ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

"...από τη Γερμανία με αγάπη..."

 δες τι λέγεται στην γερμανική βουλή...

" Αυτή η κατάσταση (η κερδοσκοπία σε βάρος των εκεί κρατικών ομολόγων και η αύξηση του χρέους της Γερμανίας ως αποτέλεσμα της διάσωσης των τραπεζών-σκέψου τι "πάρτυ έγινε εδώ, με τη συνέργεια και των εγχώριων λαμόγιων και έμμισθων μάνατζέρ τους) είναι σα να έχει ένας διαρρήκτης αδειάσει το σπίτι μου κι εγώ πηγαίνω ύστερα σε αυτόν και του λέω: δώσε μου σε παρακαλώ ένα δάνειο, για να μπορέσω να αποκαταστήσω τον εαυτό μου! Κι από πάνω πρέπει μετά εγώ να βλέπω αυτόν το διαρρήκτη να ανεβάζει τους τόκους στο δάνειό μου όλο και πιο πολύ και στο τέλος πιθανώς τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να γίνω αφερέγγυος. Μετά μου στέλνει ένα δικαστικό κλητήρα, ο οποίος αδειάζει το σπίτι μου για δεύτερη φορά και αρπάζει ό,τι δεν έκλεψε ο διαρρήκτης την πρώτη φορά. Αυτή είναι η στάση σας (της γερμανικής κυβέρνησης) απέναντι στς τράπεζες..."


Aπό τον akis koustoulidis στην Υπόγεια Τάξη

Εμείς απλά να επισημάνουμε για άλλη μια φορά κάποια πράγματα, αφιερωμένα στους "φίλους" της χώρας που η θέση της είναι μέσα στα ευρω-κάτεργα της ταπείνωσης, της αναξιοπρέπειας, του εξανδραποδισμού, της απάτης, της μαφίας του χρήματος, των εγκάθετων και βαρώνων της διαπλοκής καναλαρχών και δημοσιοκάφρων τους, των "κλαιόμενων" πατριωτών με τα ιδιοτελή κίνητρα και τη διατεταγμένη αποστολή, των ανίκανων ακόμη να καταλάβουν τι έχει συμβεί και τι πρόκειται να συμβεί φοβισμένων ραγιάδων, λες και θα χάσουν τα ψιχουλάκια και τα κοκκαλάκια της ντροπής...Αυτών δηλαδή κυρίως που είναι να απορείς αν έχουν τελικά κάτι να χάσουν πραγματικά, εκτός από τη ρετσινιά του υπόδουλου και την ανάλωση του απρόσωπου νούμερου στις ατζέντες των "μπίζνεσμεν". Εκείνων δηλαδή που σαρώνουν λαούς (σε πρώτη φάση επιρρεπείς σε όλα τα παραπάνω "καλά";) και αποστεώνουν τη συλλογική τους αντίληψη και ψυχή:


 " Το 2ο μέρος της εκπομπής του γερμανικού καναλιού ΖDF που συνεχίζει να λέει αλήθειες!"
Δείτε επίσης: http://www.e-eidhseis.com/2015/04/zdf..."

Επίσης, θυμηθείτε κι ετούτα:
 ΒΙΝΤΕΟ (από τη γερμανική TV): "Στα Ίχνη της Τρόικας" (" Η ΕΕ και το ΔΝΤ θυσίασαν την Ελλάδα ") "...άλλαξε ο εσωτερικός κανονισμός του ΔΝΤ εν μια νυκτί μόνο για την Ελλάδα(;)". 

Πολύ ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις για την "εντιμότητα" και τη "νοικοκυροσύνη" του γερμανικού μοντέλου...

Η προκλητική "μοναξιά" τους..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου