ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η γαζία

      

Μία μικρή ιστορία της νάμα βασισμένη σε αληθινά γεγονότα...


Οκτώβριος...
Ξημέρωσε μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή.
Η Λουίζα ξύπνησε άνοιξε το παράθυρο και το δωμάτιο πλημμύρισε φως.  
Η μέρα την καλούσε να τη γευτεί. 
Έφτιαξε τον καφέ της, φόρεσε τη φόρμα και τα αθλητικά της και αποφάσισε να πάει μία βόλτα στο πάρκο που ήταν δίπλα στο σπίτι της.
Ο αέρας της φυσούσε τα μαλλιά και ο ήλιος ζέσταινε το δέρμα της.
-Τι ομορφιά! Σκέφτηκε, καθώς πλησίαζε στην είσοδο του πάρκου.
Όσο πλησίαζε μία μυρωδιά από γαζία γινόταν όλο και πιο έντονη, μέχρι που άρχισε να την τραβάει από τη μύτη.Ακολούθησε τη μυρωδιά σχεδόν με κλειστά τα μάτια ,παραδομένη στη μαγεία της στιγμής. Ώσπου βρέθηκε μπροστά της!
Ένα ολάνθιστο δέντρο γεμάτο μικρές στρογγυλές φουντίτσες που μοσχοβολούσαν.
Άπλωσε το χέρι της να κόψει ένα ανθάκι, μα δίστασε πιστεύοντας ότι θα το πονέσει.
-Έλα πάρε ένα λουλουδάκι, μη φοβάσαι... Με χαρά σου προσφέρω την ομορφιά μου!
σα να είπε η γαζία...
Η Λουίζα ήταν σχεδόν σίγουρη ότι την άκουσε , μα ήταν πεπεισμένη πως  ένα δέντρο είναι  ζωντανό, έχει ζωή, πνοή και έκφραση.
-Ευχαριστώ, θα πάρω μόνο ένα και προσεκτικά, όσο πιο απαλά μπορούσε το έκοψε.
Τα φύλλα της γαζίας θρόισαν από χαρά.
Η Λουίζα πήρε το λουλουδάκι της και κρατώντας το τρυφερά το μύριζε και το ξαναμύριζε χωρίς να το χορταίνει. Αυτή είναι η μυρωδιά της ευτυχίας, σκέφτηκε και αμέσως ένοιωσε μία έντονη επιθυμία να τη μοιραστεί , να τη διαδώσει, να τη μετακυλίσει και σε κάποιον άλλο, τόσο γεμάτη ήταν,τόση ευτυχία από ένα τόσο δα λουλουδάκι.
Μπαίνοντας στην είσοδο του πάρκου βλέπει μία κυρία μεσήλικη, με τα γυαλάκια της, ντυμένη με τζιν πουκάμισο και παντελόνι. Εντελώς αυθόρμητα τείνει το χέρι της και της λέει:
- Θέλετε μία γαζία;
 Η γυναίκα κοντοστέκεται μέχρι να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει.
Το στόμα της ανοίγει , τα μάτια της λάμπουν και απλώνει το χέρι της να τη πάρει.
- Μία γαζία λέει με θαυμασμό και την κοιτάζει, ύστερα την μυρίζει με κλειστά τα μάτια.
Τη λατρεύω τη γαζία, ξέρεις, που να το ξέρεις, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια!
Ένα κορίτσι μου πρόσφερε ένα λουλούδι, δε το πιστεύω!
 Θα σου πω κάτι που έμαθα με τον καιρό..
Όταν παίρνεις γεμίζει η αγκαλιά. Όταν δίνεις γεμίζει η ψυχή.
Κι εσένα τώρα γέμισε η ψυχή σου! Σου εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου.
Η Λουίζα άκουγε άφωνη. 
-Ευχαριστώ...είπε. Γεια σας! 
-Γεια σου, είπε η γυναίκα, ενώ η Λουίζα την άκουγε καθώς απομακρυνόταν να μονολογεί:
 Αχ! ένα κορίτσι μου έδωσε μία γαζία!Μία γαζία!
Και οι δύο ακολούθησαν το δρόμο τους...Δε συστήθηκαν ποτέ, δε γνωρίστηκαν,ούτε ξέρουν αν θα συναντηθούν ποτέ ξανά στη ζωή τους, μα μοιράστηκαν μια στιγμή ευτυχίας. Μια στιγμή φτιαγμένη απ' το "τίποτα", μια στιγμή μαγική με αφορμή μία γαζία. 
Τόσο απλά
Στιγμές μαγικές 
προσφέροντας ένα λουλούδι...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου