ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Η εξερεύνηση και χαρτογράφηση του Αγνώστου


Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ζώο, είχε επισημάνει ο Αριστοτέλης. Εκτός όμως από τη σχεδόν έμφυτη τάση του ανθρώπου να προκαλεί ή να χαζεύει απαθής συντρίμια των συνανθρώπων του, υπάρχει κι αυτό: "άνθρωπος του ειδέναι ορέγεται φύση", ειπωμένο επίσης απ'τον Αριστοτέλη.
 Ο άνθρωπος από τη φύση του νιώθει μια έλξη για το 'Αγνωστο, μέσα στο οποίο κυριολεκτικά πλέει. Mια ακατανίκητη ροπή να εξερευνήσει το Μυστήριο που τον περιβάλλει και του ψιθυρίζει ανείπωτα μυστικά ή τον παρασύρει -συχνά χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος- στις αέναες δίνες του. Και ο άνθρωπος, στα καλύτερά του, πασχίζει με τη δημιουργική και μορφογεννητική Φαντασία του, σε συνεργασία με τις άλλες ανώτερες διανοητικές λειτουργίες,  να εξερευνήσει τις αχανείς θάλασσες του Αγνώστου...Να ανακαλύψει και να αποκωδικοποιήσει τους νόμους και τις σχέσεις που το διέπουν και να το...χαρτογραφήσει. Επεκτείνοντας ταυτόχρονα και τα ίδια τα όρια των δυνατοτήτων του, της αντίληψής του, της συνειδητότητας. Και να καταφέρει ένα γενναίο εξελικτικό άλμα στην πορεία της ύπαρξής του μέσα στα ορμητικά ποτάμια του Χρόνου.
 Κι όταν αυτοί οι άγνωστοι -μέχρι να γίνουν γνωστοί- νόμοι και σχέσεις μεταξύ τους και μεταξύ των φαινομένων -αν ξεφλουδιστεί το "περιτύλιγμά τους" ώστε να αποκαλυφτεί η ουσία τους- αποδεικνύονται κι από την πιο τολμηρή και πρωτοπόρα επιστήμη, η οποία έτσι προεκτείνει και εξελίσσει το ρόλο και τη σημασία της...
 Τότε το μέχρι τώρα "ευφάνταστο", το "αιρετικό", το "απίθανο", αναγνωρίζονται ως απόλυτα εναρμονισμένη πραγματικότητα στην υπόσταση της Φύσης...

Με εφαλτήριο τις παραπάνω επισημάνσεις, αξίζει να μελετήσετε το εκπληκτικό -όσον αφορά και τις προεκτάσεις του για τη φύση της πραγματικότητας- αυτό άρθρο:

Οι Παράλληλοι Κόσμοι Είναι Εδώ

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου