ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

έγκλειστοι στη "μαύρη σιδερένια φυλακή"

  με τη ματιά του  Pawel Kuczynski 


Ο κόσμος μας 
 (ή, τουλάχιστον, ένα αντιπροσωπευτικό "πολιτισμένο" δείγμα του)

"Τα περισσότερα αμερικανόπουλα γεννιούνται σε τυποποιημένα μαιευτήρια, με μια τυποποιημένη ετικέτα στον καρπό τους για να τα ξεχωρίζει από άλλα τυποποιημένα προϊόντα του νοσοκομείου. Τα περισσότερα από αυτά μεγαλώνουν ή στα πανομοιότυπα κονσερβοκούτια των πολυκατοικιών ή σε μικρές πόλεις ή σε σπίτια των προαστίων. Περνούν τις μέρες και τα χρόνια τουςμε μονότονη ομαλότητα σε βιομηχανίες, γραφεία, καταστήματα, κάνοντας καθημερινά τις ίδιες κινήσεις σε τακτά διαστήματα. Παρατάσσονται σε τυποποιημένους στρατούς κι αν ξεφύγουν από το θάνατο σε ένα μηχανοποιημένο πόλεμο, πεθαίνουν από μαζικές ασθένειες. Σαν επιστέγασμα της οικτρά κοινότυπης ύπαρξής τους θάβονται σε τυποποιημένους τάφους και μνημονεύονται σε τυποποιημένες νεκρολογίες..." ΜΑΞ ΛΕΡΝΕΡ

"... Η αντίδραση:
 Γίνε απρόβλεπτος και μη "καταχωρήσιμος".
Μην πηγαίνεις εκεί που ξέρεις ότι σε περιμένουν. Μη γίνεσαι "θαμώνας". Μην πιστεύεις ποτέ ό,τι σου λένε. Μην ακολουθείς την ίδια διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό. Μη φοβάσαι να πειραματιστείς, ακόμα κι αν οι γύρω σου "κλωτσάνε". Μην αγνοείς το ένστικτό σου και μην κάνεις παραχωρήσεις "για το καλό σου" (τις πιο πολλές φορές από το "κακό", αν το αποδεχτείς και το αγκαλιάσεις, ξεπηδά η πιο καλότυχη νέα ευκαιρία και το πιο απρόσμενο καλό!). Μη δίνεις σημασία στις "σειρήνες" τους, θα σε παγιδέψουν και θα σε "στεγνώσουν" από κάθε τι ζωντανό κι αυθεντικό μέσα σου. Να σκέφτεσαι κι  "αντίστροφα" πάνω στα ερεθίσματα και "να εκπαιδεύσεις την όρασή σου" ώστε να βλέπει τις εικόνες πίσω από τις εικόνες. Εξέπληξε τον εαυτό σου με το να ανατρέψεις και τις ίδιες τις συνήθειές του. Δράσε ανορθολογικά.
Διατήρησε ως κόρη οφθαλμού την ατομικότητα, ακεραιότητα και φαντασία σου!
Κράτησε ανοιχτό το μυαλό σου, αλλά όχι σαν "ξέφραγο αμπέλι". Γίνε παρατηρητικός! Σπάσε την "πραγματικότητα"(τους)! "
από το "μανιφέστο" μας " Σπάσε την πραγματικότητα!"

Μηνύματα από το παρελθόν

Όπως αποκαλύφθηκε στα απόκρυφα αρχαία κείμενα που ανακαλύφθηκαν στη μυστική βιβλιοθήκη του Nag Hammadi το 1945 στην Αίγυπτο, οι Γνωστικοί αποκαλούσαν τον κόσμο μας "μαύρη σιδερένια Φυλακή", όπου σύμφωνα με τις διδαχές και αντιλήψεις τους,  πριν κι από την εμφάνιση του χριστιανισμού, οι ανθρώπινες ψυχές είναι παγιδευμένες σε αυτό τον εξόφθαλμα ατελή και διαστροφικό κόσμο, τον οποίο διαφεντεύει μια κατώτερη "θεότητα" (και οι σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες υπόκεινται σε αυτόν) που αποκαλούν "Δημιουργό". Η ταινία Μatrix(=ο ιστός, το πλέγμα) επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτή την κοσμοθεωρία και οι δημιουργοί της για ν'αποφύγουν καταιγισμό αναπόφευκτων ερωτημάτων από τους θεατές κι άρα ανάλογες "περιπέτειες εξηγήσεων" έβαλαν τις Μηχανές στη θέση του "Άρχοντα του Κόσμου Ετούτου" των Γνωστικών.

Ο Τσαρλς Φορτ-"...το πιο πολύπλευρο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, είναι ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τα πράγματα. " ΤΣΑΡΛΣ ΦΟΡΤ (που αποτελεί μια εκπληκτική περίπτωση ερευνητή-συγγραφέα-στοχαστή, o oποίος επηρέασε πάρα πολλούς επιστήμονες, συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και δημιουργούς κινηματογραφικών ταινιών) γράφει στο διαβόητο "Βιβλίο των Καταραμένων": "Νομίζω πως ανήκουμε κάπου.
Πιστεύω πως η Γη, σε κάποιες άλλες εποχές, ήταν μια έρημη χώρα και κάποιοι άλλοι ήρθαν εδώ πριν από εμάς, την εξερεύνησαν, την αποίκισαν, έφτιαξαν μεταλλάξεις και στο τέλος άρχισαν μεταξύ τους ένα μεγάλο πόλεμο. Τώρα πια, κάτι πολύ περίεργο κατέχει την Γη, που έγινε η αιτία να φύγουν όλοι οι άποικοι. Τα γουρούνια, οι χήνες και οι αγελάδες μας, θα πρέπει πρώτα να καταλάβουν ότι τα κατέχουμε κι έπειτα να τα απασχολήσει γιατί τα κατέχουμε...Ίσως να είμαστε προορισμένοι να μας χρησιμοποιούν, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της δημιουργίας, ίσως να υπάρχει κάποιος κανονισμός που να διαχωρίζεται σε πολλές κατηγορίες. Κάτι έχει πάνω μας νόμιμο δικαίωμα, κάτι μας εξουσιάζει, αφού πρώτα πλήρωσε το αντίτιμο για να πάρει την ιδιοκτησία που παλιότερα ανήκε αλλού. Αυτή η συναλλαγή ήταν γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες, σε πολύ λίγους από εμάς, οι οποίοι θα ήταν πιστοί κάποιας πολύ μυστικής λατρείας, ή κάποιας μυστικής εντολής και τα μέλη αυτής της ομάδας μας κατευθύνουν στο επίπεδο των αποδεκτών γνώσεων και μας προσανατολίζουν προς αυτή τη μυστηριώδη λειτουργία και χρήση μας"

Ο δε Φίλιπ Ντικ είχε γράψει στην περίφημη "Εξήγηση" τη δεκαετία του'70: "Η πραγματικότητά μας είναι μια προβολή από ένα μυστικό τεχνούργημα, ένα κομπιουτεροειδές μηχάνημα διδασκαλίας που μας καθοδηγεί, μας προγραμματίζει και γενικά μας εξουσιάζει και μας κοντρολάρει εν αγνοία μας, καθώς εμείς δρούμε χωρίς να συνειδητοποιουμε την ύπαρξή του, ζώντας μέσα στην παραισθητική προβολή του κόσμου μας.[...]Είμαστε αντίγραφα του αληθινου μας εαυτού, ρέπλικες που το παρόν μυαλό τους δεν τους ανήκει, είναι μια ξένη κατασκευή.
Η Αυτοκρατορία δεν τελείωσε ποτέ, μας κυβερνά, είμαστε αιχμάλωτοί της"


και κάποιοι στίχοι

Σιδερένια Φυλακή

(για όλους τους σκλάβους, παλιούς και σύγχρονους, που ονειρεύτηκαν κάποτε ότι είναι ελεύθεροι και δεν θέλησαν να ξυπνήσουν!)



όταν σε εκστάσεις κι αρχέγονες χαρές
θέτουνε απαγορεύσεις και κανόνες

όταν στο κοσμικό πάνω το θάμα της Αγάπης
μονίμως ασελγούν στυγνοί απατεώνες

όταν στης καρδιάς τη λαχτάρα-δώρο της Φύσης
τα φράγματα της άκαμπτης θωράκισής τους να γκρεμίσει

έντρομοι ενισχύουνε τα τείχη
με περισσής κανονικότητας μπετόν

μη τυχόν και το κλουβί τους ραγίσει

κι όταν από τα σπάργανα αρρώστια σε μπολιάζουν
πως μέγιστη η συσσώρευση είν'αξία
και η ασφάλεια η πιο καλότυχη ευτυχία

κόβοντας εισιτήρια στο κεφάλι σου να μπαίνουν
και μάλιστα με τη συναίνεσή σου πληρωμένα

αν όμως κάποια αδέσποτη μέρα ξυπνήσεις
απ'το ονείρεμα της μαύρης πνοής τους

φυλάξου μην και σ'έβρει ξέπνοο φτωχέ μου
και ούτε αυτό βρίσκεις το μονοπάτι
στη σιδερένια να γυρίσεις πίσω φυλακή τους!

(στα ίδια μήκη κύματος:  Η πορεία προς το πουθενά, με ενδιάμεσες στάσεις στο τίποτα...)


Στίχοι αφιερωμένοι και στη θύμηση ενός εκ των κορυφαίων συγγραφέων της λογοτεχνίας του Φανταστικού και πληθωρικού στοχαστή (ένοικου πολλών εναλλακτικών πραγματικοτήτων), που τόσο μας έχει εμπνεύσει!
Από Βικιπαίδεια: "Ο Φίλιπ Ντικ είναι στις μέρες μας, μετά τον Στίβεν Κινγκ, ο συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας με τις περισσότερες μεταφορές έργων του στον κινηματογράφο" (Blade Runner, Minority Report, Total Recall, A Scanner Darkly κ.ά.)


Αναρτήθηκε αρχικά στον "προσωπικό μας ιπτάμενο δίσκο"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου