ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΠΑΡΕ (ΥΠΟ)ΚΟΣΜΕ: ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ (ΚΑΙ) ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Σχόλιο δικό μας: "Ντου και απαλλοτριώσεις παντού!" Το μότο που εκφράζει απόλυτα τους κυρίαρχους "εθνικούς εργάτες" της "ανάπτυξης". Αυτής που υπηρετεί (εκτός από τις δικές τους καταθέσεις φυσικά) τους τοκογλύφους και μεγάλες εταιρείες.
Για να το πούμε κι αλλιώς: " Φέουδο η "Ελλάς"! Τρεχάτε να προλάβετε! Γη, ορυκτός πλούτος,  ακίνητα, και δουλοκτητικό εργατικό δυναμικό σε τιμές μοναδικών ευκαιριών! Επενδύσεις με εξασφαλισμένα υπερ-κέρδη!"


ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

To παλιό αεροδρόμιο της περιοχής του Ελληνικού, ένας χώρος 6,200,000 τ.μ. πρόκειται να πουληθεί 915 εκ. ευρώ, δηλαδή 148 ευρώ το τετραγωνικό, στον επενδυτικό όμιλο “Lamda”, εταιρεία συμφερόντων του Λάτση. Το ΤΑΙΠΕΔ, η ύπαρξη του οποίου και μόνο, αποτελεί σκάνδαλο, έμεινε με μόνο μια πρόταση στα χέρια της, που συμπτωματικά ανήκει σε έναν από τους ντόπιους ολιγάρχες.



Ακόμα κι αν πρόκειται να αξιοποιηθεί ο χώρος ή να ανοίξουν θέσεις εργασίας, αυτό που αγνοεί ο πολύς κόσμος είναι πως οι απαιτούμενες εργασίες που πρέπει να γίνουν ώστε να να καταστεί αξιοποιήσιμο από τον οποιονδήποτε επενδυτή, θα γίνουν με έξοδα του δημοσίου, εν ολίγοις των φορολογουμένων. Το κόστος αυτών των εργασιών κοστολογείται στα 614 εκ. ευρώ.

Τι περιλαμβάνουν αυτές οι εργασίες; Μετεγκατάσταση των φορέων που βρίσκονται μέσα στον ευρύτερο χώρο. Συγκεκριμένα: Του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου, υπηρεσιών του Δήμου, πολιτιστικών συλλόγων, αθλητικών ομοσπονδιών και ολυμπιακών ομάδων, της αστυνομίας, της τροχαίας και της πυροσβεστικής και πολλών άλλων υπηρεσιών και φορέων. Μεταξύ των οποίων βρίσκονται το Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων Ανατολικής Αττικής, το Κέντρο Πρόληψης, το σωματείο γονέων & φίλων ατόμων με αναπηρία “ΕΡΜΗΣ”, ο αντίστοιχος πανελλήνιος σύλλογος “ΑΜΥΜΩΝΗ” και άλλα πολλά.

Επιπλέον έργα όπως η κατεδάφιση των κτιρίων, η σύνδεση με το αεροδρόμιο των Σπάτων, η υπογειοποίηση του τμήματος της Ποσειδώνος που περνάει από το συγκεκριμένο σημείο, η επέκταση της γραμμής του τραμ στοιχίζουν πάνω από 1,5 δισ. ευρώ ενώ τα ολυμπιακά ακίνητα που περιλαμβάνονται εντός του χώρου ουσιαστικά χαρίζονται. Συνολικά μιλάμε για κόστος 2-2,5 δισ. ευρώ. Που θα αναλάβει να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή εμείς. Προσθέστε επιπλέον και την απομάκρυνση των προαναφερόμενων φορέων, που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να μην βρουν άλλη στέγη.

Όλα τα παραπάνω προκύπτουν από την επικαιροποιημένη μελέτη της ομάδας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.


Ένα ακόμη θέμα που προκύπτει, είναι η επιβάρυνση του περιβάλλοντος από την τσιμεντοποίηση, αλλά και το κατά πόσο θα μεταβληθεί ο δημόσιος χώρος.
Θα μπορεί ο καθένας να έχει πρόσβαση στην περιοχή της παραλίας ελεύθερα ή θα είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμη; Θα γεμίσει δημόσιος χώρος με εμπορικά κέντρα και εγκαταστάσεις για λίγους με γεμάτο πορτοφόλι;

Η εναλλακτική πρόταση είναι η κατασκευή Μητροπολιτικού Πάρκου, μιας έκτασης πρασίνου όπου θα ωφελήσει την πλειοψηφία των πολιτών και με μικρό κόστος εργασίας και συντήρησης θα αξιοποιήσει τις υπάρχουσες δομές.

Φυσικά το πρώην αεροδρόμιο είναι μια τεράστια έκταση που καλό είναι να αξιοποιηθεί από το να αραχνιάζει και να στέκει σε αχρηστία. Όμως, όπως σε όλα τα πράγματα στην ζωή, σημασία έχουν τα κίνητρα και ποιοι τελικά επιβαρύνονται αλλά και ποιοι κερδίζουν από ένα εγχείρημα. Αν κερδισμένοι είναι οι πολίτες, η πλειοψηφία των ανθρώπων και το Ελληνικό αποτελέσει παράγοντα βελτίωσης της ποιότητας ζωής, τότε έχει καλώς. Στην προκειμένη η νεοφιλελεύθερη λογική, είναι αυτή που επικρατεί με στόχο να προστατεύσει το κεφάλαιο εις βάρος μας.

ΥΓ. Ο Λάτσης δεν ήταν που μας φέσωσε και μέσω της ανακεφαλαιοποίησης της Eurobank;

Το διαβάσaμε στο Unfuck

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου