ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Από τον Σόιμπλε στον Τζακ Λιου: Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη




«Συνωστίζονται» οι αξιωματούχοι του διεθνούς φασισμού…
O ένας φεύγει και ο άλλος έρχεται. Μόλις έφυγε από τη χώρα μας ο εκπρόσωπος της ευρω-κακουργίας, κατέφθασε ο εκπρόσωπος της πλανητικής κακουργίας.
Πολιτική στήριξη ήρθε και αυτός να δώσει στους διαχειριστές της αποικίας-Ελλάς, καθώς και εντολές για την εντατικοποίηση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»: Για την εντατικοποίηση της σφαγής του ελληνικού λαού…

Σε αυτά, δηλαδή, στην επέκταση και εντατικοποίηση της ληστείας και της εξόντωσης του ελληνικού λαού, οι δύο κακουργίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού συμφωνούν απόλυτα…

Αλλά δεν κατέφθασαν στο προτεκτοράτο τους γι αυτά που συμφωνούν, αλλά για αυτά που διαφωνούν και «τρώγονται».

Η αποικία-Ελλάς, έχει γίνει το μήλον της έριδος (όπως και όλος ο Νότος που ακολουθεί κατά πόδας το δρόμος της χώρας μας) μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ.

Και δεν είναι μόνο η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας στην περιοχή, ιδιαίτερης σπουδαιότητας λόγω των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και μεγάλα συμφέροντα που θέτουν αντιμέτωπες τις ΗΠΑ με τη Γερμανία: Ο έλεγχος των δρόμων της ενέργειας, των εμπορευμάτων, των υποδομών, του ορυκτού πλούτου…


Ευρωπαϊκοί και Αμερικανικοί πολυεθνικοί όμιλοι βρίσκονται σε ανοικτό πόλεμο, για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου και των υποδομών της Ελλάδας.

Η Ελλάδα γίνεται, όμως και η αιχμή της γενικότερης σύγκρουσης ΗΠΑ-Γερμανίας: Στον κλιμακούμενο πόλεμο ανάμεσα στο δολάριο και το ευρώ.

Σε αυτήν την περίοδο ο πόλεμος αυτός έχει οξυνθεί με επίκεντρο τη διαχείριση της κρίσης και συγκεκριμενοποιείται στη χώρα μας γύρω από τη «βιωσιμότητα του χρέους».

Όπως είναι γνωστό το ΔΝΤ (ΗΠΑ) στηρίζει τα σενάρια του «κουρέματος». Αυτά τα απορρίπτει κατηγορηματικά η Γερμανία: «Εχω πει επανειλημμένα ότι δε βλέπω κούρεμα χρέους για την Ελλάδα»(Μέρκελ).

Όπως έχουμε αναλύσει σε παλιότερα άρθρα μας ο πόλεμος αυτός ο οποίος εκδηλώνεται στη χώρα μας με επίκεντρο το ελληνικό χρέος είναι καυγάς για το πάπλωμα: Το ποια ιμπεριαλιστική κακουργία (ΗΠΑ-Γερμανία) ή ποια χρηματιστηριακά αρπακτικά θα έχουν τις μικρότερες ζημιές από την κρίση, καθώς και ποιο στρατόπεδο θα κρατήσει υπό την κατοχή του την αποικία-ΕΛΛΑΣ…

Διαβάστε το άρθρο μας:
«Η Σκύλα και η Χάρυβδη μαλώνουν για το ελληνικό χρέος…»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7059

Η κάθοδος λοιπόν, τόσο του Σόιμπλε, όσο και του Τζακ Λιου, εντάσσεται μέσα και στον υπόγειο, αλλάκεφαλές και δεδηλωμένο πόλεμο ανάμεσα στις δύο κεφαλές της πλανητικής κακουργίας: Του νέου φασισμού.

Η «αριστερά» δεν κούνησε ούτε το μικρό της δακτυλάκι για την επέλαση τους ενός δημίου…

Το ίδιο πράττει και για τον έτερο…


Οι αντι-ιμπεριαλιστικοί αγώνες έχουν κηδευτεί εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμα και οι αντι-ιμπεριαλιστικές κραυγές και φιέστες έχουν κλειδωθεί στις βιβλιοθήκες και σκονίζονται…


To διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου