ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

"Το βαρβαρικό επάγγελμα" έκανε πάλι το θαύμα του!


Στην αντιφασιστική πορεία που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο κέντρο της Αθήνας (κι όχι μόνο), παρά την απαράδεκτη απαγόρευσή της, σύμφωνα και με το "δημοκρατικό πνεύμα" της ελευθερίας της έκφρασης και διαμαρτυρίας, από την Αστυνομία "για λόγους ασφαλείας" (ποιων άραγε;), υπήρξε απ'ότι μαθαίνουμε άσχημος τραυματισμός διαδηλωτή λόγω χτυπήματος με γκλομπ στο κεφάλι από "προστάτη της τάξης και ασφάλειας των πολιτών". Μπροστά στη "Μεγάλη Βρετανία". Μια συνηθισμένη εκτόνωση (θυμηθείτε κι αυτό!) των ένστολων σωμάτων αν-ασφαλείας του υπήκοου(=πολίτη) σε βίαια και διεφθαρμένα κράτη με δημοκρατικό περιτύλιγμα. Πώς αλλιώς μπορούν άραγε να χαρακτηριστούν, βάσει των έργων και ημερών τους;
 Ακολουθεί φωτογραφία, με το κατόρθωμα ενός ακόμη "εργαζόμενου από τα σπλάχνα της κοινωνίας"(ή μάλλον από τους χειρότερους εφιάλτες της), της οποίας την οργή κι αγανάκτηση είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κακοποιήσει, να τσακίσει και να ματώσει μέχρι θανάτου, προς όφελος των εκμεταλλευτών, δημαγωγών, μεγαλοαπατεώνων, καταχραστών του δημόσιου πλούτου και κάθε λογής τοκογλύφων, τυχάρπαστων αετονύχηδων και κοινωνικών εκπορνευτών και δυναστών.

Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Αθηναίοι θεωρούσαν το συγκεκριμένο επάγγελμα ως βαρβαρικό. Και ούτε στο ελάχιστο δεν ευσταθούν γλοιώδεις απολογίες τύπου "είχα εντολές, τι να κάνω;".
Διότι όταν λειτουργείς σαν πωρωμένος βασανιστής και δήμιος, δεν σε απαλάσσει από το όνειδος των πράξεών σου καμιά φθηνή δικαιολογία. Εκτός ίσως από το διαγνωστικό χαρτί ειδικού για σοβαρά ψυχολογικά απωθημένα και σύνδρομα, αλλά με τέτοια προβλήματα δεν σου φοράνε και στολή, σε ξαμολούν στο δρόμο και σε πληρώνουν για να...τα αξιοποιήσεις, είτε σε διατάξουν (επίσης διαταραγμένοι ανώτεροι) είτε όχι!



Eρώτηση: και πόσο μεγάλη διαφορά έχουν όσον αφορά την ωμή βία, την κτηνωδία και το ανώμαλο ένστικτο του δολοφονικού σαδισμού τα δυο βίντεο που ακολουθούν; Είτε στην Αίγυπτο είτε στη μνημονιακή Ελλάδα, είτε οπουδήποτε αλλού, το "βαρβαρικό επάγγελμα" κάνει το καθήκον του με επαγγελματική ευσυνειδησία κι αφοσίωση στα μισάνθρωπα και ικανά για όλα αφεντικά του:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου