ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Ο Διωγμός των Τσιγγάνων


Ο Διωγμός των Τσιγγάνων

Δύο ντοκιμαντέρ.

1) Ξεριζωμένοι (Unprooted)

To ντοκιμαντέρ "Ξεριζωμένοι" αφηγείται τις εμπειρίες μιας ομάδας οικογενειών Ρομά ή Τσιγγάνων, των οποίων τα σπίτια κατεδαφίστηκαν για να δημιουργηθεί χώρος πάρκινγκ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο αγώνας τους να βρουν καινούρια στέγη, να πάρουν τα επιδόματα τα οποία τους υποσχέθηκαν οι τοπικές αρχές και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους είναι μια ταπεινή μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τη φτώχεια.



2)Πρωταγωνιστές Ο Διωγμός των Τσιγγάνων

Στις 10 Οκτωβρίου του 1944, στις 12 τα μεσάνυχτα, με εντολή του Χίτλερ 800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής, ηλικίας από 8 - 18 χρόνων, θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του 'Αουσβιτς. Εξήντα έξη χρόνια μετά, οι τσιγγάνοι της Ευρώπης ζουν μικρούς και μεγάλους διωγμούς. Οι συντελεστες της εκομπήςστην προσπάθειά τους για να κατανοήσουν τις συνήθειες των σκηνιτών αλλά και για να καταγράψουν τα προβλήματά τους, πέρασαν μια εβδομάδα στον νέο καταυλισμό που δημιούργησαν πρόσφατα στο Σοφό Ασπροπύργου 150 οικογένειες Τσιγγάνων.

Γυναίκες και άντρες του καταυλισμού αφηγούνται πώς ζουν κυνηγημένοι εδώ και μια εικοσαετία από τη μια περιοχή του Ασπροπύργου στην άλλη. Η τελευταία εκδίωξή τους έγινε στις αρχές Αυγούστου, όταν η δημοτική αστυνομία του δήμου μαζί με μπουλντόζες ισοπέδωσαν τον καταυλισμό τους στη θέση Ψάρι.

Επίσης, επισκέφθηκαν και το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου όπου φοιτούν αποκλειστικά παιδιά Τσιγγάνων και συνομίλησε με τους μαθητές αλλά και με τον διευθυντή ο οποίος μαζί με άλλους τρεις νεαρούς δασκάλους προσπαθεί εδώ και έναν χρόνο να μάθει γράμματα στα παιδιά των Ρομά.



Tα είδαμε στη Βιντεοθήκη-Αυτομόρφωση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου