ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Ο ανελέητος αυτός βομβαρδισμός των εικόνων..




Περασμένα μεσάνυχτα χτες και είχα πάλι αφεθεί στις δίνες των σκέψεών μου, μέσα στο δωμάτιο που είχε διαποτιστεί ως το μεδούλι του από τον καπνό των τσιγάρων. Δεν είχα ύπνο. Δεν είχα ελαφριά τη συνείδησή μου για να κλείσω τα μάτια.
Ξέρω πως δεν είναι τόσο απλό αν έστω και για λίγο κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κυρίως εκείνα μέσα στο κεφάλι, με τα οποία επεξεργάζεσαι κι αξιολογείς τα ερεθίσματα του κόσμου που σε περιβάλλει και σε ενσωματώνει, σε αφομοιώνει ή σε αντιστρατεύεται, σε εχθρεύεται.

 Βομβαρδισμένος. Με όλες τις αιχμηρές εικόνες από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που είτε γνωρίζω ή γνώρισα κι εγώ ο ίδιος, ακόμη και για κάποιες στιγμές-σφηνάκια, όσο μια κουβέντα με έναν άγνωστο στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή που θέλει να πει με 2,3 προτάσεις τον πόνο του σε κάποιον. Είτε τους προσέγγισα μέσα από αφηγήσεις γνωστών και φίλων. Εικόνες οδύνης, απελπισίας, ανέχειας κι αδιεξόδου, αξιοθαύμαστης επίδειξης αξιοπρέπειας ή κατρακυλίσματος στην επιβίωση με κάθε θεμιτό και μη τρόπο. Εικόνες φτώχειας και κοινωνικών καθημερινών μικρών και μεγάλων κολάσεων. Βγαλμένων μέσα από σελίδες του Ουγκώ, του Ντίκενς κι άλλων κλασσικών που έγιναν και πάλι επίκαιροι όσο λίγες φορές. Εικόνες γονιών που αδυνατούν πλήρως να θρέψουν τα παιδιά τους και τα πλεονάσματα να ηχούν στα αυτιά τους σαν απαίσιες ειρωνείες και τα νούμερα υπέρ εξόδων σε αγορές να εκτοξεύονται στα πρόσωπά τους σαν τις ροχάλες των αφεντάδων στους υπηρέτες. Εικόνες ανθρώπων που ασθενούν από τις διαρκείς κακουχίες κι έλλειψη σωστής διατροφής, που πεθαίνουν ή είναι στον προθάλαμο του θανάτου. Γιατί δεν έχουν γεμάτες τσέπες -ή περιουσία να εκποιήσουν και να ρευστοποιήσουν- ώστε να γιατρευτούν, να τύχουν ακόμη και βασικής περίθαλψης ή να χορτάσουν την πείνα τους..

 Πώς μπορείς να υποκριθείς ότι δεν σε αφορούν, ακόμη αν κι εσύ δεν έχεις φτάσει σε τέτοια σημεία -τουλάχιστον ακόμα- και δεν έχεις ξεπεράσει τα όρια της απόλυτης αγωνίας, της ανθρώπινης παρακμής που βαφτίζεται "επιβίωση"..
Και πώς να μην σε καρφώνει σαν στιλέτο αρχικά αυτή η βουβή οργή, που σιγά σιγά -μια και έχει γίνει τόσο οικεία πια αυτή η αίσθηση- ξεθυμαίνει σε απόλυτη περφρόνηση ανάμεικτη με τσιμπήματα χαλασμένου στομαχιού.

Όταν, τώρα που έφτασαν και πάλι οι "στιγμές που θα κρίνει και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο κυρίαρχος λαός", ακούς τη σωρεία ταξιμάτων των δημάρχων και περιφερειαρχών. Στα πλαίσια μιας απομίμησης της παροχολογίας και ανώδυνης διάχυσης σαγήνης προς τα πλήθη των εθνικών αργότερα υποψήφιων, που έρχονται κάθε φορά για να διαχειριστούν τη ρότα και τις τύχες του "καραβιού και του πληρώματος". Αυτού που έχουν αποκαλέσει οι ίδιοι "Τιτανικό", τους ανθρώπους του "χαραμοφάηδες" και "τεμπέληδες" κι ό,τι άλλο επιτηδευμένα απαξιωτικό και την πορεία προς τον πιο βαθύ και ανήλιαγο πυθμένα "θυσίες του λαού".

Αλλά οι εκλογές είναι κάτι σαν τις γιορτές. Έρχονται, παρέα με τα ανάλογα "σώου" των ΜΜΕ, για να ξεγελάσουν λιγάκι τη μιζέρια και την αγωνία των ανθρώπων κι όταν φεύγουν τους παρατούν στην ίδια ή -πράγμα πιο πιθανό στις σημερινές συγκυρίες- σε χειρότερη μοίρα από πριν.

Και το κακό είναι ότι οι εικόνες της εξαχρείωσης και μυθιστορηματικής πλέον δυστυχίας και της ωμότητας των "θυσιών των λαών" για χάρη των "αγορών" των κλεπτοκρατών, όχι μόνο μένουν ακλόνητες αλλά πολλαπλασιάζονται σαν επιδημικός ιός.
Ικανός να εξανδραποδίσει, να διαβρώσει - Η καταραμένη αποδοχή των "πραγμάτων"-, να εκφυλίσει, να θάψει ολόκληρες κοινωνίες.


Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου