ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

"Δημοκρατικός απολογισμός" της ημέρας!



Nα το ξαναπούμε για άλλη μια φορά, μπας και το εμπεδώσει και ο τελευταίος σκλάβος (που ακόμη νομίζει ότι είναι πολίτης με δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης!) αυτής της αποικίας σύγχρονων εργασιακών δουλέμπορων και απαλλοτριωτών κάθε δικαιώματος και πλουτοπαραγωγικού πόρου του τόπου, με διεκπαιρεωτικό υπηρετικό προσωπικό τους εγχώριους πολιτικούς επιστάτες και τα μαστίγιά τους στο χέρι : ΖΟΥΜΕ Σ'ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ(αυτό πια είναι το ανέκδοτο των εποχών)!

  Πόση κοροϊδία κι εξευτελισμό αντέχεις ακόμα; Γιατί σταματημό δεν έχει αυτή η κατρακύλα...

Ας δούμε τον παρακάτω σημερινό "δημοκρατικό" απολογισμό από την ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ:


" Ημέρα πολλαπλής και ολομέτωπης επίθεσης του κράτους ενάντια σε κάθε κοινωνική ελευθερία η σημερινή. Ενώ απ’ το πρωί η κυβέρνηση έχει επιβάλλει πειρατικά στις οθόνες μας το σήμα της νέας «ΕΔΤ», ο αναρχικός, απεργός πείνας Κώστα Σακκάς εξωθείται σε αργό θάνατο έχοντας συμπληρώσει 31 μήνες στη φυλακή χωρίς δική, αλληλέγγυοι/-ες που έκαναν ενημερωτική παρέμβαση στο Θησείο χτυπιούνται από ορδές ΔΕΛΤΑ και ΜΑΤ, καθηγητές που διαμαρτύρονται στο Υπ. Παιδείας για τη συρρίκνωση των τεχνικών λυκείων δέχονται χημικά και ξύλο –ακριβώς 2 μέρες μετά από τις προσαγωγές φοιτητών μέσα από την πρυτανεία, ενώ το μερίδιό τους στην καταστολή εισέπραξαν βέβαια και οι Γαλάτες της Χαλκιδικής.

2 ακόμα άνδρες κρίθηκαν σήμερα προφυλακισμένοι , με ανυπόστατες κατηγορίες όπως δηλώνουν εξαρχής οι δικηγόροι, για την υπόθεση της επίθεσης στο εργοστάσιο στις Σκουριές, ενώ οι κάτοικοι των χωριών της Χαλκιδικής που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Δικαστήριο του Πολύγυρου δέχτηκαν επίθεση με δακρυγόνα από πολυάριθμες δυνάμεις των ΜΑΤ. Ο 17χρονος γιος του ενός προφυλακισθέντα χτυπήθηκε άγρια όταν προσπάθησε να τραβήξει τον πατέρα του από τα ΜΑΤ. "

Ακολουθεί το βίντεο με την επίθεση των δικυκλιστών  και ροπαλοφόρων ΟΡΚ σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών στην Ακρόπολη, υπέρ του απεργού πείνας Κώστα Σακκά (κάνε κλικ στο σύνδεσμο και διάβασε το πολύ καλό άρθρο), το οποίο προσφέρεται για μαθήματα δημοκρατικής αγωγής στα  εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας που κάποτε (πριν πολλά πολλά χρόνια) γέννησε την άμεση δημοκρατία...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου