ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Τους ιερείς να συντηρούν οι πιστοί


Φωτογραφίες Eos Aurora
από την πλουσιότατη Μονή Πεντέλης με τους δεκάδες δημόσιους υπαλλήλους


Σε μια Ελλάδα που βαριαναστενάζει και δεν ξέρει πώς να επιβιώσει, που μαγαζιά βάζουν λουκέτα και απολύονται σωρηδόν άνθρωποι, που τα ασφαλιστικά ταμεία βούλιαξαν και δε θα πάρουμε ποτέ ενδεχομένως σύνταξη, που νοσοκομεία και σχολεία κλείνουν, οι μισθοί για παπάδες -που τους πληρώνει το κράτος, εσύ κι εγώ και όλοι μας δηλαδή- είναι δις ευρώ.

Ναι δις, όπως το ακούτε. Δηλ …000.000.000.000e και διψήφιο αριθμό μπροστά.

Στο τέλος του 2010 υπήρχαν 10.368 διορισμένοι κληρικοί ενώ οι λεγόμενες οργανικές θέσεις έφθαναν στις 8.300, δηλαδή πλεόναζαν περίπου δύο χιλιάδες ιερείς.

Πριν από τρία χρόνια το Βήμα έγραφε ότι τα στοιχεία της Eurostat «έδειχναν» 10.811 εκκλησιαστικούς δημοσίους υπαλλήλους και 350 διοικητικούς υπαλλήλους που υπηρετούσαν ως γραμματείς ή οδηγοί μητροπολιτών.

Πρέπει να προστεθούν επίσης άτομα που εργάζονται σε εκκλησιαστικά ιδρύματα και έχουν εισέλθει στο μισθολόγιο του Δημοσίου καθώς και αποσπασμένοι κληρικοί σε μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο εξωτερικό, σε ιεραποστολικά κέντρα στην Αφρική και σε μοναστήρια.

Αναφέρονται ακόμα ορθόδοξοι κληρικοί από εκκλησίες του εξωτερικού που ήρθαν να σπουδάσουν στην Ελλάδα και πληρώνονται από το ελληνικό κράτος. Ο αριθμός των παραπάνω παραμένει θολός.

Κάθε τετράγωνο στην Ελλάδα έχει και μία ενορία.

Την συντήρησή της και το μισθό του ιερέα μπορούν να τα αναλάβουν οι ίδιοι οι πιστοί, αυτό είναι το Λογικό και Δίκαιο.

«Πάρα πολλές αστικές δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μισθοδοτούν τους κληρικούς. Πιο συγκεκριμένα, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, δεν τους μισθοδοτούν διόλου, έχουν όμως επιβάλει τον λεγόμενο «εκκλησιαστικό φόρο» που τον καταβάλλουν οι δεδηλωμένοι πιστοί και τον αποδίδει το κράτος στις αντίστοιχες Εκκλησίες. Πρέπει να σας πω ότι η Αγγλία περιορίζεται αποκλειστικώς και μόνο στο να συντηρεί με κρατική δαπάνη τους ναούς που έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά μνημεία. Στη δε Γαλλία όχι μόνον δεν μισθοδοτούνται οι κληρικοί, αλλά και η πάσης φύσεως επιχορήγηση προς τις Εκκλησίες απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα.». Από ομιλία του Τάσου Κουράκη στη Βουλή.

Επομένως: Οι πιστοί που κοιμούνται τις Κυριακές, βολτάρουν τις Mεγαλοβδομάδες, πάνε στις ταβέρνες τις Σαρακοστές, έχουν να πατήσουν πόδι στην εκκλησία τους από το γάμο της γειτόνισσας ή τα βαφτίσια του ανιψιού, πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Οι ενορίες μπορούν άνετα να συντηρηθούν από το 95% των Ελλήνων χριστιανών.

Να ενισχύουν το παγκάρι του παπά τους, να τελούν θρησκευτικούς γάμους, βαφτίσεις, ευχέλαια, λιτανείες, εξορκισμούς, να αγοράζουν κομποσκοίνια και σταυρουδάκια και ματόχαντρα για τη βασκανία τους.

Οι υπόλοιποι -το περίπου 5% – μπορούμε να απαλλαγούμε από το κόστος συντήρησης της κοιλούμπας του κάθε αρχιεπισκόπου και του κάθε πάτερ-Ευλάμπιου.

Αυτό είναι το δίκαιο. Εκκλησιαστικός φόρος και αυτοσυντήρηση.

Και τάσσομαι υπέρ αυτής της λύσης.

Αριστέα Σερεμέτη

Πάρθηκε από το terra papers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου