ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος: Kahlil Gibran


Μια πρώτη γνωριμία: 
" Kahlil Gibran [Χαλίλ Γκιμπράν] (1883-1991) Λιβανέζος ζωγράφος, ποιητής και φιλόσοφος με βαθιές επιρροές από την ανατολική παράδοση, αγγίζει τις ευαίσθητες πτυχές της ψυχής μας. Η γραφή του έχει το χάρισμα να ξεπερνά κάθε δογματισμό, θρησκευτική προκατάληψη, ηθικολογία απελευθερώνοντάς μας από κάθε στερεότυπο.

Ανατράφηκε στη σκιά των ιερών κέδρων του Λιβάνου, τον αποκάλεσαν μυστικιστή, φιλόσοφο, αιρετικό, θρησκευόμενο και επαναστάτη. Η μαγική ποιότητα των κειμένων του μας οδηγεί σε μια ατραπό που όσο περισσότερο βαθαίνει κανείς τόσο περισσότερο κατανοεί τι υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις. Και μόλις το ανακαλύψει, δέχεται ένα ευγενικό, θεραπευτικό, ψυχικό άγγιγμα που αφυπνίζει αλήθειες όπως η ανεξιθρησκία, η συνειδητότητα, το Κάρμα, η επαφή μικρόσκοσμου και μακρόκοσμου καταλήγοντας στην αγάπη για τον άνθρωπο και όλο τον κόσμο, που μόνο μια πύρινη καρδιά μπορεί να βιώσει.
Αυτή η επίδραση έχει απελευθερώσει πολυάριθμες ψυχές από τα δεσμά της στερεότυπης σκέψης δίνοντας διέξοδο μέσα από τα φύλλα της καρδιάς. Θεράπευσε πλήθος ανθρώπων μεταμορφώνοντας τον εσωτερικό πόνο σε ανέλιξη της ψυχής προς ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Επηρέασε χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο ωθώντας τους να βάλουν το λιθαράκι τους για έναν καλύτερο κόσμο. Είναι τρίτος σε δημοτικότητα ποιητής στην ιστορία μετά τον Σαίξπηρ και τον Λάο Tσε.
Η ζωή του κύλησε κάτω από αντιξοότητες γεμάτη με δύναμη και αγωνιστικότητα ενάντια στις δυσκολίες, αλλά και επαναστατικότητα σε κάθε είδους αδικία και καταπίεση, έχοντας ως οδηγό την άπλετη αγάπη για ποιοτικότερο τρόπο ζωής. Φροντίζοντας να κάνει πράξη τις αλήθειες της ζωής του ακολούθησε τις εσωτερικές του αγωνίες και ωθήσεις μετατρέποντας το ατομικό του βίωμα σε μια πανανθρώπινη προσφορά ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης."


Ποίημα αφιερωμένο στους γονείς

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο»

Το πήραμε από ΕΔΩ, απ'όπου μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πράγματα για τη ζωή αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου! 
(αναρτήθηκε αρχικά στο no gravity zone)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου