ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

" Όπου κι αν γίνεται αγώνας ενάντια στο αίμα και το μίσος που γεμίζει τον αέρα, Ψάξε για μένα μάνα, θα είμαι εκεί…"



" Το φάντασμα του Tom Joad "

Μάνα, κάθε φορά που ένας μπάτσος χτυπάει κάποιον,
Κάθε φορά που ένα νεογέννητο μωρό κλαίει πεινασμένο,
Όπου κι αν γίνεται αγώνας ενάντια στο αίμα και το μίσος που γεμίζει τον αέρα,
Ψάξε για μένα μάνα, θα είμαι εκεί…

Όπου κι αν υπάρχει κάποιος που αγωνίζεται για ένα μέρος να μπορεί να σταθεί,
Όταν κάποιος αναζητά μια αξιοπρεπή δουλειά ή ένα χέρι να τον βοηθήσει,
Οπουδήποτε παλεύει κάποιος για να είναι ελεύθερος,
Κοίτα στα μάτια τους μάνα, θα με είμαι εκεί.


Στίχοι από το τραγούδι του Bruce Springsteen, "The ghost of Tom Joad".

Το εν λόγω πρόσωπο (Tom Joad) είναι εμπνευσμένο από τον ομώνυμο ήρωας της ταινίας "The grapes of Wrath" - ελληνιστί "Τα σταφύλια της οργής" - σε σκηνοθεσία John Ford.

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί, που δίνουν τη μάχη, για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί, που ο μπάτσος χτυπά ανελέητα τον ανήμπορο. θα βρίσκομαι εκεί, που οι άνθρωποι φωνάζουν, γιατί είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.

Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί, που τα παιδιά γελάνε, γιατί πεινούν και ξέρουν, ότι το δείπνο είναι έτοιμο. Και θα βρίσκομαι εκεί, που οι λαοί μας θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια, που οι ίδιοι έχτισαν. (Λόγια του ίδου ήρωα)

Η τανία με τη σειρά της είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Steinbeck.
(από tvxs εδώ: " Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929")

Tα παραπάνω τα πήραμε από το  resistancetoujours
Κι από το ΒΗΜΑ:
" Αυτή τη φορά για το νέο άλμπουμ του «High hopes» (εννοεί του Σπρίνγκστην, που κυκλοφόρησε αρχές του 2014) επιστρέφει «χρέη» και επιρροές  σε αγαπημένα ακούσματα. Μεγάλη έμπνευση στάθηκε ο κιθαρίστας των Rage Against The Machine. Αρκετά τολμηρή κίνηση για τα αμερικανικά δεδομένα, την ώρα που ο απλώς Δημοκρατικός Σπρίνγκστιν θεωρείται  αριστεριστής για τις μεσοδυτικές και νότιες Πολιτείες. Ο Τομ Μορέλο δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του όσον αφορά τα αριστερά πιστεύω του και έχει κατακρίνει ανοιχτά όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με το συγκρότημά του - αν και παραδόξως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Επίσης είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και συνθέτης, ιδιότητα απαραίτητη για δημιουργούς όπως ο Σπρίνγκστιν που αναζητούν μια νέα μούσα διαρκώς."

Όσο για τον σπουδαίο κιθαρίστα, τραγουδοποιό και ακτιβιστή (κι εδώ) Τom Morello των γαμάτων Rage Against The Machine (δείτε κι αυτό το περιεκτικό αφιέρωμα: «10»: Οι καλύτερες στιγμές του Tom Morello), εμείς απλά να σας θυμίσουμε μια παλιότερη ανάρτησή μας:
Ξεκινώντας για όλα όσα νομίζαμε πως ήταν πέρα από τις δυνάμεις μας...

Fuck you, I won't do what you tell me - Rage Against The Machine

Kι αν θέλετε, συνδέστε όλα τα παραπάνω και με αυτά: 
 Για να απαλλαγούμε από τον κόσμο τον παλιό...
 Ουρλιάζοντας...κι όχι από τρέλα!
 Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου