ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Είμαστε καλοί από τη φύση μας..(;)

(Παλιότερο κείμενο που αναδημοσιεύεται εμπλουτισμένο...)


" O άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο", " η κτηνωδία είναι στην ανθρώπινη φύση" και άλλα παρεμφερή πορίσματα για τη φύση του ανθρώπου ακούγονται συνέχεια, σε "σοβαρές συζητήσεις" στα τηλεπάνελ, πάνω στην κουβεντούλα της παρέας, στα εμπόδια και ζόρια που η ζωή παρατάσσει στο δρόμο του ανθρώπου, ο οποίος δεν είναι πάντα άμοιρος ευθυνών. Ατάκες που διατυπώνονται γενικώς αβασάνιστα με αποτέλεσμα να παγιώνονται στο συλλογικό ασυνείδητο σαν θέσφατες αλήθειες που δημιουργούν κι ανάλογες αντιλήψεις. Με αποτέλεσμα αυτές να εκφράζονται και ως καλλιτεχνικά ρεύματα: στη ζωγραφική, τη φωτογραφία, (π.χ. ξεχνιέται εκείνη η έκθεση στο Γκάζι, αν θυμάμαι καλά, με γδαρμένα ανθρώπινα σώματα στα τσιγκέλια σαν αρνιά;), τον κινηματογράφο.
Εκεί όπου έχουμε μπουχτίσει από " cult " ταινίες με σκηνοθέτες σαν τον Ταραντίνο να πασχίζουν να μας πείσουν ότι η ωμή βία και παράλογη βαρβαρότητα, στυλιζαρισμένες, με καρτουνίστικη συχνά αισθητική και με ευφράδεια λόγου, μπορούν να γίνουν της μόδας και γιατί όχι; άξιες μίμησης. Ως πρότυπα παροχής ριζικών λύσεων, ελκυστικής "μαγκιάς"("be cool"), ακόμη και ως συνταγές κοινωνικής ανέλιξης.
Βάλτους να σκοτώνονται μεταξύ τους, δηλαδή, εφόσον είναι "θέμα γονιδίων" ή "DNA" ή βαθυστόχαστων δηλώσεων από λογής "ειδικούς" (από το συμπαθή περιπτερά της γειτονιάς ως τον περισπούδαστου προσωπείου ακαδημαϊκό ή εγκληματολόγο που βγαίνει σε τηλεοπτικό παράθυρο) και έτσι θα τους ελέγχουμε καλύτερα. Φυσικά!
Θα τους σέρνουμε σε ιδεολογικοποιημένους πολέμους για διάτρητα πομπώδη και δολοφονικά ιδανικά και σύμβολα-ψυχαναγκαστικά εργαλεία ελέγχου των αντανακλαστικών τους...Ώστε να θησαυρίζουν οι ολιγάρχες του χρηματοπιστωτικού & στρατιωτικοβιομηχανικού καρτέλ!
 Θα τους πουλάμε εμείς μέσω των εξυπηρετικών συνεργατών-αποβρασμάτων μας τα ναρκωτικά (και τι έγινε που αποτελούν θανατηφόρα κοινωνική μάστιγα;) και μετά θα αφήνουμε τις συμμορίες των δαιμονοποιημένων συνεταίρων μας να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει τα πιο επικερδή πόστα στον έλεγχο και τη διακίνηση.
Θα τους εξαθλιώνουμε με οικονομικές ασυναρτησίες ως άλλοθι πανίσχυρο, με γελοίες δικαιολογίες και παράλογες αιτιάσεις και σατανικά στημένες μυστικές επιχειρήσεις ("false flag") που αφήνουν πίσω τους άφθονο το αίμα αθώων να ρέει από τις δράσεις και ενέργειες των "τρομοκρατών" (εκπαιδευμένων από εμάς) και τον τρόμο να εξαπλώνεται σαν αθεράπευτος ιός. Και μετά θα εκφράζουμε αποτροπιασμό για την αύξηση της εγκληματικότητας και την ανάγκη πιο "σφιχτής" (βλέπε φασιστικής) καταστολής και αστυνομοκρατίας.
Εφόσον γενικώς " η θηριωδία είναι στη φύση του ανθρώπου" και δεν έχει καμιά σχέση η απόλυτη φτώχια και πείνα με τα φαινόμενα βίας στις κοινωνίες!

 Πόσο βολικό, πόσο αναπόφευκτο και πόσο "επιστημονικά τεκμηριωμένο"..!

 Έλα όμως που μια επιστημονική έρευνα που έκαναν από κοινού τρία πανεπιστημιακά ιδρύματα στις ΗΠΑ ( Καίμπριτζ, Χάρβαρντ και Μασαχουσέτης), απέδειξε πως όταν λαμβάνουμε αποφάσεις γρήγορα και άρα αυθόρμητα, η τάση που επιδεικνύουμε είναι να συμπεριφερθούμε με τον πιο ανοιχτό, συνεργατικό και πιο γενναιόδωρο τρόπο! Ο ανυποχώρητος, καταστροφικός εγωισμός μπαίνει στο παιχνίδι από τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε! Με συνέπεια και να υπολογίζουμε με συμφεροντολογικό τρόπο ή παραδομένοι σε δημοφιλείς πεποιθήσεις που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (ΜΜΕ, παιδεία, τέχνη) της εξουσίας μάς έχουν εμφυτεύσει από τα μικράτα μας, αντί να πράττουμε σύμφωνα με το ένστικτό μας. Ή τη διαίσθησή μας, να προσθέσω.
 Όπως μάλιστα κατέληξαν οι επιστήμονες, όσο πιο πολύ σκέψη καταναλώνουμε σε κάτι, τόσο μειώνεται η γενναιοδωρία μας...και αυξάνονται τα δεινά μας, να προσθέσω πάλι.

Τα παραπάνω, δεν νομίζω βέβαια ότι σημαίνουν πως ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να είναι σκεπτόμενο ον και να ενεργεί επιπόλαια ή "εν θερμώ!". Παντού υπάρχει η ιδανική μέση λύση, η εναλλακτική οδός, η σανίδα σωτηρίας όταν με την πρώτη εκτίμηση φαίνεται να πνιγόμαστε μέσα στα κύματα αδιεξόδων. Ωστόσο αποδεικνύουν, ειδικά τώρα στην εποχή των smart phones-ασύρματων δικτύων και PCs-sosial media-ατελείωτων γκάτζετ που μειώνουν την ευστροφία του ανθρώπου, την καλλιέργεια των δεξιοτήτων του για επίλυση των προβλημάτων και τον μετατρέπουν σε μια αυτόματη μηχανιστική-ρομποτική οντότητα, ότι: ο άνθρωπος έχει χάσει κάτι ιδιαίτερα ζωτικό! Που δεν είναι άλλο από την επαφή με τη σοφία του ενστίκτου. Και τη συμπόνοια ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΥΤΗ στην υπόστασή του.

 Και άσε τα κτήνη της εξουσίας να προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε σαν τα μούτρα τους...
Αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι θα τους συγχωρέσουμε για τις ακατανόμαστες φρίκες που έχουν προκαλέσει στην ανθρωπότητα...


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου