Μη ξεχνάμε ότι η έννοια έθνος είναι συμβατική και σχετική, με όχι ίδια κάθε φορά αντίληψη και σημασία. Αν η γλώσσα, η θρησκεία και η κοινή φυλετική σύνθεση αποτελούν τα χαρακτηριστικά της συλλογικής ταυτότητας μιας ομάδας ανθρώπων που κάποτε ονομάστηκαν έθνη (η σύγχρονη έννοια του έθνους-κράτους είναι προϊόν της συνθήκης της Βεστφαλίας, το 1648, που λίγο-πολύ διευθέτησε εδαφικά ζητήματα στην Ευρώπη), μη ξεχνάμε ακόμα πως στην εποχή που διανύουμε συνυπάρχουν διαφορετικές θρησκείες, γλώσσες και φυλές κάτω από μια ίδια εθνική στέγη, π.χ. ΗΠΑ και Βέλγιο και πάμπολλα άλλα παραδείγματα.
Και μήπως η κοινή φυλετική καταγωγή δεν είναι μια χονδροκομμένη αυθαιρεσία έπειτα από τόσους αιώνες μετακινήσεων (σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη και ειδικά στον ελλαδικό χώρο) των λαών και γενοκτονιών-τεράστιων καταστροφών(κάνε κλικ να διαβάσεις για ένα "βαρβάτο" παράδειγμα εδώ στην Ελλάδα), και βίαιων ή ειρηνικών επιμειξιών;
Αναρωτηθήκατε γιατί η Ελλάδα από Βορρά ως Νότο(ειδικά στην Πελοπόννησο γίνεται χαμός) είναι γεμάτη από σλαβικά και αλβανικά τοπωνύμια χωριών και πόλεων; Π.χ. Στεμνίτσα, Καστάνιτσα, Βόνιτσα κλπ κλπ Κι είχαμε από παλιά ολόκληρη "εθνική επιχείρηση εξελληνισμού των τοπωνυμίων"(κάνε κλικ σε αυτόν τον κατατοπιστικό οδηγό περί του αληθούς του λόγου!), ακόμα και ποταμών και βουνών! Έτσι το Ζητούνι ονομάστηκε Λαμία, η Αλαμάνα Σπερχειός, ο Ολύτσικας έγινε Τόμαρος, ο Βοδιάς έγινε Παναχαϊκό, τα νέα Λιόσια (από τον Αλβανό φύλαρχο Πέτρο Λιόσια, στον οποίο αφιερώνει ιδιαίτερη μνεία όπως και στον Μπούα Σπάτα, ο "εθνικός ιστορικός" Παπαρηγόπουλος για τη συνεισφορά του στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους) ονομάστηκαν το 1994 ως "Ίλιον", ο Βαρσινίκος Ταϋγέτη και τα Βάρσοβα Αγία Ειρήνη (δες τι λέει "δειλά δειλά" και η Βικιπαίδεια για τη σλαβική επιρροή στο ...Μωριά) κι άλλα ατέλειωτα παραδείγματα(κάποια τοπωνύμια έμειναν ως έχουν όπως τα Σπάτα)...
Και μήπως η επιβολή (κι αργότερα αποδόμησή της ανάλογα με τις μετατοπίσεις των συμφερόντων της παγκόσμιας εξουσιαστικής ελίτ) της "εθνικής Ιστορίας" και η νομιμοποίησή της μέσω εθνικών συμβόλων-εορτών-παρελάσεων, δεν αποτελεί μια προπαγανδιστική και συχνά βίαιη ομογενοποίηση λαοτήτων και τάσεων και διαφορών μέσα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο;
Ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης έλεγε ότι είναι το λιγότερο ανιστόρητη βλακεία (και άκρως αντιεπιστημονική) να θεωρούμε ότι έχουμε το ίδιο ακριβώς αίμα να ρέει στις φλέβες μας με τους ανθρώπους που κατοικούσαν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο πριν 2.500 χρόνια...Όπως και ο σπουδαίος καθηγητής και φιλόσοφος Δ. Λιαντίνης, (οι πιο πολλοί σήμερα ασχολούνται με την περιπετειώδη αυτοκτονία του, κρίνοντάς τον απ'αυτήν ως γνήσιοι "μονόφθαλμοι νεοέλληνες", χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το ανεκτίμητης αξίας και σημαντικότατο έργο του!), ο οποίος επεσήμανε πως οι σημερινοί νεοέλληνες ίσως έχουν την ίδια σχέση με τους αρχαίους Έλληνες που έχουν και οι σημερινοί φελάχηδες της αραβικής ερήμου με τους αρχαίους Φαραώ που έχτισαν τις πυραμίδες ...Ο Λιαντίνης ήταν δίκαιος κι έντιμος άνθρωπος και φωτεινό παράδειγμα μεγάλου επιστήμονα, που αγαπούσε τον τόπο, την πραγματική του τέχνη και τις παραδόσεις του και αγωνιούσε για το μέλλον του, αλλά δεν έκλεινε το στόμα του μπροστά στην αλήθεια!
Κι ένα τελευταίο παράδειγμα που η "εθνική Ιστορία" προτιμά να μην περιλαμβάνει στα διδασκόμενα βιβλία της, όπως και αρέσκεται να παραποιεί γεγονότα που τα βαφτίζει "συνωστισμό στην προβλήτα της Σμύρνης", ή κάνει γαργάρα και τα αίσχη του ελληνικού στρατού σε βάρος ντόπιων τουρκικών πληθυσμών, κατά την ιμπεριαλιστικού τύπου προέλαση στα ενδότερα του τουρκικού κράτους, γύρω στο 1920-21...
Ας μιλήσουμε για επαναστατημένη Ελλάδα κατά της οθωμανικής Πύλης, όταν η ορολογία "ελληνικό έθνος" φάνταζε αστεία και να, με λίγα λόγια, γιατί:
Ήταν αλβανο-αρβανίτικης καταγωγής και μουσουλμάνοι οι μισοί και βάλε ήρωες-ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΑΤΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΣΤΕΙΟΣ-που μαζί με φτωχούς Τούρκους (που καταπιέζονταν και οι ίδιοι από την ΠΥΛΗ): "Ξεσηκώθηκαν καί Ελληνες Χριστιανοί και Τούρκοι Χριστιανοί,(υπήρχαν πολλοί) καί Ελληνες Μουσουλμάνοι,(υπήρχαν πάρα πολλοί) καί Αρβανίτες Μουσουλμάνοι και Αρβανίτες Χριστιανοί καί Σλαβόφωνοι και Βλάχοι καί ότι μπορείτε να φαντασθείτε από Εθνότητες και Λαότητες πού κατοικούσαν τότε σε Ρούμελη και Μωρία." Θεόδωρος Παναγόπουλος "Τα ψιλά γράμματα τής Ιστορίας"
Αυτά για να ξέρουμε πού πατάμε και να μην καταπίνουμε αμάσητο ότι μας ταΐζουν οι λογής πατεράδες και πατερούληδες του έθνους, είτε αυτοπροβάλλονται ως "πατριώτες" είτε επιλέγουν το ρόλο του "εθνοαποδομιστή". Τα μεγάλα και σκοτεινά κέντρα εξουσίας που μοιράζουν πακέτα εντολών και οδηγίες μηχανοραφιών (σε βάρος των λαοτήτων της οικουμένης), το διασκεδάζουν πολύ με την ευρεία χρήση των παραπάνω ορολογιών και τις συνέπειές τους...
ανιχνευτής
Ας δούμε τώρα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που ήταν η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις.
- Ζήτω το έθνος!
Το έθνος είναι το μαξιλαράκι του ατροφικού ψυχισμού ενός λαού που σιτίζεται με αυταπάτες. Το έθνος περιβάλλεται από άλλα έθνη που βιώνονται κι αυτά ως μοναδικά. Το εθνικό κράτος έρχεται να υπερασπιστεί αυτό τον έρωτα του έθνους για τον εαυτό του. Συνθέτει ένα πλαστό αταξικό συναίσθημα και το προβάλει στην προοπτική της αιωνιότητας. Ο φουκαράς ως που να πεθάνει θα υπηρετεί με ζήλο αυτή την πλήρως αποκομμένη απ’ τα συμφέροντά του ιδέα. Μια ιδέα ληθαργική που απορρέει από έναν ευτράπελο καταναγκασμό.
Από μιαν αισθητική φουστανέλας και τσαντόρ. Από ύμνους και σπαραξικάρδια γλυκόλογα. Από μια μέριμνα περιφρούρησης κάθε προγονικής μαλακίας. Από ραψωδούς, ιστορικούς και τελώνες που διαχειρίζονται τη μυθική διήγηση κάθε προοπτικής. Ένα καζάνι συλλογικών μύθων που χοχλάζει μπροστά στο Φαντασιακό θεό. Μπροστά στα αφόρητα μεγαλεία που καταλύουν βιαίως κάθε απόπειρα συνύπαρξης.
Όσο θα υπάρχουν έθνη θα υπάρχει και βαθύς ρατσισμός. Μοιραία, η πλαστή ιστορικότητα που καθορίζεται πάντα απ’ τους νικητές, θα οδηγεί τους νικημένους στον πάτο του πηγαδιού. Απ’ τις αποικίες των ευρωπαίων που καταγάμησαν φιλήσυχους λαούς μέχρι τις αγορές της πλαστικής αποκοίμισης, το έθνος είναι το κυρίαρχο διακύβευμα. Ο πλάστης κάθε αντίφασης που συναιρείται στα πεδία των μαχών. Ο λειτουργός που προσδοκά μέσα απ’ όλους τους μαιάνδρους της ανθρώπινης ιστορίας, την κυριαρχία. Το ισχυρό έθνος είναι η ισχυρή άρχουσα τάξη ενός λαού που θυσιάστηκε γυρεύοντας πεισματικά αρχηγικό ρόλο μέσα στην αρένα των εθνών. Ενός λαού που μαγαρίστηκε απ’ τον πλούτο και τα λάφυρα.
Όλα τα βιβλία ιστορίας όλων των εθνών είναι μπουκωμένα με ένδοξες σελίδες και μακρόσυρτες ηρωικές κραυγές. Τα ολοκαυτώματα, τα κομμένα κεφάλια, οι διαμελισμένοι και οι τρελοί είναι περασμένοι στα περιθώρια, παρατημένοι εκεί σαν τα απόβλητα της υγιεινής του πολέμου. Αμέτρητοι στρατιώτες μέσα στην περιοχή των σκιών. Χωνεμένοι για πάντα στη χαβούζα της λαιμαργίας του Κυρίου. Πρωταγωνιστές στην ηδονική κορύφωση της σφαγής. Με πρόσχημα ασυνάρτητες άυλες μπούρδες, ο κυρίαρχος στέλνει τα πρόβατα στα τσιγκέλια. Για το Χριστό, το Μωάμεθ και την τιμή της αδερφής. Για τον ένδοξο αρχαίο σαματά, σημαιοστολισμένο από προγονικές μπαρούφες.
Μια στρατιά τραμπούκων, ξαφρισμένη απ’ όλες τις τάξεις περιφρουρεί μεγαλοπρεπώς την ιδέα του έθνους. Στα σχολικά βιβλία, στις τράπεζες, στην οικονομία. Ακόμα και στον έρωτα. Ένας ακραίος φυλετικός παροξυσμός τροφοδοτεί αδιάλειπτα τα μειράκια του έθνους. Μια σκοτεινή νύχτα φωτίζει την επόμενη νύχτα.
Ένας επονείδιστος εκβιασμός. Άνθρωποι καλοταϊσμένοι φόβο, αυτοαναιρούνται. Καυλωμένα σαρκία που γίνονται πεζοναύτες. Υπάρξεις αποκομμένες από οποιαδήποτε υγιή κοινωνικότατα. Πιστοί, χωνεμένοι μέσα στον κυκεώνα της εθνικής φυλλωσιάς, προορισμένοι για αναπαραγωγή άλλων πιστών που θα εκπληρώσουν τις ίδιες θλιβερές αξίες. Το έθνος παιανίζει τη μουσική των μαζών και των πληβείων.
Είναι η τέλεια ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης προστατευμένη από ηθικολογία. Ένας μηχανισμός ανοιχτός σε όλα τα ξεσπάσματα των ομαδικών υποκειμενικοτήτων. Όταν ο ένας επιβουλεύεται την ελευθερία του άλλου, όταν ο εργοδότης ρουφά το ζωτικό μεδούλι του εργάτη, τότε παράγεται μια αισχρότητα εξίσου σημαντική μ’ αυτήν που έχουμε στο Σάντ, τη στιγμή που ο παπάς σοδομίζει έναν διάνο.
Έχουμε τη δημιουργία ενός πεδίου που περιφρουρεί αυτή την αισχρότητα και την διαχειρίζεται με όρους κοινωνικής ειρήνης και εθνικού συμφέροντος.
Το έθνος έχει δυο πόλους. Ο ένας είναι στραμμένος στο εσωτερικό και περιφρουρεί το μαρμαρωμένο, βαλσαμωμένο και ασάλευτο παρελθόν και ο άλλος είναι στραμμένος στο εξωτερικό, ανασκολοπίζοντας άλλα έθνη και εκμηδενίζοντας άλλους λαούς, προετοιμάζοντας το μέλλον του και το μέλλον τους.
Το έθνος είναι η δεξαμενή της απόλυτης εγωιστικής ηχηρότητας. Είναι το κουβούκλιο της μέγιστης ναρκισσιστικής αντήχησης. Είναι η βουβή μήτρα μέσα στην οποία ταλαντεύονται οδυνηρά τα ανθρώπινα όντα, αποκομμένα απ’ τον ουσιαστικό προορισμό τους. Κλειδωμένα έξω απ’ το πετσί τους. Μαντρωμένα σε ράσα και στολές. Σε ντροπές και σε ντροπιαστικές θεωρίες. Μεταλλαγμένα απ’ τις κάθε λογής εξουσίες και χωνεμένα μέσα στην κοπριά της υπεραξίας που θα βλαστήσει αύριο τα νέα ζοφερά φυντάνια.
Το έθνος είναι η γελοιοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα βραχυκύκλωμα μεταξύ της ανάγκης και του καταναγκασμού. Ένα ατέλειωτο συρματόπλεγμα μπλεγμένο στις καρδούλες και στα κορμάκια. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη διαστροφή. Μιαν υπαρξιακή απρέπεια.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου