ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

ένα σατυρικό βιντεάκι για την "ενωμένη ευρωπαϊκή απολυταρχία":


"European Union demands tribute..!"- " Η Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτεί φόρο!"



" Parody sketch of a typical day at the EU 'Parliament'. The EUSSR Empire demands immediate payment from its conquered nations." - "Σατυρικό σκετσάκι για μια τυπική ημέρα στο ευρωκοινοβούλιο. Η ΕUSSR (από τo USSR) "Aυτοκρατορία" απαιτεί άμεση πληρωμή από τα κατακτημένα της έθνη"

και, για να σοβαρευτούμε, κάποιες επισημάνσεις και προβληματισμοί από παλιότερες αναρτήσεις μας:

  • "Eurogroup", ο όρος που στοιχειώνει τις ζωές εκατομμυρίων "ευρω-ραγιάδων". Πρόκειται για αυτό δηλαδή που:
    Δεν είναι εκλεγμένο θεσμικό όργανο.
    Δεν διατηρεί επίσημα πρακτικά των συνευρέσεων-συνεδριάσεων των μελών του.
    Δεν υπόκειται σε κανέναν-πώς τον λένε; α ναι! "δημοκρατικό έλεγχο".
    Εντούτοις αποφασίζει αυτά που αποφασίζει (εν μέσω πλήρους μυστικότητας) και φοράει μετά καπέλο στα κεφάλια των ευρω-κολίγων, υπογράφοντας διατάξεις και "νομοθετήματα" στα οποία ουδεμία σχεδόν ισχύ έχουν τα εθνικά-τοπικά κοινοβούλια. Και φυσικά μαθαίνουν, βιώνοντάς τα στο πετσί τους, εκ των υστέρων οι "euro-πολίτες" του "playground" μεγαλοτραπεζιτών και βαρώνων του χρήματος, πολυεθνικών κολοσσών, βιομηχάνων και μεγαλοεργοδοτών.

  •  Αν τα Ευρω-πέη think tanks, οι ποινές και τα ξεροκόμματα στα ολοένα πιο ασθενικά αποπαίδια σε αντίθεση με τα αναπτυγμένα και καλοταϊσμένα παιδιά. Τα κοστουμαρισμένα όρνια των Βρυξελών πάνω στις απισχνασμένες ματωμένες σάρκες των λαών και οι διευθυντάδες τραπεζικών παρασίτων. Οι αρλεκίνοι στο σουλούπι Βαν Ρομπέι, Γιούνκερ, Μπαρόζο και "η κυρά του σπιτιού" Μέρκελ που τους προσέλαβε να δώσουν παράσταση και με τα σκέρτσα και τις μπαρούφες τους να ξεγελούν την ανήλικη στην αντίληψη -όπως τη θεωρεί όλο το συνάφι τους- κοινή γνώμη. Και οι ουκρανοί ναζήδες που με τις επίσημες στολές του στρατού σφάζουν αθώους στο Ντόνετσκ και εδραιώνουν την "επανάσταση", ενώ τα Ευρωπέη κοιτούν αλλού και καταδικάζουν το ξανάνιωμα του φασισμού μέσα στα φέουδά τους.
    Αν αυτές οι λάμιες και οι καρικατούρες που, με την ανοχή και νομιμοποίηση των λαών, μετατράπηκαν σε ρήτορες της τιποτολογίας και μπουκαδόρους στη ζωή και τα σπίτια των ανθρώπων, που τους κακοποιούν και τους πετούν μετά στο δρόμο και μοιράζονται μεταξύ τους λάφυρα και κλοπιμαία. Αν αυτές και τόσες άλλες ομοούσιες είναι οι επιμέρους ψηφίδες που όλες μαζί συνθέτουν το μεγάλο ψηφιδωτό της "ολοκλήρωσης".

    Τότε πόση σταθερότητα και ασφάλεια αντέχεις ακόμα και πόσο  μεταρρυθμιστικό -όπως λέμε μετατραυματικό- στρες μπορείς ακόμα να διαχειριστείς, καημένε υπήκοε;


  •   Η Ενωμένη Ευρώπη μοιάζει να έχει κρίση ταυτότητας. Ίσως γιατί ποτέ δεν είχε ταυτότητα, λόγω της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών που επέφερε η ένωσή της.
    Η Ενωμένη Ευρώπη απεχθάνεται τα δημοψηφίσματα των ευρωπαϊκών λαών (τα αυθεντικά και όχι τα σικέ, αυτά που φέρνουν ουσιαστικά σε δύσκολη θέση "αριστερές" κυβερνήσεις απέναντι στους πραγματικούς εντολοδότες τους, όταν οι λαοί αποδεικνύονται πιο ώριμοι και λιγότερο φοβισμένοι απ'ότι υπολόγιζαν και οι ίδιες οι ηγεσίες τους). Γιατί αποτελούν δείγμα έκφρασης αυτοδιάθεσης, έστω κι αν χρησιμοποιούνται μερικές φορές ως απειλή και μοχλός πίεσης από θιγμένους και αμερικανοθρεμμένους κανακάρηδές της-βλέπε ΓΑΠ φθινόπωρο του 2011.
    Αυτοδιάθεση! Η αποκηρυγμένη και συνάμα επικηρυγμένη έννοια μέσα στην ευρω-αγκαλιά της αυταρχικής γερμανίδας νταντάς. Η οποία τα κονόμησε με το νέο νόμισμα και την κατάρρευση των κουμπαράδων της νότιας ευρωπαϊκής γειτονιάς (και την μεταφορά των περιεχομένων τους στους δικούς της τραπεζικούς λογαριασμούς ή ελεγχόμενους κι από αυτήν). Με γενναία "χορηγία" της Διεθνούς των τοκογλύφων της και της συνέργειας των τοπικών προυχόντων-επιστατών της.
    Η Ενωμένη Ευρώπη προβληματίζεται. Η γερμανίδα κηδεμόνας της (που λογοδοτεί στα "υψηλά αφεντικά" της,  μιας υπερεθνικής και ψυχρόαιμης "Κόζα Νόστρα") "απογοητεύεται από την δύναμη ορισμένων ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο".
    Και η οικονομική δυσπραγία και ομηρία όλο και μεγαλύτερων μαζών, η αποδιοργάνωση και διάλυση των τοπικών κοινωνικών και παραγωγικών υποδομών, η ανέχεια, η εξαθλίωση, οι κατασχέσεις σπιτιών, η συμπιεσμένη οργή των ανθρώπων και η πόλωση στους ενωμένους αλληλέγγυους κόλπους της αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη.
    Η Ενωμένη Ευρώπη αρέσκεται να καταγγέλει κάθε τόσο την άνοδο του φασισμού. Δηλαδή η αχάριστη θα καταγγείλει και τους ίδιους τους πατέρες κι εμπνευστές της;
    Τη δική της κάθοδο κάνει πώς δεν την αντιλαμβάνεται. Και φυσικά ούτε τον φασισμό που η ίδια κυοφορεί, εκτρέφει, τροφοδοτεί, ενθαρρύνει και ξερνοβολάει σαν μήτρα Λερναίας Ύδρας. Ή φιδιού με δάκρυα κροκοδείλου.

    Όσο για τη δική μας απορία: αυτή είναι η Ενωμένη Ευρώπη που θέλουμε; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου