ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι;




Ένα θαυμάσιο βίντεο!

 Πόσο τυφλός θα εξακολουθεί να είναι κάποιος μέσα στον υπνωτισμένο μικρόκοσμό του;
Πόσο ανίκανος μπορεί να είναι κάποιος να νιώσει; να ακούσει; να δει τι συμβαίνει έξω απ'αυτόν; να κινηθεί; Και να αποτελέσει μέρος ενός γίγνεσθαι που ανατρέπει εκ θεμελίων τον παλιό κόσμο...
Για να ξαναχτιστεί με νέα δομικά υλικά.

Ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή του σύγχρονου Δυτικού ανθρώπου των μεγαλουπόλεων και του φρενήρους ρυθμού ζωής; Τι χρειάζεται για να νιώσει ευτυχισμένος; Ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος;
Να κερδίζει πάντα η ομάδα του στο αγαπημένο του άθλημα, λες κι έτσι θα αναβαθμιστεί η ίδια η ζωή η δικιά του και της οικογένειάς του;
Να κερδίσει το λόττο για να κάνει πραγματικότητα όλα εκείνα που πάντα ήθελε αλλά του έλειπε το ρευστό για να ενεργοποιηθούν; Και ποια ειν'αυτά; Πολυτέλειες, χλιδή, καταναλωτισμός μέχρι τελικής πτώσης, ταξίδια; Τα τελευταία πάντως μπορούν να πραγματοποιηθούν και χωρίς πολλά ή ελάχιστα χρήματα και τρόποι υπάρχουν γι'αυτό αν υπάρχουν και ανάλογες οπτικές και διαθέσεις να εξερευνήσεις ολάκερο τον κόσμο!
(Δείτε κι αυτά:  Δύναται επιβίωση χωρίς χρήματα;   και Ο άνθρωπος που ζει χωρίς χρήματα και The Ultimate Guide to Traveling Without Money  κι αυτό το βίντεο: Travelling without money)

Πολλά άλλα θα μπορούσαν να αναφερθούν, ίσως μια μεγάλη λίστα , "φιλοδοξιών", "αγαθών" και "αναγκών". Κατά πόσο όμως πραγματικών και ουσιαστικών; Ώστε να εξαφανίσουν το κενό που νιώθουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να ρουφάει την ενέργειά τους και να τους αφήνει στεγνούς και άδειους;
 Συχνότατα παρά τα επιφανειακά χαμόγελα για το φαίνεσθαι.
 ΑΛΛΑ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ! Λες και η πλειοφηφία των ανθρώπων έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα ψυχοφθόρο ατέρμονο παιχνίδι ρόλων, που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με την ουσία του εαυτού τους...Κάτι σαν μόνιμος μουντός συλλογικός εφιάλτης, που αντικατέστησε την πραγματικότητα της εγρήγορσης!
 Τι συμβαίνει;

Ως πότε θα στέλνουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους στο εκτελεστικό απόσπασμα της κενότητας και της αυταπάτης για χάρη του φαίνεσθαι; Ποιο είναι το τίμημα της "ενσωμάτωσης", του πόθου της "αποδοχής"; Κι από ποιους κι απέναντι σε ποιους; στην κοινωνία; Μα η ποιότητα των μελών της προσδιορίζει και την ποιότητα της κοινωνίας που συνθέτουν. "Για τα μάτια του κόσμου σε παράτησα φως μου" που λέει κι ένα καθ'όλα ρεαλιστικό "λαϊκό άσμα". Κι αν αυτή η κοινωνία αποτελεί μια κενόδοξη κι άψυχη φυλακή...επιβάλλεται η διαφοροποίηση χωρίς δεύτερη σκέψη. Μέχρι ως αυτό το -υπέροχο και γεμάτο υποσχέσεις για περιπέτειες και υπερβάσεις- επίπεδο που οι υπνωτισμένοι στις συχνότητες της απώλειας κάθε ίχνους ατομικής υπόστασης αποκαλούν περιθωριοποίηση.

Το αφουγκράζομαι, το βλέπω! Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται να τους αντιπροσωπεύει το "περιθώριο" της "κανονικότητας". Και να τους εμπνέει το κάλεσμα που ξεκινάει από μέσα, για μια άλλης ποιότητας ζωή και συνειδητότητας πραγματικότητα...

 Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για το ανθρώπινο ον από το έμπρακτο ενδιαφέρον και την άδολη αλληλεγγύη-προσφορά στον άλλο. Και ο άλλος αποτελεί τη θλιβερά συντριπτική πλειοψηφία ενός πλανήτη όπου κάθε μορφή μάστιγας και δυστυχίας αποτελεί τον κανόνα και τη διαρκή απόδειξη ότι αυτός ο κόσμος ΔΕΝ είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ανθρώπινου πλάσματος. Είτε ζει σαν λαθραία σκιά στα γκέτο και τις παραγκουπόλεις μέσα ή δίπλα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Είτε εξοντώνεται από κάποιο εμφύλιο ή τοπικό πόλεμο σε κάποια "τριτοκοσμική περιοχή", ως συνήθως με την ανοχή ή την παρακίνηση της πολιτισμένης Δύσης και των πολυεθνικών εταιρειών της, τους χειρότερους λωποδύτες του πλούτου των λαών. Είτε, κάπου στην Ασία, την Αφρική ή όπου αλλού-πλέον και στην Ελλάδα σιγά σιγά- λιμοκτονεί από την ασιτία ή σβήνει από αρρώστιες που είναι ιάσιμες στον "πολιτισμένο κόσμο" με την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας τώρα πότε επιτέλους θα το κάνουμε; Όταν θα καταντούμε όλο και περισσότερο άψυχες κι άβουλες τραγελαφικές μαριονέτες παρά ανθρώπινα όντα;
 Και γιατί θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ένας τέτοιος κόσμος;

Ο Ένοικος...

Επίσης:
 Όταν οι αριθμοί γίνονται αδιάψευστοι μάρτυρες της ωμής πραγματικότητας!
  Στίχοι βγαλμένοι όχι από γεννήματα της φαντασίας...
 Η Ροή ενάντια στην Ακινησία....
  Η ζωή χωρίς νόημα ή το νόημα χωρίς ζωή!
  Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου