ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Γιατί γίνεται τόσος ντόρος σχετικά με το θέμα των φαρμάκων; Πού είναι το παράξενο;



Γιατί γίνεται τόσος ντόρος σχετικά με το θέμα των φαρμάκων; Και των τιμών τους; Πού είναι το παράξενο δηλαδή;

Οι τελευταίες αυτές εξελίξεις (Η κυβερνητική μυθολογία για τα φάρμακα) που σχετίζονται με την ολοκληρωτική διάλυση του "εθνικού συστήματος Υγείας", έρχονται απλά ως λογική απόρροια απόλυτα συγκεκριμένων πολιτικών που εκφράζονται μέσω μιας απόλυτα συνεπούς σειράς ανάλογων μεθοδεύσεων! Τι περίμενε δηλαδή κάποιος; Να μείνει οτιδήποτε όρθιο, πόσο περισσότερο τα φάρμακα που σχετίζονται με αυτό που τόσο απεχθάνονται οι "αντιπρόσωποι των πολιτών"-πιστοί συνεργάτες χωρίς κουκούλα των πολυεθνικών αφεντικών τους: η καλή υγεία του ελληνικού λαού! ("Εκατόμβες νεκρών" ετοιμάζει η κυβέρνηση: Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί Υγείας ήταν εδώ και χρόνια ενήμεροι για τους χιλιάδες νεκρούς που θα φέρει η πολιτική λιτότητας)

Η άποψή μας επί του θέματος θα μπορούσε να εκφραστεί εύλογα και μέσω μιας αλληλουχίας αποριών:
Ποια φάρμακα και ποια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ταλαίπωρους ανθρώπους; Είμαστε με τα καλά μας ή τη βρίσκουμε με τις συνεχείς αυτ-απάτες;


 Στη χώρα της "ανάπτυξης" των εγχώριων και διεθνών επενδυτών-αρπαχτικών; Και των πλουτοπαραγωγικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας και υποδομών του "κράτους" που ξε-πωλούνται κοψοχρονιά; (Το σχέδιο δεν είναι σημερινό: Μικρό χρονικό μιας προμελετημένης πτώσης) Στη "συντεταγμένη πολιτεία"(H "συντεταγμένη Πολιτεία" που βλέπει με μίσος τους πολίτες της) των κυβερνητικών πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που απλώς επικυρώνει η Βουλή(=βούληση) του "λαού", μετατρέποντας το Σύνταγμα σε μυξομάντιλο; Στη χώρα του "Κακοφωνίξ" τηλεαστέρα υπουργού Υγείας, που "αδωνίζεται" να δηλώνει δημόσια ότι δεν γουστάρει να του κλέβει τη δόξα η τρόικα, καθώς οι απολύσεις στον, ήδη υπό ισοπέδωση, χώρο της Υγείας θα γίνονται με δικές του αποφάσεις; Στο "κράτος" των όλο και περισσότερων ανέργων και υποσιτιζόμενων και αυτόχειρων, που ο πρωθυπουργός δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξη ότι ο λαός θα έχει σύντομα τη χαρά να απολαμβάνει ασύρματο internet σε κάθε γωνιά του ρημαγμένου τόπου του; Στη "δημοκρατία" των "mainstream" μότο "όποιος ζήσει έζησε" κι "ο σώζων εαυτώ σωθήτω"; Στη δουλεμπορική αγορά εργασίας; Στη χώρα που υποτίθεται ότι μεταλαμπάδευσε τον πολιτισμό της στη βαρβαρική Δύση και οδηγεί σε λουκέτο τα καλύτερα δημόσια πανεπιστήμιά της, για να τα...αναβαθμίσει;(Ο "ξαφνικός θάνατος" του δημόσιου πανεπιστημίου)


Μας κακοφαίνονται λοιπόν οι εξελίξεις σχετικά με τα φάρμακα, όταν ήδη έχουν κλείσει δημόσια νοσοκομεία ( Υγειονομική καταστροφή στην Ελλάδα,), τα περισσότερα που απόμειναν(ακόμα και μεγάλα πανεπιστημιακά) λειτουργούν με πρωτοφανείς δυσκολίες κι ελλείψεις στοιχειώδους υλικού και η έλλειψη προσωπικού οδηγεί σε επικίνδυνες για τους ασθενείς εξαντλητικές διπλοβάρδιες; Κι ενώ ήδη προωθείται η διαθεσιμότητα και απολύσεις του μη επαρκούς για να καλύψει τις ανάγκες εναπομείναντος προσωπικού;

Είμαστε με τα καλά μας και ζητάμε "πολυτέλειες";

ΚΡΑΤΟΣ ΚΛΕΙΣΤΟΝ: Ποια φάρμακα, ποια Υγεία, ποια Παιδεία, ποιο δικαίωμα στην εργασία, ποια κοινωνικά συμβόλαια, ποια δικαιοσύνη, ποια δημοκρατία, ποια αξιοπρέπεια, ποιος πολιτισμός, ποιος λαός, ποια χώρα; 

Καλύτερα να μη μιλάμε πια για χώρα αλλά για "χώρο" απόθεσης ανθρώπινων ερειπίων! Κάτι σαν φαρμακαποθήκη γεμάτη ληγμένα φάρμακα και αναγουλιαστικές οσμές...

Κι όπως μου είπε κι ο Ένοικος σε σχετική κουβέντα μας για τις τελευταίες εξελίξεις: 
"Όταν η παθητικότητα και η εθελούσια δουλεία των πολλών γίνεται νόμος, η ασέλγεια των λίγων σε βάρος των πολλών γίνεται καθήκον!"

                                              Οπότε...;
 
ανιχνευτής

 "Εκείνος που έτσι σας καταδυναστεύει έχει μόνο δύο μάτια, μόνο δύο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας. Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει, από την εξουσία που εσείς του απονείματε. Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από εσάς; Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε εάν δεν είναι τα δικά σας; Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από εσάς;  Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί εάν δεν είχε τη συνεργασία σας; Τί θα μπορούσε να σας κάνει εάν εσείς οι ίδιοι δε συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συμμέτοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;"

“Πραγματεία περί εθελοδουλείας” του Ετιέν ντε λα Μποεσί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου