ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

"ΕΚΤΣΟΓΛΑΝΙΣΜΟΣ"

{ Παρατήρηση δικιά μας: προσέξτε στην παρακάτω φωτογραφία, από τα "ένδοξα ελληνικά '60ς", το ύφος του μουστακαλή μπασκίνα που συνοδεύει (η "βόλτα της δημόσιας διαπόμπευσης" ως μέσο σωφρονισμού των "ατίθασων νεολαίων") τους φρεσκοκουρεμένους "τεντυ-μπόιδες", των οποίων η διαφοροποίηση προκαλούσε "βάναυσα" τον ελληνοχριστιανικό εμετικό καθωσπρεπισμό : μήκος μαλλιού, μουσικές κι αισθητικές γενικότερα προτιμήσεις, διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης έξω από τα πατροπαράδοτα statuς ή απλώς "βαβούρα" για να τη σπάνε στους νοικοκυραίους της εποχής...}


Ο Βενιζέλος μην μπορώντας να χωνέψει πως καταδικάζεται στο να είναι μονίμως αυτός που θέλει να είναι “χαλίφης στην θέση του χαλίφη) και ότι η τύχη του καθορίζεται αποκλειστικά από τις ορέξεις του Σαμαρά, κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση για “εκτσογλανισμό της κοινωνίας”.

“Τσογλάνι” συνήθως αποκαλούσαν με απαξιωτικό τρόπο άτομα νεαρότερα σε ηλικία, λόγω κακής διαγωγής. Η εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που κινούσε τα νήματα έχει τελειώσει, αλλά πως να το αποεχθεί ένα εξουσιομανές άτομο όπως ο κ. Τούρκογλου.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένας από τους δύο κύριους πυλώνες του εκμαυλισμού και της διαδρομής προς την παρακμή. Ένα σύνολο από πολλά “Εγώ”, με πολλούς παρατρεχάμενους και πρόθυμους, μεθυσμένοι από το μονοπώλειο της εξουσίας και μαθημένοι σε χάχανα ηλίθιων χειροκροτητών. Εθισμένοι σε χειροφιλήματα, βίλες, υποβρύχια, φαγοπότια πάνω σε τραπέζεια στρωμένα από το δημόσιο χρήμα, εξοικειωμένοι με το να φέρνουν στα μέτρα τους κάθε “λίστα Λαγκάρντ”.

Η κοινωνία δεν ξέρω αν “εκτσογλανίζεται” από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο σίγουρο είναι ότι “εκπασοκίστηκε” για πολλά χρόνια, όπου πασόκος, το θεσμοθετημένο τσιράκι και ο ωφέλιμος γυμνοσιάλαγκας που παρασιτούσε για μια ταγμένη θέση. Εκπασοκίστηκε λοιπόν, μαθαίνοντας στην αναξιοκρατία, στα “δικά μας παιδιά”, στους χαμερπείς αφισοκολλητές, στους τζογαδόρους, στην πλαστογράφηση της πραγματικότητας, στον ραγιαδισμό και την αποδοχή της σαπίλας.

Ο Τούρκογλου και η αυλή του δεν έχουν την παραμικρή αξιοπρέπεια ή συναίσθηση της πραγματικότητας. Αρνούνται να αποχωρήσουν, να μπουν στο περιθώριο γευόμενοι τα όσα πλούτη έχουν συγκεντρώσει. Δεν θέλουν να τους ξεχάσουν -αν και θα έπρεπε- γιατί πάσχουν από οξεία αλαζονεία και κακοήθη μεγαλομανία.

Δεν σέβονται τους πολιτικούς τους αντιπάλους και θεωρούν αδιανόητο ακόμα και το να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Μάλιστα έχουν το θράσος να κατηγορούν όλους τους άλλους για τα δικά τους χαρακτηριστικά. Καταλογίζουν τις δικές τους ευθύνες σε αντιπάλους και πιστεύουν ότι “τιμωρήθηκαν” επειδή πήραν 4-5% στις προηγούμενες εκλογές.

Αντίστοιχα η Ν.Δ. τις τελευταίες ημέρες βλέπει στελέχη της να…χαλαρώνουν μέσα στις γιορτές και να υποπέφτουν σε σειρά “λαθών” όπως το παράνομο ουσιαστικά όχημα του Λιάπη και η δωροδοκία του Τομπούλογλου.

Τελικά το σύστημα που έχουν κατασκευάσει αμφότεροι, φαίνεται ότι δεν τους εξυπηρετεί πια και προσπαθούν να το φορτώσουν σε άλλους. Σκοπός η με κάθε τρόπο επιβίωση και διαφυγή τους. Και όπως λέει μια ινδική παροιμία: “Μόνο όταν θα έχετε κόψει και το τελευταίο δέντρο. Μόνο όταν θα έχετε δηλητηριάσει και το τελευταίο ποτάμι. Μόνο όταν θα έχετε ψαρέψει και το τελευταίο ψάρι. Μόνο τότε θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται.“. Ακόμα θέλουν να είναι οι επιβάτες πρώτης θέσης, σ’ ένα πλοίο που βυθίζεται.


To διαβάσαμε στο STRANGE JOURNAL

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου