ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Ο Όργουελ ωχριά μπροστά στα «ευρήματα» της κυβερνητικής συμμορίας"



Tο κείμενο που θα ακολουθήσει μας το'στειλε με mail ένας αναγνώστης, ζητώντας να τοποθετηθούμε πάνω σε όσα γράφονται. Καθώς ο ανιχνευτής βρίσκεται σε ολιγοήμερη διακοπή της ενασχόλησής του με τη διαδικτυακή κατάθεση γνωμών και κρίσεων και ακολουθεί αχαρτογράφητες διαδρομές που ανακαλύπτει στο χάρτη του τόπου, τον οποίο οι ηγήτορές του με τη σιωπηλή συνενοχή μεγάλης μερίδας των κατοίκων του ξεπουλούν σε τιμή ευκαιρίας κι εκτοπίζοντας στις "χωματερές της κοινωνίας" την πλειονότητα των σοκαρισμένων ιθαγενών, θα πω εγώ κάποια πράγματα. Ήδη έχουμε γράψει πολλά σε αυτό το μπλογκ περί των καταστάσεων αυτών που σηματοδοτούν και μια νέα στροφή στην αφήγηση της ανθρώπινης Ιστορίας. Προς ατραπούς βγαλμένες μέσα από τις χειρότερες εικόνες και συνθήκες της μεσαιωνικής ευρωπαϊκής φεουδαρχίας, η οποία επιστρέφει εξανδραποδίζοντας κι εκτοπίζοντας το εργατικό δυναμικό, με εργαλείο και την ολοένα μεγαλύτερη αυτοματοποίηση της εργασίας και απαλλοτριώνοντας τεράστιες εκτάσεις γης, αναλαμβάνοντας και τον πλήρη έλεγχο της τροφής των πληθυσμών. Που πλέον είναι υποχρεωμένοι να καταναλώνουν τοξικά δηλητήρια και γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες και μέχρι που κάνοντας το σενάριο της εκπληκτικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας του'60 "Soylent Green" να μοιάζει τρομαχτικά προφητικό μέσα σε μια κοινωνική επερχόμενη δυστοπία. Όπου οι στρατοί και ειδικά οι επίλεκτες δυνάμεις τους, εκπαιδεύονται όλο και με περισσότερη βαρύτητα, στην καταστολή κι εξόντωση  μέσα σε αστικά περιβάλλοντα εξαθλιωμένων εξεγερμένων μαζών.
 Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν αυτά με όσα περιγράφει το πιο κάτω άρθρο σχετικά με τη δαιμονοποίηση και την πλήρη ισοπέδωση των χρεοκοπημένων πολιτών, αντί για την ανάληψη πολιτικών δράσεων προς τη συνδρομή και ανακούφισή τους, από ένα κράτος με εξοβελισμένο κάπου στις θυρίδες των hedge funds και της ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας τον κοινωνικό χαρακτήρα του; Και με μόνη αρμοδιότητα το εισπραχτικό "καθήκον", με κάθε μέσο, ακόμη κι από τους τόσους πολλούς μη έχοντες στον ενωμένο ευρωπαϊκό ήλιο μοίρα.
Και βέβαια έχουν σχέση και τα παραπάνω, που ξεφεύγουν από το τοπικό πλαίσιο και επεκτείνονται στις διαδικασίες που επελαύνουν σε παγκόσμια κλίμακα και συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας καλά  σχεδιασμένης αλυσίδας με λουκέτο στο παρόν και μέλλον της ανθρωπότητας και των όσων "προνομίων" και "παροχών" της είχαν παραχωρηθεί -όχι και χωρίς τη συμβολή κοινωνικών αγώνων βέβαια- τις τελευταίες δεκαετίες.
Κι όσο γι'αυτά που αναφέρει το παρακάτω άρθρο, πιστεύω ότι έρχονται ως φυσική ροή της ψυχολογικής σύγχυσης των ελληνικών πειραματόζωων, της καταναλωτικής μαλθακότητας και του τρομολάγνου από τα πάνω παραμυθιάσματος προς τις μάζες των υπηκόων.
Που έχουν απωλέσει τον κοινοτικό χαρακτήρα της οργάνωσής τους, από την εποχή της τουρκοκρατίας και της απελευθέρωσης που μετέτρεψε το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα σε υποδειγματικό προτεκτοράτο ξένων παραγόντων κι εγχώριων κομματικών τσιφλικάδων σε αγαστή συνεργασία με τους εγχώριους κοτζαμπάσηδες, οι οποίοι ποτέ δεν απεμπόλισαν τα " κληρονομικά δικαιώματά τους". Και με οφθαλμοφανέστατο έλλειμα κατάκτησης -αν διακρίνονταν ποτέ από αυτό, μιλώντας πάντα για τη συντριπτική πλειοψηφία- τέτοιων υψηλών κοινωνικών αξιών ώστε να αξίζει να θυσιαστεί για χάρη τους η τελείως επίπλαστη αίσθηση "ασφάλειας", ώστε να τις υπερασπιστούν. Κι επίσης, η σύγχρονη "Αριστερά" αν ήθελε να μετουσιώσει τις θεωρίες κι αοριστολογίες περί κοινωνικών αγώνων σε πράξη, θα έπρεπε να κινηθεί προς τη συγκρότηση ενωτικού μαχητικού μετώπου και με άμεσους στόχους: την κάθοδο στους δρόμους, στη μαζική ανυπακοή, στις καταλήψεις, τις περιφρουρήσεις αρνήσεως πληρωμών προς αποδεδειγμένους απατεώνες και κατά συρροή καταχραστές δημόσιου πλούτου και στη δυναμική αμφισβήτηση της νομιμοποίησης των ανίκανων δημόσιων αρχόντων. Θα όφειλε να οργανώσει τις παραπάνω λαϊκές εξεγερσιακές διαδικασίες και να αποποιηθεί κάθε ευθύνη σμμετοχής σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που ομοιάζει με κουρελιασμένο σκιάχτρο που απομακρύνει κάθε προσπάθεια και ιδέα προς γνήσιες δημοκρατικές διεργασίες.
Και όπως είχε γράψει και ο Τολστόι: "Δεν έχω καμιά εξουσία πάνω σου που δεν μου δίνεις εσύ και δεν έχεις καμιά εξουσία πάνω μου που δεν σου δίνω εγώ!" Ή για να το πούμε κι αλλιώς: Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί στον κόσμο και σ'εσένα τον ίδιο ή ίδια -που σε τελική ανάλυση δεν είσαι παρά.. ο κόσμος- δίχως τη δική σου συναίνεση, συγκατάθεση, ανοχή.
 Ο ανθρωπάκος..εκτός και εντός..

Ο Ένοικος...

Ο Όργουελ ωχριά μπροστά στα «ευρήματα» της κυβερνητικής συμμορίας 


Μην ξεγελιέστε:
δεν αφορά τους "μεγάλους" που με ένα τηλέφωνο
στέλνουν τον εφοριακό ...από εκεί που ήρθε...
Η δικτατορική μοχθηρία και η δολοφονική μανία των κυβερνητικών ανδρεικέλων, εναντίον των κατεστραμμένων θυμάτων τους, ξεπέρασαν κάθε όριο: Οι εφορίες θα εισβάλλουν, δικτατορικά (ακόμα και χωρίς την παρουσία δικαστικού λειτουργού), σε σπίτια και γραφεία όσων χρωστούν και θα κατάσχουν ό,τι θα βρίσκουν…

Οι κτηνάνθρωποι της κυβερνητικής «αλητείας», αυτή η παρασιτική καμαρίλα του 4ου Ράιχ, ξεπέρασαν σε δικτατορική «ευρηματικότητα» και πραξικοπηματική αυθάδεια κάθε ιστορικό προηγούμενο…

Ακόμα και το «1984» του Όργουελ ωχριά μπροστά τους…

Η ευρηματική εικόνα και τα λόγια που τη συνοδεύουν αλιεύθηκαν από δω:
http://hggiken.pblogs.gr/2014/08/a-s-y-l-l-y-p-t-o.html

Υ.Γ.
Αντιπολίτευση υπάρχει;
Η «αριστερά» πού βρίσκεται, στις παραλίες;;;
Εδώ …υπογράφεται η ληξιαρχική πράξη του ΘΑΝΑΤΟΥ μας, επιβάλλεται ανενδοίαστα και πραξικοπηματικά ένα κράτος δολοφόνος, τρόμου και ζόφου και η «αριστερά» αναμένει την εκούσια ΠΤΩΣΗ της κυβέρνησης και εκλογές!!!

ΟΥΑΙ ΚΑΙ ΑΛΙΜΟΝΟ…


Από το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου