ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Γιατί οφείλουμε να αρνούμαστε, ψυχή τε και σώματι, αυτούς τους κανόνες αυτής της κοινωνίας...



Αντίκρισα το φως σε τούτο τον ταλαίπωρο πλανήτη πριν κάμποσα έτη...Για να ανατραφώ, όπως τόσοι και τόσοι και τόσοι άλλοι "νεοεισερχόμενοι στο πλανητικό ίδρυμα", από τα σπάργανα ως πειθήνιος υπήκοος, έστω και με ασυνείδητο τρόπο από το πρώτο σχολείο της οικογένειας. Που "έτσι τα είχε βρει" κι αυτή από τους προηγούμενους...
 Δηλαδή να συμφωνώ στα "τετελεσμένα", αποδεχόμενος την αισχρότητα του ότι το 1% του πλανήτη της γης θα λυμαίνεται τους πόρους της και τον παραγόμενο πλούτο του υπόλοιπου 99%! Το οποίο αν δεν συναινούσε, όφειλα να κατανοήσω πως θα αντιμετώπιζε τη συκοφάντηση, την περιθωριοποίηση, τη βία...Και παράλληλα να οδηγείται ως ποίμνιο από "ευσεβείς ποιμένες" στην κατανάλωση "πνευματικής βοσκής" θρησκευτικής υπουλίας, με κηρύγματα όπως: " όλοι είναι δούλοι(!) του θεού και ίσοι απέναντί του"(ω!τι παρηγοριά για να καταπιείς τα χειρότερα) και "το κοσκίνισμα δικαίων και αδίκων θα συμβεί οπωσδήποτε μετά το φυσικό θάνατο", αφού δηλ. όλοι της γης οι εξαθλιωμένοι, σκλάβοι και κατάφωρα αδικημένοι υπομείνουν εν ζωή στωικά και ήσυχα τη δουλεία σε επίγειους θεΐσκους...

 Τα σχολεία τους και όλα τα ευαγή ιδρύματά τους νομιμοποίησαν όλα αυτά τα "φυσιολογικά και θεάρεστα" και μου δίδασκαν ότι ωριμότητα σήμαινε την εμπέδωσή τους ως κανονικότητα. Άιντε και με ολίγη, απόλυτα ελεγχόμενη και μέσα σε "λογικά πλαίσια", αμφισβήτηση...

Όμως η φιμωμένη κραυγή, που από νωρίς άρχισε να αλυχτάει μέσα στα ανάκτορα των κυττάρων μου για όσα όφειλα να υπομείνω στην "παράγκα" της κοινωνίας (κάτι σαν την παράγκα του κουτοπόνηρου ραγιά Καραγκιόζη), κάποτε έσπασε τα (υψωμένα, ασυνείδητα, κι από εμένα τον ίδιο εκτός απ' τους έξω) φράγματά της. Κι ένιωσα απελευθερωτικά κάθε μόριο της φθαρτής μου σάρκας, αυτής που εγγράφεται από γεννησιμιού της στα ληξιαρχεία τους λες και είναι περιουσιακό τους στοιχείο, να ουρλιάζει με αρχέγονη βοή:


 ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕ ΣΕΙΣ! ΑΡΝΟΥΜΑΙ! ΣΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΩ ΜΕ ΚΑΘΕ ΙΚΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ! ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ! ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΙ ΑΝΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΗ ΔΕΚΑΡΑ ...

Ψυχρόαιμοι, ανάλγητοι ψυχοπαθείς! Αρνούμαι να συμμετέχω άλλο στη διεστραμμένη σας εκδοχή, δόλιοι συνωμότες σε βάρος της ίδιας της ζωής, της ίδιας της Φύσης. Αυτό το παγκοσμιοποιημένο έκτρωμα ΔΕΝ είναι η δική μου πραγματικότητα, είναι η δικιά σας ξεφτιλισμένη επινόηση που επιβάλλεται σε εμάς ως πραγματικότητα. Είναι η δικιά σας αρρώστια, που πασχίζετε να πείσετε όλη την ανθρωπότητα πως η διαιώνισή της, απ'την αρχαιότητα ως τις μέρες ετούτες, με διάφορες κάθε φορά μορφές μα με αναλλοίωτη ουσία, είναι αναπόφευκτη...

'Ομως εγώ και η πληθώρα κι άλλων "παρεκκλίσεων" όπως εγώ, θα περιφρονούμε και θα γελοιοποιούμε όλες τις εξαγγελίες, τα πομπώδη λόγια, τις μεθοδεύσεις, τα δολοπλόκα τερτίπια σας κι όλες τις αξίες σας που διδάσκονται στα εκπαιδευτικά και εταιρικά σας ιδρύματα ως ελιξήρια προόδου και ανάπτυξης. Και θα αμφισβητούμε και θα στεκόμαστε απέναντι σε κάθε "καλή σας πρόθεση" περί "ευημερίας" των κοινωνιών, έστω και μέσα από "δύσκολες διαδρομές", ενώ την ίδια στιγμή ξετινάζετε κοινωνίες χωρίς ίχνος αιδούς (αντίθετα, όλα τα σημάδια δείχνουν κι ότι το...απολαμβάνετε!)

Η ανηθικότητα του αίσχους ή το αίσχος της ανηθικότητας

Γιατί, σύμφωνα με τις μπακαλοορολογίες νομικίστικης τιποτοσύνης σας, διακατεχόμαστε από "απείθια". Ή με πιο απλά λόγια ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΘΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΥΝΤΑΓΗ ΖΩΗΣ! Για εμάς η ζωή δεν είναι περιστροφή γύρω από τέτοιους διάτρητους άξονες:


> Διασκέδαση δεν είναι ο εκχυδαϊσμός του πνεύματος, η θεοποίηση της βλακείας και η διάλυση της ψυχής.
> Τα πάσης φύσεως δόγματα ( με τη θρησκεία και την επιστήμη άσπονδες φίλες κι αυταρχικές η καθεμία με τον τρόπο της και διεκδικήτριες της πολυπόθητης αυθεντίας) ουδεμία σχέση έχουν με τους πραγματικούς μηχανισμούς της Φύσης και τις αλήθειες της ζωής.
> Το ψέμα ΔΕΝ είναι αναγκαίο κακό, ούτε μία φορά, για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου, υψηλού ή ταπεινού ή "για το καλό" οποιουδήποτε. Είναι ντροπή και σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν έχει εξετάσει με πραγματική ειλικρίνεια τα κίνητρά του.
> Η υποκρισία αν και μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία (πάντα σε συνάρτηση με το τι αντιπροσωπεύει αυτή η έννοια για τον καθένα), εντούτοις αδειάζει τον φορέα της από κάθε ιδιότητα που προσδιορίζει την ανθρώπινη φύση και την ποιότητά της.
> Η αδιαφορία για τους άλλους δεν είναι ούτε δύναμη ούτε εξυπνάδα. Είναι ανοησία (καθώς όλοι συνδεόμαστε σε αυτό τον κόσμο και με χαοτικούς τρόπους), είναι αλαζονεία, είναι αυτό που πιθανότατα θα βρεις κι εσύ κάποτε μπροστά σου υψωμένο στη νιοστή.
> H επιτυχία ακόμα και αν βαδίσεις πάνω στα κουφάρια των "ασθενέστερων και των κορόιδων"(από τα αγαπημένα μότο των golden boys), δεν αποτελεί επιτυχία, αλλά κτηνωδία.
> Ο πόλεμος δεν είναι το μέσο για να υμνηθούν ο ηρωισμός και τα ιερά εθνικά ιδεώδη. Είναι διαστροφή, είναι ατέλειωτος πόνος κι ασύλληπτη φρίκη και αποτελεί πάντα την ευκαιρία των τραπεζο-μεγαλοβιομηχανικών παρασίτων να θησαυρίσουν πιο πολύ. Όταν το νεανικό αίμα ρέει άφθονο και ζεστό στα σφαγιαστικά πεδία των μαχών, υπέρ κατασκευασμένων ιδανικών και με την (επιβεβαιωμένη από τους ιερείς της γενικότερης παράκρουσης) "ευλογημένη συμμαχία" του ίδιου του...θεού(!!!)
> Η οικονομία δεν είναι δυνατόν (κι όμως είναι!) από εργαλείο στη ζωή των ανθρώπινων κοινοτήτων να μεταμορφώνεται σε δυναμική παγκόσμιας εξολόθρευσης και κατάρρευσης των παραγωγικών συστημάτων. Μετατρέποντας τις κοινωνίες σε καταπιεστικούς και ληστρικούς συνωμότες σε βάρος των ίδιων των μελών τους. Κι αποστεώνοντας λαούς, για να τεντωθεί κι άλλο στην παγκοσμιοποιημένη προκρούστεια κλίνη το πρωτοφανές χάσμα μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας των φτωχών και άπορων και της απίστευτα μικρής μειοψηφίας των σούπερ πλουσίων.
Η συσσώρευση πλούτου δεν είναι ευτυχία. Είναι ανωμαλία, σοβαρότατη για την ακρίβεια διαταραχή και εξελίσσεται σε δολοφονική σε βάρος των άλλων εμμονή.

Η τεχνολογία, υποτίθεται ότι θα ήταν σύμμαχος της εξέλιξης του ανθρώπου κι όχι ο παντεπόπτης οφθαλμός-ελεγκτής των κινήσεων ακόμα και των σκέψεών του, ο αποδομητής του και εντέλει ο απόλυτος δυνάστης και κονιορτοποιητής, υπέρ των παγκόσμιων δεσμοφυλάκων.

> Και "κανόνες της κοινωνίας", "νόμος και τάξη" σε αυτήν, δεν είναι δυνατόν (κι όμως και πάλι είναι!) να σημαίνει ένοπλη κατοχή των λαών από τους ολιγάρχες και τους δημόσιους-ιδιωτικούς στην ουσία ένστολους φύλακές τους, λογοκρισία, εκδικητικές τιμωρίες ιδεών, βασανιστήρια, φυλακίσεις σε όσους σεν συμμορφώνονται-ακόμα και δολοφονίες, υπόγειες συνευρέσεις και αποφάσεις που ακυρώνουν κάθε αναφορά σε δημοκρατίες, νομοθέτηση προκλητικά υπέρ των ολιγαρχών για να αυγατίσουν και άλλο οι περιουσίες τους ενώ δισεκατομμύρια λιμοκτονούν. Και αν κριθεί και αναγκαίο, μεθοδεύσεις που οδηγούν σε γενοκτονίες...

Αυτή η βασιλεία των ολίγων και των φατριών τους, με το μαστίγιο και κάνα ψωροκαρότο (από το δικό μας "μποστάνι" που μονίμως ιδιοποιούνται και κατακλέβουν), έχει κρατήσει πολύ περισσότερο απ'όσο μπορεί πια να αντέξει το φορτίο της ο κοσμικός τροχός...

 Το τέλος αυτής της βασιλείας του ΑΦΥΣΙΚΟΥ θα είναι νομοτελειακό, γιατί οι αρνητές της σε όλα τα μήκη και πλάτη, γίνονται οι κανόνες! Αυτοί είναι οι κανόνες μιας εύρυθμης και φιλόξενης για ανθρώπινα όντα κοινωνίας κι ας περνάει η διαδρομή τους μέσα από δύσβατους, μη δημοφιλείς μέχρι τώρα, συκοφαντημένους από τους δημαγωγούς, ματωμένους δρόμους...

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου