Αφίσα του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού από την εποχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου 1936-1939.
Στον
ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή μόλις τις παραμονές του Β΄ παγκοσμίου,
σύμπασα η μετέπειτα “αντιστασιακή” Ευρώπη των “αντιφασιστών” συμμάχων,
είχε στηρίξει τον πραξικοπηματία στρατηγό Φράνκο εναντίον των ισπανών
δημοκρατικών. Το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο διήρκεσε μέχρι τον θάνατό
του το 1975. Η “αντιφασιστική” υποκρισία σε όλη την στυγνότητά της.Ήταν η εποχή που τα απανταχού Κ.Κ. απέδειξαν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την διεθνιστική οπτική των εργαζομένων για τη χειραφέτησή τους. Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή η σταλινική νομεκλατούρα είχε ανάγκη τη συμμαχία των άγγλων αποικιοκρατών εναντίον της ξαφνικής επίθεσης που δέχτηκε από τους -μέχρι εκείνη τη στιγμή συμμάχους της- γερμανούς αποικιοκράτες. Προσάρμοσαν λοιπόν την δράση τους (με ασυνήθιστο μάλιστα δυναμισμό), όχι στην κατεύθυνση της διεθνούς κοινωνικής επανάστασης ως μοναδικής απάντησης στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ..
Αντί τα Κ.Κ. να υποδαυλίσουν –όπως όφειλαν σύμφωνα με τις ίδιες τις “ιερές γραφές” τους (βλ. π.χ. Β. Ι. Λένιν «Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκυ» και «Οι Σοσιαλιστές και ο Πόλεμος») - συγχρονισμένες και αλληλέγγυες κοινωνικές επαναστάσεις στις εμπόλεμες χώρες ως απάντηση στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, τις ανέστειλαν εν ονόματι της πατριωτικής απάτης και άρα υπέρ της ιμπεριαλιστικής σύρραξης. Έλεγαν π.χ. στον –πολύ τότε- κόσμο που ήλεγχαν ότι εν όψει του παγκοσμίου πολέμου η διεθνής κοινωνική επανάσταση έπρεπε να … αναβληθεί –ενώ ακριβώς τότε ήταν που έπρεπε να επιδιωχθεί- και οι ανά εθνική επικράτεια εργαζόμενοι όφειλαν να συμμαχήσουν με τους εγχώριους ταξικούς εκμεταλλευτές τους εναντίον του “φασισμού”. Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι έπρεπε να διευκολύνουν τα αφεντικά τους στην αναδιανομή του κόσμου. Λες και για έναν εργαζόμενο οι “δημοκρατικοί” άγγλοι αποικιοκράτες είχαν διαφορετικό στόχο από τους “φασίστες” ομοίους τους, με τους οποίους συγκρούονταν για την αναδιανομή του πλανήτη. Και λες κι οι εργαζόμενοι έπρεπε να διαλέξουν μοιρολατρικά το “καλύτερο” αφεντικό, που πάει να πει: να υπερασπιστούν αυτό που ήδη είχαν... Οι σταλινικοί αντεπαναστάτες είχαν “ξεχάσει” ότι τους εργαζόμενους δεν πρέπει να τους αφορούν οι δήθεν “εθνικοί” πόλεμοι των αφεντικών τους, αλλά μόνο ο διεθνοποιημένος κοινωνικός πόλεμος για τη χειραφέτησή τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος των αφεντικών είναι μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία για να επιταχυνθεί το ξέσπασμα ενός εξίσου παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου στα νώτα τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι η “εθνική ενότητα” είναι μια διανοητική και συναισθηματική παγίδα κι ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα. Είχαν “ξεχάσει” αυτό που επισήμαινε ο αείμνηστος διεθνιστής επαναστάτης Α. Στίνας (*), ότι δηλαδή για το διεθνές εργατικό κίνημα η λέξη “πατριώτης” αποτελούσε μέχρι τότε βρισιά. Ο ψυχοδιανοητικός οδοστρωτήρας της σωβινιστικής προπαγάνδας τόσο των δυτικών, όσο και των σταλινικών κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν τέτοιος, που μάταια οι –κυνηγημένοι από εθνικόφρονες και σταλινικούς- διεθνιστές προειδοποιούσαν ότι “είναι πόλεμος ανάμεσα σε πεινασμένους και χορτάτους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί από αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι’ αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος, που οι ίδιοι έχουν ανοίξει […] ότι το νέο σε αυτόν τον πόλεμο είναι η προδοσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας και των κομμουνιστικών κομμάτων και η μεγαλύτερη εξαχρείωση των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων” (*).
Έτσι, οι άγγλοι, οι έλληνες κ.α. εργαζόμενοι έπρεπε να σφαγιασθούν στα κρεουργεία, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται “πεδία μαχών”, για λογαριασμό των “καλών”, “δημοκρατικών” –και προπαντός συμμάχων της Ε.Σ.Σ.Δ.- άγγλων αποικιοκρατών, έναντι των “κακών” γερμανών. Είχαν δηλαδή μετατραπεί τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. σε απροκάλυπτα σωβινιστικά εκτρώματα, που προέτρεπαν τους εργαζόμενους της Ευρώπης να αλληλοσφαγιασθούν για χάρη των συνασπισμών των “εθνικών” αφεντικών τους.
Μάλιστα επί ιταλικής εισβολής, με μια κατάπτυστη και δουλικότατη ανοιχτή επιστολή της (δημοσιεύθηκε στον τύπο στις 31/10/1940) η ηγεσία του παράνομου ελληνικού Κ.Κ. καλούσε τους κομμουνιστές «να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς επιφύλαξη στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Οι ιδεολογικές κωλοτούμπες και οι παλινωδίες της “αλάθητης” καθοδήγησης του ΚΚΕ εκτέθηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στα άρθρα του Ριζοσπάστη. Τη μια γραφόταν ότι υπεύθυνος για τον παγκόσμιο πόλεμο που ερχόταν ήταν ο γερμανικός φασισμός. Όμως λίγους μήνες μετά, όταν ο Στάλιν συμμάχησε με τον Χίτλερ, γραφόταν ότι υπεύθυνοι για τον επικείμενο πόλεμο ήσαν οι άγγλοι ιμπεριαλιστές -και οι μοναρχοφασίστες φίλοι τους στην Ελλάδα- και όχι οι γερμανοί. Ενώ όταν οι ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, το ΚΚΕ καλούσε τα μέλη του να στρατευθούν ... υπό τον μοναρχοφασίστα Μεταξά. Αργότερα, όταν οι γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα, τα μέλη του ΚΚΕ πανηγύριζαν, αφού οι γερμανοί ήσαν τότε σύμμαχοι του Στάλιν (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σταλινικοί κρατούμενοι του μεταξικού καθεστώτος, οι οποίοι υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές τη γερμανική εισβολή, γιατί ήσαν βέβαιοι ότι οι γερμανοί θα τους απελευθέρωναν). Και μόνο όταν η λυκοφιλία Στάλιν-Χίτλερ διαλύθηκε (τέλη Ιουνίου 1941), “θυμήθηκαν” ότι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές ήσαν τελικά οι “σύμμαχοι” της Ελλάδας.
Κατά τον ίδιο τρόπο (=“κωλοτούμπα”), τα περί δήθεν αντιφασιστικού πολέμου που διεξήγαγε... η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά μαζί με τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες εναντίον του Άξονα είναι αυτοαναιρούμενα μυθεύματα, τα οποία μάλιστα επινοήθηκαν πολύ αργότερα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι αμέσως πριν τον πόλεμο οι “αντιφασίστες” άγγλοι, γάλλοι, ρώσοι κλπ. είχαν στηρίξει πολιτικά και στρατιωτικά, μαζί με τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, τον δικτάτορα Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο: τα τανκς που έστειλε ο Στάλιν στο ισπανικό Κ.Κ. χρησιμοποιήθηκαν από αυτό πισώπλατα εναντίον των μαχόμενων ισπανών δημοκρατικών, η Αγγλία στις συνεδριάσεις της Κοινωνίας Των Εθνών ενδιαφερόταν και ψήφιζε μόνο για τη σωτηρία των επενδύσεών της στην Ισπανία (δηλαδή υπέρ του Φράνκο, για να μην τις εθνικοποιήσουν οι δημοκρατικοί) και η Γαλλία είχε παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στην ελεύθερη διέλευση της γερμανικής και ιταλικής βοήθειας προς τον Φράνκο. Να υπενθυμίσουμε ακόμα ότι τα δύο πρώτα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου (1939-1941), όταν η σταλινική “αντιφασιστική” Ρωσία και η χιτλερική Γερμανία ήσαν σύμμαχοι, εισέβαλλαν ταυτόχρονα (Σεπτέμβριος 1939) στην Πολωνία, την οποία και διαμέλισαν (στην Πολωνία οι σταλινικοί διέπραξαν μαζικές εκτελέσεις που θα ζήλευαν κι οι ναζί, όπως η σφαγή είκοσι δύο χιλιάδων ανθρώπων στο Κατύν - http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%8D%CE%BD). Γι’ αυτό, όταν η Γερμανία εισέβαλλε στην Ελλάδα, οι έλληνες σταλινικοί πανηγύριζαν, αφού τότε ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήσαν ακόμα σύμμαχοι –ενώ μόλις λίγους μήνες πριν, επί ιταλικής εισβολής, παρίσταναν τους λάβρους πατριώτες και ζητούσαν από τον Μεταξά να τους αποφυλακίσει και να τους επιτρέψει να καταταγούν στον ελληνικό στρατό για να πολεμήσουν τους ιταλούς.
Αυτά για την υποκριτική ρητορεία περί του δήθεν “αντιφασιστικού” αγώνα που έκαναν οι δήθεν “ελεύθερες” χώρες και οι “δημοκρατικές” δυνάμεις.
(Δείτε κι αυτό: Οι βρετανοί – όχι οι γερμανοί- αίτιοι της πείνας στην κατοχή http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6427.html , όπου εξηγείται και "Η παντελώς αναίτια συμμετοχή τής Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αποτέλεσμα εξευτελιστικής εθνικής δουλοπρέπειας")
Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα από το άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου