Η επιστροφή της Ρωσίας και η σημασία της για Ελλάδα και Κύπρο
Το νέο, θεμελιώδες δεδομένο της διεθνούς κατάστασης, όπως διαμορφώνεται μετά τις συριακές «περιπέτειες» του καλοκαιριού, είναι η επιστροφή της Ρωσίας του Πούτιν στην παγκόσμια σκηνή, μετά από «έκλειψη» που, όχι μόνο βάσταξε ένα τέταρτο αιώνα, αλλά και παρολίγον να οδηγήσει στη διάλυση της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την εξαφάνισή της από τα διεθνώς δρώμενα. Ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει καλά ποια είναι η διαφορά ενός κόσμου που η Αμερική και οι μεγάλες τράπεζες τον διοικούν μόνες τους, από έναν κόσμο όπου έχουν κάποιο/α αντίβαρο/α.
Είναι η πρώτη φορά μετά το 1989-91, την τότε «κατάρρευση-αυτοκτονία» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, που εμφανίζεται «αντίπαλο δέος» προς την ανδυόμενη «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», το σχέδιο δηλαδή μιας παγκόσμιας δικτατορίας του Χρήματος, των ΗΠΑ και των πιο σκοτεινών, ακραίων, ολοκληρωτικών δυνάμεων που παρήγαγε η ιστορία του ανθρωπίνου γένους στον ίδιο τον πυρήνα της αυτοκρατορικής εξουσίας.1
Τι κατάφερε ο Πούτιν
Με την παρέμβασή του στο συριακό, ο Πούτιν πέτυχε τρία πράγματα:
• Aνέκοψε, τουλάχιστον προσωρινά, τη σειρά πολέμων, στη Μέση Ανατολή ιδίως, αλλά όχι μόνο, που προβλέπει το πρόγραμμα νεοσυντηρητικών-Νετανιάχου, που δεν είναι παρά γιγαντιαία επιχείρηση επαναποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής, προθάλαμος με τη σειρά της, εφόσον πετύχει, επιχείρησης καθυπόταξης ή συντριβής Ρωσίας-Κίνας και επιβολής πλανητικής δικτατορίας.2
• Ανταποκρίθηκε στο βαθύ, ισχυρό αίτημα της ανθρωπότητας, της παγκόσμιας Κοινής Γνώμης, να υπάρξει αντίβαρο στον πλανητικό, όλο και λιγότερο «δημοκρατικό» (βλ. και τις εξελίξεις με τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο) ολοκληρωτισμό Δυτικών και Ισραηλινών. Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν, με την παρέμβασή του στη Μέση Ανατολή, εξέφρασε τη συνείδηση όλης της ανθρωπότητας.3
• Βοήθησε τη σχετικά πιο «δημοκρατική», πιο «εθνική» πτέρυγα (χρησιμοποιούμε τους όρους σχηματικά, όχι κυριολεκτικά) του ίδιου του αμερικανικού κατεστημένου, που φάνηκε να συμμαχεί με τη Μόσχα εναντίον του ισχυρότατου «κόμματος του πολέμου» μέσα στο ίδιο το βορειοαμερικανικό/παγκόσμιο κατεστημένο – πτέρυγα που εκπροσώπησε ο Πρόεδρος Ομπάμα, οι ένοπλες δυνάμεις, στρατηγικοί όπως ο Μπρεζίνσκι και, βεβαίως, η Κοινή Γνώμη στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Φυσικά, δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι η υπόθεση έχει τελειώσει, ούτε σε ό,τι αφορά τη Συρία, τη Χεζμπολά του Λιβάνου και το Ιράν, κατ’ εξοχήν στόχο Δύσης και Ισραήλ τώρα, αφού έχουν μείνει οι τελευταίες σχετικά ανεξάρτητες δυνάμεις σε όλη την ευρεία Μέση Ανατολή, ούτε, βεβαίως, σε ό,τι αφορά τις ευρύτερες παγκόσμιες ισορροπίες. Μάλλον τώρα αρχίζει. Το «κόμμα του πολέμου», ισχυρότατο στις ΗΠΑ, πλήρως κυρίαρχο στη Γαλλία (το Παρίσι έγινε τώρα απλό παράρτημα του ισραηλινού λόμπι, που χρησιμοποιεί τη Γαλλία όπως τις ΗΠΑ επί νεοσυντηρητικών, σε μια ένδειξη της φοβερής παρακμής της Γαλλίας), πανταχού παρόν παγκοσμίως, θα επιστρέψει δριμύτερο.
Επίσης, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι συνεχίζει να υφίσταται μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στην «αντι-αυτοκρατορική», «αντι-ιμπεριαλιστική», «πολυπολική» ροπή του ρωσικού καθεστώτος και τη νεοκαπιταλιστική φύση του, την κοινωνική (ταξική) του διάρθρωση και την ιδεολογία του.
Ρωσία και Έλληνες
Παρά τις δύο παραπάνω επιφυλάξεις, όσα ήδη συνέβησαν δεν παύουν να σηματοδοτούν μείζονα μεταβολή της διεθνούς κατάστασης και ριζική βελτίωση των όρων υπό τους οποίους δρουν μικρές χώρες και λαοί, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που έχουν απελπιστική ανάγκη συμμάχων για να αντιμετωπίσουν τη σοβαρότατη επίθεση εναντίον τους.
Η Ρωσία είναι μείζων εν δυνάμει σύμμαχος Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και το αντίστροφο – η ισχύς του ελλαδικού και κυπριακού κράτους υπήρξε πάντα μείζον στοιχείο άμυνας της Ρωσίας και των συμμάχων της απέναντι στα «σταυροφορικά» σχέδια κατά της ισλαμικής ή ρωσικής Ανατολής. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, Δυτικοί (Αμερικανοί και ‘Αγγλοι) και Ισραηλινοί λύσσαξαν διαχρονικά, επί δύο αιώνες, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο στη διάθεσή τους, για να διακόψουν κάθε αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας, Αθήνας και Μόσχας.
Η σημασία της σχέσης Ελλάδας-Κύπρου και Ρωσίας γίνεται διαχρονικά ευρύτατα αντιληπτή και από τη Ρωσία και από τον ελληνικό λαό, και από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα που τον εκπροσωπεί, αν και είναι οι πιο ριζοσπαστικές, δημοκρατικές, εθνικές δυνάμεις του που είδαν κυρίως με ελπίδα προς Ανατολάς (το κόμμα του Κολοκοτρώνη, στον 19ο αιώνα, το ΕΑΜ στη γερμανική κατοχή του 20ού, η ανθιστάμενη στο Σχέδιο Ανάν Κύπρος του 21ου). Η Ιστορία, όμως, δεν επιβεβαιώνει μόνο τη σημασία της σχέσης Ελλήνων και Ρώσων, μαρτυρά επίσης και τη δυσκολία να σφυρηλατηθεί απέναντι στα σχέδια των Δυτικών, που συνήθως καταφέρνουν να την καταστρέψουν, χρησιμοποιώντας ιδιότητες των Ελλήνων και των Ρώσων.
Ποτέ αυτά δεν είχαν τόσο μεγάλη σημασία όσο σήμερα, όταν Ελλάδα και Κύπρος απειλούνται με ένα «1821 από την ανάποδη», με την οριστική ήττα δηλαδή του σχεδίου τριών αιώνων για τη δημιουργία ενός σχετικά ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κράτους. Μια τέτοια εξέλιξη, βέβαια, έχει κολοσσιαία σημασία και για το πού θα πάει όλη η ευρωπαϊκή κατάσταση, αλλά και το πώς θα διαμορφωθεί η γεωπολιτική πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου – δύο ζητήματα μεγίστης, ζωτικής σημασίας όχι μόνο για μας τους ‘Ελληνες, αλλά και για τα συμφέροντα της ίδιας της Ρωσίας, όπως και το όποιο μέλλον θα έχει ή δεν θα έχει ο ελληνικός λαός.
Η δυνατότητα δημιουργίας λειτουργικού άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Μόσχας συναρτάται, λοιπόν, άμεσα αφ΄ενός με τη δυνατότητα διαμόρφωσης ελληνικού πόλου αντίστασης στην ιστορική καταστροφή της Ελλάδας και της Κύπρου, αφ’ ετέρου με τη δυνατότητα του Κρεμλίνου να συνειδητοποιήσει και να αντιδράσει στον ευρωπαϊκό «πόλεμο χρέους», όπως αντιδρά στους μεσανατολικούς πολέμους. Η διαφορά είναι ότι στη, Μέση Ανατολή, ο πόλεμος εμφανίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι, μια κραυγαλέα και αυθαίρετη παραβίαση του διεθνούς νόμου. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου, ο πόλεμος εμφανίζεται ως κρίση και ως απλή εφαρμογή της «οικονομικής ορθοδοξίας» και «νομιμότητας» εις βάρος «έθνους-κακοπληρωτή».
Ούτε καν ο ελληνικός λαός και ελίτ στο σύνολό τους (ακόμα περισσότερο οι τελούντες υπό κατάσταση τρομακτικού σοκ και συνακόλουθης σύγχυσης έως αποβλάκωσης Ελληνοκύπριοι) δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί το τι έχει συμβεί – ή, πάντως, το αντιλαμβάνονται σταδιακά και όταν η επισυμβάσα καταστροφή τους αποτρέπει πλέον από την αντίδραση! Στον ελληνικό λαό και την ελίτ έχει εφαρμοστεί γιγαντιαίο πρόγραμμα ψυχικής χειραγώγησης που έχει την ίδια βάση με τις ναζιστικές ανακριτικές τεχνικές, όπως εύστοχα τις περιγράφει ο σοβιετικός μυθιστοριογράφος Γιούλιαν Σεμιόνωφ:
«Η φοβερή μηχανή της Γκεστάπο λειτουργούσε με βάση μια απλή αρχή: Ακόμα και στο χείλος του χαμού, ο άνθρωπος ελπίζει σε μια αίσια έκβαση. Ο Χάιντριχ (Νο2 στην ιεραρχία των Ες-Ες, μετά τον Χίμλερ, σ.σ.) είπε κάποτε στους γύρω του: “Συμβουλεύω τον καθένα από σας να επισκεφθεί τα τμήματα των κλινικών μας, όπου βρίσκονται άρρωστοι με καρκίνο. Θα προσέξετε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο “απώθησης”, όταν ο άρρωστος δεν θέλει ή μάλλον δεν μπορεί να εκτιμήσει αντικειμενικά την κατάστασή του… Ο δικός μας κρατούμενος εγκληματίας είναι ακριβώς σαν τον άρρωστο με καρκίνο. ‘Οσο περισσότερο τον παιδεύετε τόσο πιο εύκολα θα τον λυγίσετε, γιατί θα ζει με την αυταπάτη της απελευθέρωσης”.» (Διατάσσεσαι να επιζήσεις, Αθήνα 1986, Σύγχρονη Εποχή, β’ έκδοση, σελ 96). ΗΝ
Σημειώσεις
1. Το 1989-91 σημειώνεται ταυτόχρονο, ιστορικά σπανιότατο απόγειο τριών «κύκλων»: α) ενός κύκλου γεωπολιτικής «μονοπολικής» ισχύος, γύρω από τις ΗΠΑ, με ελάχιστα προηγούμενα στην ιστορία, β) κύκλου επικράτησης των αγορών και του χρήματος επί των κρατών, γ) κύκλου ελάχιστης έως μηδενικής αμφισβήτησης της κρατούσης τάξεως, αμφισβήτησης που απετέλεσε σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό στην ιστορία του καπιταλισμού.
Παράλληλα, όμως, με την εμφάνιση ενός πρωτοφανούς έντασης «αυτοκρατορικού φαινομένου», «κυκλικού» παρ’ όλα αυτά στον χαρακτήρα του, έχουμε και ένα εξελικτικό στοιχείο, δηλαδή την τρομακτική έκρηξη της επιστημονικής και τεχνολογικής δύναμης του ανθρώπου, με ό,τι σημαίνει αυτό για την επιρροή στο ίδιο το DNA, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη χειραγώγηση κοινωνιών, τη μεταβολή του κλίματος και όλων τελικά των δεδομένων που καθόρισαν τους όρους και τις προϋποθέσεις ύπαρξης του ανθρώπινου γένους από τότε που εμφανίστηκε. Ο 21ος αιώνας είναι ίσως ο τελευταίος αιώνας του Ανθρώπου όπως τον ξέραμε.
2. Οι πόλεμοι αυτοί άρχισαν με το Αφγανιστάν το 2001 και συνεχίστηκαν με το Ιράκ (2003), τον Λίβανο (2006), τη Λιβύη (2010), τη Συρία και την Αίγυπτο τώρα, χωρίς να λογαριάσουμε τα αφρικανικά μέτωπα (όπως το Σουδάν ή το Μαλί). Και μάλλον οφείλουμε να αρχίσουμε το μέτρημα από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1991), χωρίς να ξεχνάμε το γενικό «πεδίο δοκιμής» που υπήρξε επί δέκα χρόνια η –διαμελισθείσα και καταστραφείσα από Γερμανία, Βατικανό και ΗΠΑ– Γιουγκοσλαβία. Θεωρούμε αρκετά ευφυείς τους αναγνώστες του HN για να τους απασχολήσουμε με την ανασκευή της ρητορείας που συνόδευσε αυτές τις επεμβάσεις (ανάγκη επιβολής της «δημοκρατίας», δήθεν ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής, απειλή ισλαμισμού κ.λπ.).
Στην πραγματικότητα, οι ιδέες αυτών των πολέμων έχουν παρουσιασθεί πολύ πριν πραγματοποιηθούν οι πόλεμοι, στα κείμενα του ισραηλινού Γινόν (δεκαετία του 1980), στις μελέτες των Περλ, Βούλφοβιτς και λοιπών νεοσυντηρητικών, υπό τη σκέπη του ίδιου του Νετανιάχου, στη δεκαετία του 1990, στη μελέτη για τον αμερικανικό 21ο αιώνα κ.λπ. Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ανακοίνωσαν, εξάλλου, έναν κατάλογο χωρών και καθεστώτων που ήθελαν να πλήξουν, αρχίζοντας από τη Μέση Ανατολή και φτάνοντας στην Κορέα.
Στην πραγματικότητα, οι ιδέες αυτές δεν αντανακλούν παρά την εξέλιξη του πιο εξτρεμιστικού, ολοκληρωτικού ρεύματος μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό κατεστημένο που είχε εκδηλωθεί ήδη επί Ψυχρού Πολέμου, σπρώχνοντας στη σύγκρουση με την ΕΣΣΔ.
3. Ηδη το 2003, η προοπτική της εισβολής στο Ιράκ προκάλεσε έντονη αντίδραση της Ευρώπης τότε, του «άξονα» Σιράκ-Σρέντερ-Πούτιν. Μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, ο τότε Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Βιλπέν, εξέφρασε τη συνείδηση της ανθρωπότητας, αντιτιθέμενος στα πολεμοχαρή σχέδια του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου. Την επαύριο της ομιλίας, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο θεμελίωναν μια πλήρως ανεξάρτητη αμυντική δομή.
Αυτή, όμως, η πρώτη αντίδραση της ανθρωπότητας έμεινε χωρίς συνέχεια, Σιράκ και Σρέντερ τρόμαξαν από το ίδιο τους το θάρρος. Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία απέτυχαν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την εισβολή ΗΠΑ και Βρετανίας στο Ιράκ, κι όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε, νομιμοποίησαν την ίδια και την προκύψασα στρατιωτική κατοχή και το καθεστώς που επέβαλε. Τα ευρωπαϊκά αμυντικά σχέδια ξαναγύρναγαν σύντομα στη ΝΑΤΟΪκή «στρούγκα».
Ο Σιράκ πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του μετανοώντας γονυκλινής ενώπιον της Ουάσιγκτον, ο Σρέντερ εγκατέλειψε την πολιτική, η υποχωρητικότητα, όμως, του Γάλλου Προέδρου και του Γερμανού Καγκελλαρίου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποθρασύνει έτι περαιτέρω ΗΠΑ και Ισραήλ. Έκτοτε το ισραηλινό λόμπι στη Γαλλία γνώρισε πρωτοφανείς στην ιστορία του θριάμβους, ελέγχοντας πλήρως και το γκωλικό κόμμα και τη γαλλική εξωτερική πολιτική.
@ Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
***
Το διαβάσαμε στο terra papers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου