Η εξόριστη ΔΥΝΑΜΗ!

Πόσο εξόφθαλμα απλό και πόσο πανάρχαια μεταφερόμενο, από σελίδα σε σελίδα, από παραδόσεις, μύθους και θρύλους, από στόμα σε στόμα.
Άφθαρτο αντιστασιακό ελιξίριο και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πιο γνήσια ύπαρξη και τη μη-ύπαρξη που παριστάνει το αντίθετο και πεισμώνει να πείσει γι'αυτό.

 Πόσο πια δυσνόητο μπορεί να είναι το αυτονόητο των αυτονόητων;
Ποιοι με νύχια και δόντια το αντιμάχονται, ενδυόμενοι μάλιστα και φορεσιές οικειοποίησης και χρησιμοποιούντες σύμβολα και κείμενα εμπορίου του; Ποιοι και με ποιων εντολές το παραχώνουν, στην ουσία, με τρόμο στα αζήτητα;
 Έτρεμαν λοιπόν τόσο δυνατά, πάντοτε, οι εθισμένοι στην κυριαρχία κι εξαπάτηση και τα αρπαχτικά όρνια του κέρδους, ότι η δική της διάχυτη παντού παρουσία θα αναιρούσε μεμιάς τα δικά τους ιδιοκτησιακά κεκτημένα;

Πόσο πέρα από τόπο και χρόνο, από στεγανά κι ανθρώπινες επινοήσεις κι άρα σχετικές τελείως αντιλήψεις, από ταυτότητες ιδεολογικές-θρησκευτικές-εθνικές-φυλετικές, από στοχοθετήσεις, αυτοματοποιημένες συνήθειες και τυραννικά πάθη, επεκτείνεται κι απλώνεται μια δύναμη τέτοιων ποιοτήτων και συχνοτήτων; Αποτελώντας έναν από τους δομικούς παράγοντες συνεκτικότητας του ίδιου του σύμπαντος!

Ποια είναι η μεγαλύτερη περιουσία για ένα φωτεινό ον;
Ποιες φριχτές οντότητες την απεμπολούν, γιατί διασκορπίζει την παρασιτική τους υπόσταση κι εξουσία; Ως πότε ψυχρόαιμες φολίδες θα κρατούν παγωμένη (και παγιωμένη), ξέπνοη σχεδόν τη ζωτική ανάσα του Κόσμου;

Πόσοι απέδειξαν με όλη τους τη βιωματική μεγαλοσύνη πως της χαράς είναι η μέγιστη πηγή; Και το συστατικό της πιο μεθυστικής πληρότητας!
 Και πόσοι θησαυρίζουν διδάσκοντας γι'αυτή, αλλά απέχοντας έτη φωτός απ'αυτή!
Πόσο ακόμη το ψεύτικο θα μιλάει για το αληθινό, ώστε το αληθινό να φαντάζει ψεύτικο, ένας "άσφαιρος" μύθος;

Διότι όλα τα "άνθη" του στρεβλού κι όλα τ'αφύσικα τερατουργήματα του φόβου κι όλα τα τέλματα, οι στασιμότητες κι αγκυλώσεις, οι συμφορές...
...γίνονται όλα σκόνη, σα να μην υπήρξαν ποτέ, από το "ωστικό της κύμα"..!
Αυτής της πλέον ασυμβίβαστης και σαρωτικής ελευθερίας!

Όμως...
Η αναζήτησή της με στρατευμένου τύπου ζήλο κι ασκητικής φύσης εμμονή επιδιωκόμενου αυτοσκοπού, την μολύνει...Καθιστώντας την απλώς μια επιβεβαίωση του πιο ύπουλα μεταμφιεσμένου εγωισμού σε αλτρουισμό, μια προκατάληψη θρησκευτικής υφής..

Μέσα στη ροή του κοινωνικού γίγνεσθαι και της ολόγυρα πρόκλησης πειρασμών κάθε φύσης, χωρίς ψυχαναγκαστική ή δήθεν θεάρεστη απομόνωση σε ερημιές και υποβολή του εαυτού σε καταναγκαστικές στερήσεις που "βρωμάνε" μνησικακία εναντίον της ίδιας της ζωής και σωματικές κακουχίες που ζέχνουν από παρακμή...Η άδολη αποδοχή της, χωρίς την προσδοκία ανθρώπινων και θεϊκών αναγνωρίσεων και μεταθανάτιων ανταμοιβών, όπως προκύπτει από το φυσικότερο όλων άφημα στην κατακλυσμική εισροή κι εκροή της, την αναδεικνύει!
 Την αναδεικνύει, με κοσμικών σπινθήρων "προώθηση" και αισθητή σε όλους γύρω λάμψη, σε αυτό που είναι και ήτανε πάντα: Δομικός λίθος του Ενός και κινητήριος Δύναμη των Πάντων!

Η ΑΓΑΠΗ!

Σε κόσμους διαστρέβλωσης των νοημάτων και μίζερων αξιών και κυριαρχίας καταστροφικών οπτικών, εκείνη ωθεί το άτομο, και κατά προέκταση ολόκληρα σύνολα από ανεξάρτητα άτομα, στην εσωτερική κι εξωτερική αρμονία, στην κατανόηση, την πιο στοχαστική απλότητα, στην οικουμενική αλληλεπίδραση με γνώμονα το κοινό καλό, την πνευματικότητα κι αυθεντικότητα της ζωής αντί τα ευτελή συμφέροντα και τις ασφυχτικές δομές και νοοτροπίες του θεοποιημένου υλισμού...Μεταμορφώνοντας όχι μόνο τα άτομα αλλά κι ολόκληρες κοινωνίες!

Κι ο θάνατος πολύ πριν τη σαρκική διάλυση είναι αποτέλεσμα απώλειάς της...

Ο Ένοικος...

«Μποροῦμε ν᾿ ἀρχίσουμε δουλειὰ μὲ τὸ χρόνο, ἂν θέλεις», εἶπε ὁ Τσιάνκ, «ὥσπου νὰ μπορέσεις νὰ πετάξεις στὸ παρελθὸν καὶ στὸ μέλλον. Καὶ τότε θὰ 'σαι ἕτοιμος ν᾿ ἀρχίσεις τὸ πιὸ δύσκολο, τὸ πιὸ δυνατό, τὸ πιὸ διασκεδαστικὸ ἀπ᾿ ὅλα. Θὰ 'σαι ἕτοιμος ν᾿ ἀρχίσεις νὰ πετᾶς ψηλὰ καὶ νὰ ξέρεις τὸ νόημα τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης».

Πέρασε ἕνας μῆνας, ἢ κάτι ποὺ φάνηκε περίπου σὰ μῆνας, κι᾿ ὁ Ἰωνάθαν ἔμαθε μὲ τρομαχτικὸ ρυθμό. Πάντα μάθαινε γρήγορα ἀπ᾿ τὴν καθημερινὴ ἐμπειρία, καὶ τώρα ὄντας ὁ ξεχωριστὸς μαθητὴς τοῦ ἴδιου τοῦ Γέροντα, ἀφομοίωνε καινούργιες ἰδέες λὲς κι ἦταν ἕνας ἀεροδυναμικὸς φτερωτὸς ὑπολογιστής. Μὰ τότε ᾖρθε ἡ μέρα ποὺ ἐξαφανίστηκε ὁ Τσιάνκ. Μιλοῦσε ἥσυχα μὲ ὅλους, προτρέποντας τοὺς γλάρους νὰ μὴν πάψουν ποτὲ νὰ μαθαίνουν καὶ νὰ ἐξασκοῦνται καὶ νὰ πασχίζουν νὰ καταλάβουν περισσότερα πράγματα γιὰ τὴν τέλεια ἀόρατη ἀρχὴ ὅλης τῆς ζωῆς. Καὶ τότε, καθὼς μιλοῦσε, τὰ φτερά του ἔγιναν ὅλο καὶ πιὸ φωτερὰ καὶ τελικὰ ἔγιναν τόσο λαμπερὰ ποὺ κανένας γλάρος δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ τὸν κοιτάξει.
«Ἰωνάθαν» εἶπε, κι᾿ αὐτὰ ἦταν τὰ τελευταῖα του λόγια «μὴ πάψεις νὰ δουλεύεις πάνω στὴν ἀγάπη».
Ὅταν μπόρεσαν νὰ ξανακοιτάξουν, ὁ Τσιὰνκ εἶχε χαθεῖ.

από το  "Γλάρο Ιωνάθαν", ένα "αναρχικὸ παραμύθι" που διαδραματίζεται στὰ ύψη! κάνε κλικ να διαβάσεις όλη την ιστορία! Tου Richard Bach