ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

"Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο.."



 Ή Ελευθερία, ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι, ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται.  Θουκυδίδης

Μην προσπαθείτε να ερμηνεύσετε τα παράλογα με όρους ορθής λογικής και πολιτικής ανάγνωσης ιδωμένης αυστηρά μέσα στα πλαίσια που καθοριζονται από αυτήν. Γιατί τότε το δημοψήφισμα που έφερε η κυβέρνηση, με το αποτέλεσμα που απέσπασε στη συνέχεια από αυτό, θα σήμαινε σκληρή και γεμάτη σθένος διαπραγμέτευση με τους αποκαλυπτικά ανάλγητους δανειστές, με μια συμφωνία που δεν θα δίνει τη χαριστική βολή στα εργασιακά και τη συνοχή του κοινωνικού ιστού κι αν χρειαστεί και χρήση ενός ιστορικού εκβιασμού σε βάρος τους: ή "κουρεύετε" σε μεγάλο βαθμό το μη βιώσιμο  χρέος -σύμφωνα και με την παραδοχή τόσο του ίδιου του ΔΝΤ όσο και της αμερικανικής παρεμβατικής ανακοίνωσης- ή σκεφτόμαστε ακόμα και την αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, ξέροντας πως εσείς ούτε έχετε τα νομικά εργαλεία να το καταφέρετε ούτε μπορείτε να αντέξετε το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος της εξόδου -κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα από τις πρόσφατες δηλώσεις τους- και των αλυσιδωτών διαλυτικών αντιδράσεων για το ήδη υπό σοβαρή αμφισβήτηση στις πραγματικές επιδιώξεις του κατασκευάσματός σας! Άλλωστε το δημοψήφισμα έγινε για να έχεις και το "back up" της αμεσοδημοκρατικά δηλωμένης στήριξης του λαού, που εσύ την επικαλέστηκες!

ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: TO "OXI" ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ "ΝΑΙ"
ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΑ
Ή μήπως δεν ήθελαν τελικά αυτό; Μήπως τελικά το ζητούμενο, όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο ανιχνευτής -Άραγε κατά πόσο νομιμοποιούσουν για αυτό;- μετά την χωρίς ουσιαστικό πρακτικό λόγο προσέγγιση των αμαρτωλών πολιτικών δυνάμεων και σε βάρος των πραγματικών έως ζωτικά μακροπρόθεσμων συμφερόντων του τόπου, ήταν να καθαγιαστούν όλοι εκείνοι που συνήργησαν με τις προδοτικά διαλυτικές, παράτυπες και καταχρηστικές πολιτικές τους στο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Να εξιλεωθούν για όσα έκαναν και προώθησαν τα τελευταία χρόνια, πριν και κατά τη διάρκεια μνημονίων, να παρουσιαστούν ως ισότιμοι συνεργάτες στη διαχείριση της κρίσιμης κατάστασης και μετά τον χαμό που ακολούθησε το "capital control" και το οποίο η κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά ότι πρόκειται, ή έστω υπάρχουν σοβαρότατες πιθανότητες, να συμβεί; Αφού, κ.πρωθυπουργέ και στελέχη, ο "λαός δεν φάνηκε να μάσησε", εσείς γιατί φαίνεστε να κιοτεύετε με συνοπτικές διαδικασίες ενάντια σε τελεσίγραφα και απειλές και φριχτές σε βάρος σας προσβολές από τους Ευρωπαίους "φίλους"; Και να υποδουλώνεστε σε χειρότερες καταστάσεις για την κοινωνία σε σχέση με τις προ δημοψηφίσματος, παρά τις "αντάρτικες δηλώσεις" μεγαλοστελεχών σας-Λαφαζάνης: "Δεν υπογράφουμε την θανατική καταδίκη των Ελλήνων".  Και τι γίνεται με την περίφημη επιτροπή του -υπεραναγκαίου ως νομιμοποιημένη πια άρνησή του- δημόσιου λογιστικού ελέγχου του χρέους; Που κανείς δεν λέει τίποτε πια γι'αυτήν; -σύμφωνα και με το άρθρο 7 κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάη του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ένα σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής και της συσσώρευσης υπερβολικών επιπέδων χρέους κι άρα λεπτομερούς ονομαστικής αναζήτησης και παραπομπής στη δικαιοσύνη όσων ευθύνονται για ληστρικές παρατυπίες και μαφιόζικες τοκογλυφικές μεθοδεύσεις..."


Μέσα σε αυτό το κωμικοτραγικό θέατρο παραλόγου και μηχανορραφιών σε παγκόσμιο πολιτικό επίπεδο, προσομοιάζοντας στις παράνομες και ύπουλες πρακτικές των πολυεθνικών κολοσσών σε βάρος των συμφερόντων και της καλής υγείας των πληθυσμών, και μέσα από ποτάμια εξαπάτησης που αναβλύζουν από τις "πηγές" καλά κλειδωμένων ατζέντων, οι πολίτες μοιάζουν με έρμαια στα νύχια και τα κόλπα των εξουσιαστικών ελίτ, των γύρω από αυτές πολιτικών υπηρετών και της ιστορικά πρωτοφανούς δικτατορίας του πλέον "κοντόφθαλμου" και μισάνθρωπου υπερ-κέρδους!

Τι σημαίνει τελικά "δημοκρατικές συνθήκες"; Μήπως πρέπει να προσαρμοστεί αυτή η έννοια στο πνεύμα των νέων εποχών και της "τάξης" τους και να μεταφερθεί αναθεωρημένη και στα σχολικά τους εγχειρίδια παραγωγής υπάκουων σαστισμένων σκλάβων;
Μικρές κουβέντες ενάντια σε μεγάλες αυτ-απάτες

Και τελικά αυτό το κείμενο που είχα γράψει όχι πριν από πολύ καιρό, κατά πόσο μπορεί ν'αποδειχτεί προφητικό; Η "αριστερά" ήρθε- η ελπίδα έφυγε;

"Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ'αυτόν που το κρατάει!"
EMILE ARMAND


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου