ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

" ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα "





O σπουδαίος Γερμανός στοχαστής Ράινερ Μαρία Ρίλκε είχε γράψει στα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή":
"Σε ικετεύω να είσαι υπομονετικός με κάθε τι που δεν έχει λυθεί ακόμα στην καρδιά σου και να προσπαθείς ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα. Μην αναζητάς τις απαντήσεις που δεν μπορούν να σου δοθούν τώρα, επειδή δεν μπορείς να τις ζήσεις. Το θέμα είναι να ζεις τα πάντα. Ζήσε τις ερωτήσεις τώρα. Ίσως τότε, κάποια μέρα στο μέλλον, σταδιακά, χωρίς καν να το καταλάβεις, να ζήσεις το δρόμο της απάντησης".

Και το θέμα δεν είναι να σκύβεις απογοητευμένος μπροστά σε δυνάμεις που πείθεσαι ότι σε ξεπερνούν και να λυγίζεις παραδομένος/η στο άγχος και το φόβο για ό,τι άσχημο μπορεί να σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό άλλωστε είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, μια δέσμη ρευστών καταστάσεων που μπορεί να κρυσταλλωθούν και να καταλήξουν στην τάδε ή δείνα μορφή.

Το θέμα είναι να ζεις στο τώρα, εδώ που συναντιούνται και συμφιλιώνονται παρελθόν και μέλλον. Και να μη διστάζεις να γυρεύεις τις ερωτήσεις που η ίδια η διαίσθησή σου σε διαβεβαιώνει ότι ευνοούν αυτό που όλοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι αποκαλούσαν "αναζήτηση νοήματος" και οι οποίοι κόσμησαν τη γη με την παρουσία τους και μας άφησαν παρακαταθήκη τις πιο ευγενείς και μαζί ηλεκτρισμένες δονήσεις.

Ακόμη κι αν αυτό αποτελεί αφορμή για τις δύσπιστες μέχρι και εχθρικές ματιές μέχρι και την χλεύη από την πολυπληθή μεριά των "ενσωματωμένων", των φοβισμένων απέναντι στο "παράξενο" και το εκτός αποδεκτών ερμηνευτικών μοντέλων και το "εκκεντρικό", δηλαδή το "έξω από το κέντρο", τη φυγόκεντρο δύναμη.
Ακόμη και αν αυτά τα ερωτήματα που θέτεις γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι μπορεί και να επιφυλάσσουν απαντήσεις που "ξεβολεύουν", που εκτρέπουν από την "προκαθορισμένη πορεία" -ποιοι κανονίζουν την πορεία των ανθρώπων αν όχι τελικά οι ίδιοι;- που φαντάζει τρομερά δύσκολο μέχρι και αδύνατο να απαντηθούν.

Γιατί το "άβολο" και το "αδύνατο" είναι οι πηγές που ξεδιψούν τη "δίψα" τους και αντλούν δύναμη που μετατρέπεται στον εκτοξευτήρα προς αλαργινά, θαυμαστά πεδία για εκείνους που αναπτύσσουν μια υπομονετική, στενή, ερωτική σχέση με αυτά.



Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου