ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Η επιλογή και βίωση της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ θα πει...



- Να είσαι εκεί για να σταθείς δίπλα σε όποιον έχει ανάγκη από βοήθεια. Να βρεθείς εκεί όπου η οκνηρία, ο φιλοτομαρισμός, η δειλία, η φλυαρία, η μισαλλοδοξία, η απαρέκκλιτη στράτευση αποφεύγουν να βρίσκονται. Βρίσκοντας και τις κατάλληλες δικαιολογίες.
- Να διασχίζεις ναρκοπέδια, πεδία μαχών ή επιδημιών, φλεγόμενα ή ρημαγμένα τοπία, φουρτουνιασμένες θάλασσες, αν πιστεύεις ότι μπορείς να συντρέξεις και να σώσεις έστω κι έναν άνθρωπο.
- Να προσφέρεις μια φιλόξενη γωνιά στον κουρασμένο, στον διψασμένο, στον πεινασμένο, για να ξαποστάσει, να ξεδιψάσει, να χορτάσει την πείνα του, έστω και για λίγο.
- Να απλώνεις το χέρι στον κατατρεγμένο και να περιποιείσαι τις πληγές του, όποιο χρώμα κι αν έχει το πετσί του, ακόμα κι αν δεν συμφωνείς με τις απόψεις του.
- Να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση κι ανταλλάγματα και μάλιστα με τόκο.
- Να κάνεις το καλό όχι για να εξασφαλίσεις μια θεσούλα στον παράδεισο μέσα από μια κίβδηλη ακολουθία ρουσφετιών μεταφυσικού χαρακτήρα. Αλλά για να κερδίζεις κι ένα βήμα κάθε φορά πιο κοντά στον πυρήνα της ύπαρξής σου και της ολοκλήρωσής σου.
- Να μην ενθαρρύνεις τον άλλο να συνεχίζει ν'ακολουθεί τα βίτσια του, τις αγκυλώσεις του, τις φοβίες του, αλλά να συνδράμεις στο να τα αντιληφθεί και να τα αντιμετωπίσει.
- Να εξετάζεις με ειλικρίνεια τα κίνητρά σου, αν θες να γίνεις πραγματικά υπεύθυνος και χρήσιμος για τον εαυτό σου και τον άλλο.
- Να μην ιδεολογικοποιείς το δώρο της αλληλεγγύης, ούτε να γίνεσαι τιμωρός ή μάρτυρας στο όνομά της.
Και να είσαι έτοιμος-η να αναλάβεις όταν χρειάζεται το τίμημα της επιλογής σου, είτε αποδειχτεί μικρό ή μεγάλο.
Άλλωστε αυτό δεν συμβαίνει, σχεδόν κάθε μοναδική αέναη στιγμή που μας αναλογεί, σε τούτη την παράξενη βόλτα που τη λέμε ζωή; Άλλοτε φανερά και με πάταγο κι άλλοτε αθόρυβα κι αδιόρατα μα εξίσου σημαντικά! Σε αυτή την κοχλάζουσα λάβα, που μερικές στιγμές μας γλυκαίνει και μας ξεγελάει με τη φορεσιά της απάνεμης θαλπωρής.
 Και οι μόνοι που ΔΕΝ επιλέγουν, κι ας θέλουν να πιστεύουν το αντίθετο αναθέτοντας τις ευθύνες τους και τις τύχες τους σε άλλους, είναι οι από πολλές πλευρές κοιμισμένοι και νεκροί...ακόμα κι αν βρίσκονται εν ζωή!
 Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι να παραμείνουμε ξύπνιοι και να μετατρέψουμε αυτή τη σύντομη περατζάδα σε κάτι ζεστό, όμορφο, ανθρώπινο. Σε μια εμπειρία που άξιζε να τη ζήσεις κι έχει τη σημασία της και γι'αυτούς που έρχονται...

ανιχνευτής


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)