ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

το μισοάδειο και το μισογεμάτο ποτήρι



 Αχυράνθρωποι: το νόημα των υψηλότερων βαθμίδων της πολιτικής εξουσίας στις σημερινές εποχές "παγκόσμιας εξαπάτησης" (να θυμηθούμε και τον Τζωρτζ Όργουελ)

Ο ενισχυμένος σφόδρα μετά τις εκλογές του 2012 ΣΥΡΙΖΑ (με ηγέτη τον σταλινικών καταβολών κ.Τσίπρα) δήλωνε τότε: "σκοπεύουμε να διαδραματίσουμε μεταρρυθμιστικό ρόλο μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ" 
(θυμηθείτε εδώ και κάποιες δικές μας επισημάνσεις εκείνη την περίοδο: "ἔπεα πτερόεντα" στη χώρα της μνημονιακής ευτυχίας)
Κάτι που έκανε τελικά από την ανάποδη, εφαρμόζοντας "γενναίες μεταρρυθμίσεις" στην κοινωνία που τον εξέλεξε και εξουσιοδότησε με σαφήνεια (αντίθετα με την "ασάφεια" που δεν μπορεί ποτέ να είναι "δημιουργική", το αντίθετο ισχύει!) να αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές που την είχαν οδηγήσει στην εξαθλίωση, την αναξιοπρέπεια, την απώλεια κάθε υψηλής κοινωνικής αξίας. Και καταλήγοντας σε δουλική υποταγή στη Διεθνή των τοκογλύφων και τις συμμορίες των γραφειοκρατικών φασιστοειδών της Κομισιόν, που βγάζουν ευρω-σπυριά και μόνο στην αναφορά πολιτικο-κοινωνικών όρων όπως "δημοκρατία", "αυτοδιάθεση", "λαϊκή κυριαρχία"...

Και..ω! τι "πολιτικό παράδοξο": Ο "διασπαστής" (σταλινικών επίσης καταβολών) κ. Λαφαζάνης  ήξερε, αυτός και οι ελεγχόμενοι απ'αυτόν βουλευτές, να καταψηφίζει στη Βουλή τον "κατάλογο με τις κτηνωδίες" (σύμφωνα και με το ίδιο το Spiegel) που θα σαρώσει ό,τι είχε απομείνει (βασικό πια πυλώνα της "αριστερής" κυρίαρχης πολιτικής), αλλά παράλληλα ήξερε και να στηρίζει την "αριστερή" κυβέρνηση, πριν ο επικεφαλής της τον αποπέμψει μέσω του νέου εκλογικού σώου (με βερολινέζικο σπόνσορα).
Για να δηλώσει πρόσφατα, ως ηγέτης ενός νέου "ελπιδοφόρου" πολιτικού και "αντιμνημονιακού" σχήματος ("σάρκα από τη σάρκα του ΣΥΡΙΖΑ", όπως πολύ εύστοχα έχει επισημανθεί: ΟΧΙ στο νέο φαύλο κύκλο ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ) ότι: "Εμείς δεν θέτουμε θέμα αποδέσμευσης από την ΕΕ, αλλά θέτουμε θέμα μετ’ επιτάσεως ριζικής αλλαγής των ασκούμενων νεοφιλελεύθερων και άλλων επιλογών που έχει κάνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση" (στο ραδιοσταθμό Real FM)!!!
Άλλος ένας "μεταρρυθμιστής"...

Για να αναρωτηθούμε εμείς οι "κοινοί θνητοί", και εισπράττοντες τα λόγια τα μεγάλα του κάθε "σωτήρα" που όταν χώσει με βουλιμία όλη την παλάμη μέσα στο βάζο με το μέλι της εξουσίας μετατρέπεται σε οδοστρωτήρα, περί τούτου: πόσο ομοιάζουν αυτά τα λόγια με εκείνη τη μετεκλογική φαντασίωση του 2012 από τον "αριστερό" ΣΥΡΙΖΑ, που όταν ξέφτισε το μακιγιάζ αποκαλύφθηκαν οι δεξιές, αστικές, νεοφιλελεύθερες, κακάσχημες ρυτίδες; Τι άμεσους συνειρμούς ενεργοποιούν σ'ένα άνθρωπο που θέλει να διατηρεί μια ανεξάρτητη αντίληψη αυτές οι νέες εξαγγελίες;  Ως προς τη σαφήνειά τους, ως προς την ουσία που εμπεριέχουν και το "ρεαλισμό" της ουσιαστικά ΜΗ ΡΗΞΗΣ αλλά "έντιμου συμβιβασμού" με τη λαίλαπα του πρωτοφανούς ολοκληρωτισμού και μαφιόζικου χρηματοπιστωτικού παρασιτισμού...

Ή για να κάνουμε τη σύγκριση μεταξύ του παλαιού, που θέλει να "συνεχίσει το έργο του" εκεί που το άφησε, και του "νέου", που φιλοδοξεί ν'αναλάβει ενεργό ρόλο στη διαχείριση της "πίτας των προαπαιτούμενων" (γιατί ρόλο εξουσίας πρώτου βαθμού δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι μπορεί να διαδραματίσει), μπορούμε να θέσουμε τον παρακάτω γρίφο. Και όποιος τον λύσει μπορεί και να διεκδικήσει, αν έχει τέτοιες υψηλές "πατριωτικές" φιλοδοξίες, μία παχυλά αμειβόμενη θέση μέσα στο ευρύ εθνοσωτήριο σχηματισμό* που θα μας έρθει ωσαν τον "νυμφίο εν τω μέσω της (μεγάλης) νυχτός", μετά τη νέα "ελεύθερη και υπεύθυνη έκφραση" του "κυρίαρχου λαού".

ΓΡΙΦΟΣ:
Τι κοινό έχει ένα μισοάδειο με ένα μισογεμάτο ποτήρι;


*όπως δήλωσε και η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: "πρέπει να δουλέψουν όλοι μαζί για να εφαρμοστεί η συμφωνία που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ". Ασχέτως αν τόσο ο ίδιος ο αρχηγός του όσο και διόλου ευκαταφρόνητα διεθνή χείλη παραδέχονται ότι τα μέτρα είναι υφεσιακά και δεν λύνουν οπότε το πρόβλημα. Άρα το διογκώνουν και το μετατρέπουν σε τρομαχτική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και της υπόστασης μιας σειράς επερχόμενων γενεών της...

Ακόμα πιστεύεις ότι ζεις σε ένα "φυσιολογικό" κόσμο, όπου η "ασφάλεια" και "ευημερία" του "πολίτη" αποτελεί πρώτιστο καθήκον της "ευνομούμενης Πολιτείας";


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου