ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Περί διαπραγματεύσεων και δηλώσεων...


...για το αγκάθι(όσον αφορά τη Διεθνή των τοκογλύφων σιωνιστών και μίσθαρνων πολιτικών καμαριέρων τους)της Ελλάδας: σε περίπτωση απαίτησης λογιστικού ελέγχου του χρέους (Θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ λογιστικό έλεγχο του χρέους; σύμφωνα και με το άρθρο 7 κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάη του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ένα σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής)και της συσσώρευσης υπερβολικών επιπέδων του κι άρα αναζήτησης και τιμωρίας όσων ευθύνονται για ληστρικές παρατυπίες και μαφιόζικες τοκογλυφικές μεθοδεύσεις και απόδειξης κοπανιστού επί το πλείστον και επί της ουσίας αέρα, που πλακώνει με τη μορφή χρέους σαν ταφόπλακα μια χώρα, τότε...Οι διαδικασίες-ντόμινο που μπορεί να πυροδοτηθούν έχουν τις δυνητικές προδιαγραφές να λειτουργήσουν ως τσουνάμι ευρωπαϊκής ανυπακοής από τα κάτω (να θυμηθούμε και τους... "ξεδοντιάρηδες" κατά την έκφραση του σοσιαληστή Ολάντ) και νόμιμης κατεδάφισης του γίγαντα με τα πήλινα πόδια, ναζιστικών καταβολών( "Οι ιδρυτές και χρηματοδότες της ΕΕ ήταν Ναζί" (Ω! Τι έκπληξις!) ) και παρασιτικών χρηματοπιστωτικών-εταιρικών γαμψών νυχιών. Δηλαδή της "Ενωμένης Ευρώπης", που στήθηκε για να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα, την αυτονομία και τη δυνατότητα αυτοδιάθεσης των ευρωπαϊκών λαών.

Μια από τις πιο αιχμηρές δηλώσεις που ακούστηκαν το Σαββατοκύριακο, όσον αφορά τις "διαπραγματεύσεις" του eurogroup της Δευτέρας, θεωρώ ότι ήταν αυτή του εκπροσώπου της Wall Street Journal. Ο οποίος και είπε ότι κανένα από τα ενδιαφερόμενα μέλη δεν θέλει να φανεί σαν χαμένο και γι'αυτό θα καταλήξουν πιθανώς σε μια επιμήκυνση (βολική κυρίως για τους απατεώνες δανειστές και εγχώριους καταχραστές- Σοκ από New York Times: "Ετσι λεηλατούν την Ελλάδα η τρόϊκα και οι τραπεζίτες"... και Έκθεση-φωτιά για κυβέρνηση Παπανδρέου: Φούσκωσε το έλλειμμα κι έστειλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ ), δηλαδή θα "κατρακυλήσει το τενεκεδάκι στην κατηφόρα ελπίζοντας ότι σε κάποιο σημείο το χρές της Ελλάδας θα γίνει λιγότερο απεχθές"...
(Τι σημαίνει τελικά “επαχθές” & “επονείδιστο” χρέος: με απλά λόγια.)

Θέλετε μια πιο απλού τύπου μετάφραση, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς με το "χρεωκοπημένο μυαλό μας"(πόσες δεκάδες χιλιάδες ευρώ μας είπανε ότι χρωστά κάθε ιθαγενής του προτεκτοράτου τους, ακόμη και ο πλέον συνεπής απέναντι στα "φορολογικά του καθήκοντα";);

Με άλλα λόγια, όπως λέει και μια σοφή ελληνική παροιμία, "ο Γιάννης φοβάται το τσαμπουκαλεμένο μα όχι και ακατάβλητο θεριό" και, αντίστροφα, το "Θηρίο" της μαφίας του χρήματος και της πολυεθνικής νεοαποικιοκρατίας δεν έχει πάψει να φοβάται το "Γιάννη". Μήπως και αυτός ξυπνήσει από τη μακάρια ύπνωση της εθελοδουλίας του (ο πολύς κόσμος δηλαδή και όχι βέβαια οι κατά καιρούς ωφελημένοι και με το παραπάνω κυβερνονταβατζήδες από τον ύπνο των εκπορνευμένων μαζών) και θυμηθεί ότι "ισχύς εν τη ενώσει"-όραμα για ένα ανθρωπινότερο και δικαιότερο αύριο-σθένος στις διεκδικήσεις του, αποτελούν ένα κοκτέηλ που δυναμιτίζει εκ θεμελίων τη "φυσική τάξη πραγμάτων", με την ανοχή και τα υποκριτικά υπέρ των ασθενέστερων και πληγέντων μυξοκλάματα του παπαδαριού. Και κυρίως αποδεικνύει στη μαχητική πορεία ότι οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους είναι γυμνοί και αντιαισθητικότατοι. Γι'αυτό, από τη μια, και οι νέοι διαχειριστές της λαχτάρας του "Γιαννάκη" μπας και σταθεί κουτσά στραβά στα πόδια του και αρχίσει να αποκτάει όνομα μεγενθυμένο με ουσία, σημασία και προπαντός συνείδηση της δύναμής του (οπότε μέχρι που μπορεί και να του'ρθει να πάρει την κατάσταση σταδιακά στα χέρια του χωρίς μεσάζοντες και ειδικούς με διπλή γλώσσα) και, από την άλλη, το θηρίο θα κινηθούν στο να βρουν μια "χρυσή τομή", χωρίς να ζημιωθούν και πολύ τα θησαυροφυλάκια του δευτερου-Οι χρηματοπιστωτικές αλυσίδες στο σώμα, το μυαλό και την καρδιά της ανθρωπότητας που όλα αυτά τα χρόνια έχουν λεηλατήσει και με το παραπάνω το "τσαρδί" του Γιάννη και πλέον θέλουν "το οικόπεδο και τον αέρα του".

Και ο "Γιάννης" θα ανασάνει ίσως ανακουφισμένος που απόφυγε τα χειρότερα, δηλαδή την ολοσχερή καταστροφή και ανυποληψία, η οποία όμως θα εξακολουθεί να συντελείται αργά, μεθοδευμένα, σαδιστικά...μέχρι το σημείο χωρίς επιστροφή. Και δεν εννοώ στις "αγορές" της υπόστασης εννοιών και πληθυσμών.
 Το "τενεκεδάκι στην κατηφόρα" είναι φυσικά οι Γιάννηδες και Γιαννούλες με τα υπάρχοντα και τη γη τους, καθώς και οι νέες γενιές Ιωάννηδων που θα'χουν την ατυχία να αναστηθούν σ'έναν κρανίου τόπο, μαρκαρισμένων ανθρώπινων σφαχταριών μέσα στις "μεγάλες φάρμες".
Όσο για την ελπίδα (την ουρανοκατέβατη) "για το σημείο της κατηφόρας όπου το χρέος μπορεί να γίνει λιγότερο απεχθές", να θυμηθούμε εδώ μια παλιότερη ατάκα του επίτιμου προέδρου-νυχτερίδας της Νέας Δημοπρασίας: "τέτοια θαύματα μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει!" Δηλαδή ακόμη και η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία θα αποτελέσει μια ιστορία νεκρή και θαμμένη, μαζί με πληθώρα εννοιών και νοημάτων, κάτω από τις φασιστοειδείς ταφόπλακες των "αγορών" και των νεοφιλελεύθερων κορακιών. Όσο τα ανθρώπινα ζωντανά λειτουργούν σαν αδρανές και μακάριο ποίμνιο κι όχι σαν αυτόφωτες εξελισσόμενες οντότητες μέσα σε ανάλογα δυναμικά συστήματα, όπως η πραγματική αυτοοργανωμένη κι αυτοθεσμιζόμενη δημοκρατία.
Και οι αρχόντοι θα ζήσουνε καλά και οι υπήκοοι χειρότερα...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου