ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Τα παιδιά του δρόμου δες πώς πετιούνται απ'των σπιτιών τους τις φωλιές...



Ένα άρθρο που αναρτήθηκε εκεί, τέτοια εποχή πέρυσι. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι η κλιμάκωση των παρακάτω στοιχείων τείνει σήμερα προς το χειρότερο; Μιλάμε για νούμερα που μεταφράζονται σε ρημαγμένες οικογένειες, σε σβησμένα σαν κεράκια παιδικά χαμόγελα, σε αποστεωμένες παιδικές φατσούλες από τα ξεσκισμένα προστάγματα των "αγορών"(=τραπεζών) κι από τις πολυεθνικές μπίζνες πωρωμένων αρπάγων και τοκογλύφων.
Γαμώ τις εύηχες διακηρύξεις των "σωτήρων" των λαών, τους πολέμους κατά της "τρομοκρατίας" από αιμοσταγείς τρομοκράτες των λαών, τις "έξυπνες βόμβες" τους και τις πονηρές προβοκάτσιες τους. Γαμώ την παγκόσμια κουλτούρα του αφύσικου, την παγκόσμια κοινότητα και τους οργανισμούς των κροκοδείλιων δακρύων, τον πολιτισμό των ψυχοπαθών και της κατάθλιψης. Και γαμώ τις δημιοκρατίες του αποπληθυσμού, τις ελίτ της αισχρότητας, τους καθοδηγητές της ξετσιπωσιάς, την ανθρωπότητα της ξεφτίλας. Γαμώ και τα άδεια σαν κελύφη ιδεολογικά πρόσημα, που έπαιξαν τον καθοριστικά ύπουλο και βρώμικο ρόλο τους για τον εγκλεισμό των ανθρώπων σε σύγχρονα γκούλαγκ και στάλαγκ. Φτύσιμο και στα ξεσκισμένα ιερατεία  όποιων άλλων υπέργειων σαδιστών, που νομιμοποιούν την επίγεια εξαθλίωση και δουλεία, υποσχόμενα μεταθανάτια ανταμοιβή...
 Αυτές οι κοινωνίες των τρομοκρατών επιστατών και των τρομοκρατημένων υποτελών δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους...

ανιχνευτής

Unicef: Συγκλονιστικά στοιχεία για την παιδική φτώχεια στην Ελλάδα


Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει βυθίσει 2,6 εκατομμύρια παιδιά στη φτώχεια στις πιο εύπορες χώρες του κόσμου, με τα παιδιά στην Ιρλανδία, τη Λετονία και την Ελλάδα να έχουν πληγεί περισσότερο, σύμφωνα με τα στοιχεία πρόσφατης έκθεσης της UNICEF.

Η οικονομική κρίση που «χτυπάει» πολλές χώρες από το 2008 και εντεύθεν έχει βυθίσει μεγάλο μέρος των παιδιών του ανεπτυγμένου κόσμου κάτω από το επίπεδο της φτώχειας. Μάλιστα, τα στοιχεία αναφέρουν πως ο εκτιμώμενος αριθμός φτάνει στα 76,5 εκατομμύρια.

«Πολλές εύπορες χώρες κάνουν ένα άλμα προς τα πίσω. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στα παιδιά, καθώς έχει μακροχρόνιες συνέπειες», δήλωσε ο Jeffrey O'Malley, επικεφαλής της παγκόσμιας πολιτικής και στρατηγικής της UNICEF.

Στην Ελλάδα, που έχει πληγεί από τα μέτρα λιτότητας, περισσότερο από το 40% των παιδιών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (σ.σ.: τα στοιχεία είναι για το 2012).

Αυτό που σημειώνει ο O 'Malley είναι ότι οι ανεπτυγμένες χώρες χρειάζονται ένα ισχυρό δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας για την προστασία των παιδιών. Και το παράδειγμα, όπως σημειώνει, πρέπει να το δώσουν τώρα οι πλούσιες χώρες.
(σχόλιο δικό μας: ναι, καλά!)

Η έκθεση κάνει λόγο για «παιδιά της ύφεσης» που πλήττονται καίρια, καθώς είναι η πλέον ευάλωτη κοινωνική ομάδα. Μάλιστα, οι πολιτικές δραστικής μείωσης των κοινωνικών παροχών σε προϋπολογισμούς χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία επιτείνουν το πρόβλημα, αντί να το αντιμετωπίζουν.


Και σαν επίλογο από εμάς:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου