ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΕΛΙ


ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΕΛΙ



(αναδημοσίευση από την εφημερίδα Athens Voice)

Αυτή η φωτογραφία είναι από το «Πρότυπο Κέντρο Φιλοξενίας Ανηλίκων Αλλοδαπών Αμυγδαλέζας». Αυτή η φυλακή με το ωραίο όνομα αποτελείται από 4 θαλάμους, χωρητικότητας 10 ατόμων ο καθένας, με τσιμεντένια, χτιστά κρεβάτια, και μπάνια με 8 βρύσες από τις οποίες λειτουργεί η μία. Σήμερα κρατούνται εκεί 24 παιδιά, διαφόρων εθνικοτήτων, από 12 έως 18 ετών, μέχρις ότου απελαθούν καθώς δεν έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα.

Στους κρατούμενους δεν επιτρέπονται προσωπικά αντικείμενα, δεν τους παρέχονται μαξιλάρια και σεντόνια, παρά μόνο ό,τι τους δίνουν διάφορες ΜΚΟ, ενώ τους έχουν αφαιρέσει τα κορδόνια από τα παπούτσια για να μην αυτοκτονήσουν. Πριν από ένα μήνα 7 κρατούμενοι έβαλαν φωτιά στα στρώματά τους (η φωτογραφία είναι από τον συγκεκριμένο θάλαμο), διεκδικώντας την ελευθερία τους. Και με εντολή εισαγγελέα αφέθηκαν ελεύθεροι. Παρεμπιπτόντως, οι κρατούμενοι παραλίγο να καούν ζωντανοί. Αυτόματο σύστημα πυρόσβεσης δεν υπάρχει, ούτε οι πόρτες ανοίγουν αυτόματα σε περίπτωση πυρκαγιάς, καθώς κλειδώνουν με λουκέτο. Και την ώρα της φωτιάς χρειάστηκε τροχός για να σπάσει.

Την Αμυγδαλέζα επισκέφθηκαν στις 30 Νοεμβρίου μέλη της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων και του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και σε ερώτησή τους προς τους υπεύθυνους του «Πρότυπου Κέντρου Φιλοξενίας» εάν οι κρατούμενοι πρέπει να βάλουν φωτιά για να αποκτήσουν την ελευθερία τους, πήραν την απάντηση «και αυτή είναι μια ερμηνεία».

* Η εκστρατεία «Κανένα παιδί σε κελί» ξεκίνησε το 2008 από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. Μπορείτε να συνυπογράψετε στέλνοντας email στο kratoumenoi@yahoo.gr. Περισσότερες πληροφορίες στο www.keli.gr

ΥΓ.: Με την ευκαιρία της 60ής Επετείου της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες του 1951, και της συνάντησης των αρμοδίων υπουργών των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη στις 7 και 8/12, η Διεθνής Αμνηστία, η «Διεθνής Συμμαχία για τη Κράτηση» (IDC) και το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και τους Εξόριστους» (ECRE) συνυπέγραψαν έκκληση προς τα κράτη-μέλη να δεσμευθούν για τον τερματισμό της κράτησης των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο παιδιών.


To διαβάσαμε στο ΚΕΛΙ (ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου