ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η σύγκλιση και οι μαζικές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών είναι αναγκαιότητα και παράδειγμα για ΟΛΟΥΣ πια τους κλάδους.



Θεωρώ το  επάγγελμα του εκπαιδευτικού ως κοινωνικό λειτουργημα και την Παιδεία ως βάση ενός κοινωνικού ιστού, που θέλει ως μέλη του ελεύθερους και δημιουργικούς ανθρώπους κι όχι απαθή, άβουλα, εξανδραποδισμένα ζόμπι, χωρίς ενσυνείδητη υπόσταση.  Έχω κάποιους καλούς φίλους εκπαιδευτικούς που δραστηριοποιούνται και στην περιφέρεια και γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κι αναγνωρίζω το νευραλγικό κοινωνικό τους ρόλο. Γι'αυτό οφείλουν να ευθυγραμμιστούν απόλυτα και οι δάσκαλοι με την αποφασισμένη διαρκή απεργιακή πορεία των καθηγητών! , που πρέπει να κρατήσει και να ενισχυθεί από γονείς, μαθητές, φοιτητές και όλους τους άλλους κλάδους οι οποίοι πλήττονται βάρβαρα σε αυτή τη χυδαία ολομέτωπη επίθεση ισοπέδωσης των πάντων!

 Είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η αναγκαιότητα των μαζικών κινητοποιήσεων που θα έχουν διάφανο όραμα και σθένος και οργάνωση από τα κάτω, από τους συλλόγους των απλών εργαζόμενων. Που ίσως χρειαστεί να υπερκεράσουν εκείνες τις κλίκες των διπρόσωπων συνδικαλιστών (δεν τους ρίχνουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι γιατί υπάρχουν και κάποια λίγα ηθικά και αγωνιστικά άτομα ανάμεσά τους) και να τις φέρουν προ των ευθυνών του ρόλου τους . Και προ τετελεσμένων γεγονότων στα οποία θα αναγκαστούν να συμμετάσχουν και να ματώσουν ως ενεργές μονάδες ενός ευρύτερου μαχητικού συνόλου. Ή να πάνε στα σπιτάκια τους και στα βολικά γραφεία και τις καρεκλίτσες τους!
 Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν γιγαντωθούν οι κινητοποιήσεις κι αυξηθεί το ανυποχώρητο της πίεσής τους προς τους "ξεπωλητές" όλων των υποδομών κι εργαζομένων της χώρας, τότε οι πλείστοι μηχανισμοί προπαγάνδας και άτυπης καταστολής-νανουρίσματος θα κάνουν τα δυνατά αδύνατα να τις υποβαθμίσουν, μετριάσουν και να "αιμορραγήσουν" τη διαμορφούμενη δυναμική τους. Πχ το γνωστό και μη εξαιρετέο στήριγμα του κράτους και των κατασταλτικών του δυνάμεων, το ΠΑ.ΜΕ., που σε συνέλευση μεγάλου συλλόγου δασκάλων της Αθήνας, έμαθα από φίλο εκπαιδευτικό που παρευρισκόταν, πως ο εκπρόσωπός του πρότεινε 48ωρη απεργία των δασκάλων για να "εκτιμήσουν (!!!πόσες εκτιμήσεις χρειάζονται ακόμη ρε γαμώτο;) την κατάσταση" και συμβούλεψε τους συγκεντρωμένους να κατεβούν στο δρόμο με το ΠΑΜΕ..!
 (ή "ΕΛΑ" που όποτε κατεβαίνει σε δρόμους και πορείες και έρθει σε επαφή με τα πλήθη του κόσμου τότε μετατρέπεται σε..."ΦΕΥΓΑ"... Το βίντεο αυτό: http://youtu.be/Gv9MVxGuyUA (η αποκαλυπτική, προς τοτέλος του βίντεο, μαρτυρία των ματατζήδων για τη συνεργασία-διαπλοκή με το ΠΑΜΕ στα γεγονότα της 20/10/2011 είναι χαρακτηριστική) το βρήκαμε στο youtube. Και το αφιερώνουμε στους διαχρονικούς "αγώνες" εκείνων  που πρόσφεραν καλές υπηρεσίες στη χούντα των συνταγματαρχών κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973-μιλώντας και για "προβοκάτορες"- και αποκατέστησαν πρόσφατα και τη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη, αλλά μόνο ιστορικά και όχι κο(ω)μματικά, κάτι που σαφώς θα ταράξει το πνεύμα του Άρη...)

Όλοι μαζί ενωμένοι, και χωρίς ηλίθιους κατακερματισμούς να μας αποπροσανατολίζουν και να μας εξασθενούν, μπορούμε να νικήσουμε!
 Όσοι δεν έχουν διάθεση να κουνήσουν πραγματικά ούτε το δαχτυλάκι τους ή απλώς ικανοποιούνται με καμιά "επαναστατική περατζάδα" γύρω από τη βουλή και πίσω στο "μαντρί"...Όσοι βολεύονται ή αποδέχονται παθητικά (και άρα συνεργούν στη συντήρηση και απρόσκοπτη συνέχεια της) αυτή την κατάσταση: "AYTO TO AΙΣΧΟΣ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ-ΝΕΚΡΩΝ!" ...
... Ε! ας κλείσουν μια και καλή το στόμα, απαλάσσοντάς μας από τον άσχημο ήχο της α-νόητης γκρίνιας και της ανούσιας (ή και δήθεν)κριτικής στα "κακώς κείμενα"(=η ισοπέδωση κάθε νοήματος στη ζωή, με φορέα μια πολύπλευρη "κρίση"-οδοστρωτήρα)

Κι επειδή μας αρέσει και ο κινηματογράφος, θα κλείσουμε με μια ατάκα του Γκάνταλφ από τον "άρχοντα των δαχτυλιδιών": το μόνο που έχουμε να αποφασίσουμε είναι τι πρέπει να κάνουμε με το χρόνο που μας έχει δοθεί και μας απομένει.

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου