσουν καμία θεία έμπνευση. Και σκαρώσουν μια νέα γενιά κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν "τέκνων", ώστε να αναπληρωθεί το κενό.
 Ενώ ο Βράχμα στη δική του ουράνια κλίνη, φορώντας κόκκινες πιτζάμες και με τα τέσσερα κεφάλια του να ροχαλίζουν μακάρια, θα ονειρεύεται κάτι αλλοπρόσαλλα ανήλικα, μονίμως κακομαθημένα, κακότροπα και μίζερα κι ενίοτε μανιοκαταθλιπτικά έως και ψυχοπαθητικά πλάσματα. Που έπαιρναν τον εαυτό τους πάρα πολύ στα σοβαρά, ενώ (να θυμηθούμε εδώ και τον "τριπαρισμένο" Τομ Ρόμπινς) δεν αποτελούσαν παρά "μπιμπίκια στα οπίσθια της δημιουργίας".
Αν και πολλά υποσχόμενα έως και απρόβλεπτα-μέχρι σημείου καρκινογένεσης κύτταρα στον οργανισμό της δημιουργίας αυτής...
Μια δημιουργία που με τη σειρά της αποτελεί κομμάτι μιας ευρύτερης δημιουργίας (ή συνολικής εικόνας) μέσα σε μια ακόμα πιο ευρύτερη δημιουργία...

Κι όποιος προλάβει...ας πιάσει τη νιρβάνα από την ουρά..!

https://youtu.be/ds4zKd3U_uk


Τελειώνοντας δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω για άλλη μία φορά (βλέπε Μία εκστατική επιθυμία...) τον "πολύ" Γουίλλιαμ Μπάρροουζ: "...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου