Γράφει ο Νίκος Μαρκετάκης | Ο Σ.Στρατούλης είναι 41 ετών και έχει εκτίσει στις φυλακές ήδη 22 ολόκληρα χρόνια πληρώνοντας το τίμημα που του αναλογούσε για τις πρότερες εγκληματικές πράξεις του. Πρόκειται για μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς όλοι γνωρίζουμε πως ακόμα και η ποινή των ισοβίων δεσμών ισούται με 20 χρόνια κάθειρξη. Ο Στρατούλης όμως έχει πολλά χρόνια ακόμα να εκτίσει καθώς πλέον πληρώνει και την στράτευσή του στους αγώνες υπέρ των δικαιωμάτων των φυλακισμένων.
Ο Στρατούλης συνιστά μια ιδιάζουσα περίπτωση ανθρώπου και για άλλους, πιο σοβαρούς και κρίσιμους για εμάς λόγους. Είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται ταξικά από τον απόπατο της ελληνικής κοινωνίας, που στο παιχνίδι της ζωής έπρεπε να παίξει με σημαδεμένα χαρτιά, για να χάσει όπως ήταν το πλέον αναμενόμενο, και να καταλήξει γρήγορα στη χαβούζα του ελληνικού “σωφρονιστικού” συστήματος. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε περαιτέρω για το τι σημαίνει αυτό για κάποιον που δεν έχει καβάτζα καμιά, κανένα οικογενειακό ή φιλικό υπόβαθρο που να δύναται να τον ξεμπλέξει από τα δίχτυα του παραδικαστικού, παρα-αστυνομικού, και παρακρατικού εν τέλει “σωφρονιστικού” κυκλώματος.
Το ιδιάζον εδώ είναι ότι παρά όλα αυτά, κάποτε πριν χρόνια, ο Στρατούλης βρήκε το κουράγιο και το σθένος να ακούσει με καλή προαίρεση μια ρητορεία αλληλεγγύης υπέρ των φυλακισμένων σαν κι αυτόν, που προερχόταν από έναν τόσο διαφορετικό, μακρινό και ίσως ακόμα και εχθρικό κόσμο – σε σχέση με τον δικό του, αυτόν της αφθονίας, των ευκαιριών, της ελευθερίας. Το ιδιάζον είναι ότι προσπάθησε και βρήκε ένα μέρος στο μυαλό και την ψυχή του για να επεξεργαστεί απροκατάληπτα το νόημα των κινήσεων αλληλεγγύης αναρχικών και αντιεξουσιαστών προς τους κρατούμενους των φυλακών. Το νόημα δηλαδη που έχει η κίνηση κάποιου/ας που φαινομενικά (και συγκριτικά βεβαίως) έχει τα πάντα, να συμπαρίσταται σε κάποιους που πραγματικά δεν έχουν τίποτα.
Από κει κι έπειτα ο άνθρωπος αυτός έγινε ο Στρατούλης των αγώνων υπέρ των ανύπαρκτων δικαιωμάτων στις φυλακές, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης.
Εισέπραξε αλληλεγγύη και τώρα την μαθαίνει και στους συγκρατούμενούς του, μέσα από αγώνες στην μάυρη τρύπα της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα “σωφρονιστικά καταστήματα”.
Ο Στρατούλης δεν δηλώνει “αναρχικός”. Όχι ως τακτική τώρα με την απεργία πείνας – αλλά από ταπεινοφροσύνη δεν δήλωνε ποτέ τέτοιας φόρτισης ιδιότητα. Παρόλο που φρόντισε μεθοδικά εδώ και αρκετά χρόνια, από την πρώτη του επαφή με το κίνημα, να “συγκροτήσει” από την αρχή τον εαυτό του διαβάζοντας και ρουφώντας πολιτική θεωρία, παρόλο που πλέον είναι πολύ πιο συγκροτημένος πολιτικά από πολλά άτομα του “χώρου” εντός και εκτός φυλακών, ο ίδιος δεν επεθύμησε να αυτοαποκαλεστεί έτσι.
Ίσως σε αυτό να έχει παίξει ρόλο και το ότι γνωρίζει πλέον πολύ καλά ότι το ήθος και ο σεβασμός σε έννοιες που μας ξεπερνούν, δεν περισσεύει και πολύ ανάμεσα σε πολλούς και πολλές που δηλώνουν φανατικά “αναρχικοί/-ιές”. Και ο Στρατούλης δεν έχει πια λόγο να βάζει νερό στο κρασί του. Δεν τό ‘παιξε “σύντροφος” κανενός, μόνο και μόνο επειδή εκείνος βρέθηκε στην ίδια φυλακή με τον ίδιον. Ο Στρατούλης γνωρίζει στο πετσί του τί εστί ταξική διαστρωμάτωση, και μυρίζεται τα κίνητρα εκείνων που εσχάτως την θολώνουν, την απαξιώνουν και καμώνονται πως την καταρρίπτουν. Δεν έπαιξε το παιχνιδάκι της δήθεν όσμωσης “ποινικών” και “πολιτικών”, που τα φράγκα (των γονιών) των τελευταίων την εξαγόρασαν για να καμωθούν τους επαναστάτες. Αλλά ούτε διανοήθηκε να μπει στο κάδρο των “αναρχικών κρατουμένων” που παραλληρούν ως ημιμαθείς και πονηροί υπέρ μιας ψευδοαναρχίας που μισεί όλον τον κόσμο. Ο Στρατούλης είναι αυτό που λέει ότι είναι: υπέρμαχος των δικαιωμάτων των συγκρατούμενών του.
Και είναι μπροστάρης σε αυτόν τον αγώνα. Έχει αφιερώσει όση ενέργεια και ικμάδα του απέμεινε μετά από 22 χρόνια ασυλοποίησης στα μπουντρούμια της Ελληνικής Δημοκρατίας στον αγώνα αυτό. Και για αυτό ακριβώς το λόγο το κράτος τον ξεσκίζει με νέα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, εμπλέκοντας τον σε υποθέσεις που αφορούν άλλου φυράματος “αναρχικούς”, με τους οποίους πασχίζει να μην συγχέεται. Ο Στρατούλης αποδείκτηκε πολύ επικίνδυνος αντίπαλος για το κράτος, το οποίο δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο από σιγή νεκροταφείου στα λεπροκομεία που αποκαλεί φυλακές. Για αυτό του στερεί μετά από 22 χρόνια καθείρξεων όλες τις άδειες που δικαιούνταν, οι οποίες στην ουσία είναι απολύτως κρίσιμες για την ψυχική του υγεία και ισορροπία μέσα στη φυλακή.
Ο Σπύρος Στρατούλης είναι τώρα στην 54η μέρα απεργίας πείνας και η ζωή του είναι ήδη σε θανάσιμο κίνδυνο, ενώ η υγεία του έχει ήδη υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες. Το αίτημά του είναι τόσο “μικρό”, κι όμως τον αφήνουν να πεθάνει. Να αποσυρθούν οι κατηγορίες που τον εμπλέκουν – αν και φυλακισμένο – σε υποθέσεις δήθεν μηδενιστικής ένοπλης σαχλαμάρας, με την οποία είναι σε σαφή και αδιαπραγμάτευτη ιδεολογική διάσταση. Και να του δώσουν πίσω τις ελάχιστες άδειες που δικαιούται. Αυτό είναι όλο. Δεν πρέπει να πεθάνει για αυτό. Θα είναι μια ντροπιαστική και συντριπτική ήττα για όλους και όλες μας.
To διαβάσαμε στον ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου