ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Το τρολάρισμα της Τροίας


Βρισκόμαστε στην πόλη Τροία του Μίσιγκαν των ΗΠΑ, το 2009 και λίγο μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο των περικοπών των δημοσίων δαπανών που έκανε η διοίκηση της περιοχής και μετά από καταψήφιση πακέτου φόρων από τους πολίτες, αποφάσισε το κλείσιμο της βιβλιοθήκης της πόλης.

Ελέω οικονομικής κρίσης, αποφασίστηκε πως η βιβλιοθήκη είναι πολυτέλεια για τους κατοίκους της κοινότητας. Αυτό που κατάφεραν αρχικά κάποιοι από το περίπου 70% που υπολογίζονταν οι υποστηρικτές της βιβλιοθήκης, ήταν να την κρατήσουν ανοικτή εως αποθήκη ως το 2011. Τότε, αποφασίστηκε να διενεργηθεί δημοψήφισμο κατά τον Αύγουστο, για να αποφασιστεί το οριστικό κλείσιμό της.

Το κόμμα του Τσαγιού έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει η βιβλιοθήκη, αφού αν έμενε ανοικτή θα έπρεπε να υπάρξει αύξηση στη φορολογία της τάξης του 0,7%, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις επιχειρήσεις τους. Τότε οι ενεργοί πολίτες κατάλαβαν μάλλον πως τα μόνα σίγουρα πράγματα στη ζωή είναι ο φόρος και ο θάνατος, κι έτσι αποφάσισαν να κάνουν κάτι για την διατήρηση της δημοτικής τους βιβλιοθήκης.

Αμέσως, εκτός από την επιτροπή των κατοίκων που υπερασπιζόταν τη διάσωση της βιβλιοθήκης, εμφανίστηκε μια επιτροπή ονόματι Safeguarding American Families, η οποία τάχθηκε υπέρ του κλεισίματος της βιβλιοθήκης. Όπως υποστήριζε, σκόπευε να κάνει ένα μεγάλο πάρτυ κατά το οποίο θα έκαιγε όλα τα βιβλία.
Τύπωσε αφίσες, πλήρωσε διαφημίσεις, έφτιαξε μπλογκς και ιστοσελίδες που να υποστηρίζουν το κλείσιμο της βιβλιοθήκης. Μέχρι και μπάντα ανακοίνωσε πως έκλεισε για να διοργανώσει το πάρτυ… φωτιά!

Τον Αύγουστο του 2011, λίγο πριν το δημοψήφισμα, η νοσηρή και άρρωστη “επιτροπή” που θα έκαιγε τα βιβλία μετα μουσικής, αποκαλύφθηκε μέσω των ιστοσελίδων της. Εξηγώντας το λόγο που σκάρωσε τη φάρσα της καύσης των βιβλίων, τόνισε πως “μια ψήφος κατά της βιβλιοθήκης είναι σαν να ψηφίζεις να καούν τα βιβλία”. Η… τρολιά τους ωστόσο, ελάχιστα πείραξε τους κατοίκους, τους οποίους στο μεταξύ η πρωτοβουλία είχε καταφέρει να ευαισθητοποιήσει.

Έτσι, όταν πλέον ήρθε η ώρα του δημοψηφίσματος, το 58% (καμία σχέση με της Ελιάς) της κοινής γνώμης στήριξε με την ψήφο του τη διάσωση της βιβλιοθήκης.

Η κοινωνία των πολιτών είχε νικήσει την κοινωνία των αγορών. Άλλωστε, πολίτης που δεν είναι ενεργός, δεν έχει δικαίωμα να λέγεται πολίτης.

https://www.youtube.com/watch?v=nw3zNNO5gX0

(Όσο τυχαία βρήκα την παραπάνω φωτογραφία, άλλο τόσο διδακτική αποδείχτηκε. Βέβαια, στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαμε ποτέ να οργανωθούμε για τη σωτηρία μιας βιβλιοθήκης. Τα βαριόμαστε τα βιβλία άλλωστε. Θα μπορούσαμε όμως να το κάνουμε για το σπίτι ενός γείτονα που το παίρνει η τράπεζα.)


Από Ρεμπελίσκος μέσω ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου