ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Γιατί;



Κάποιες στιγμές με πιάνει δυσφορία. 
Νοιώθω ότι πνίγομαι, ότι κάποιος με έχει πιάσει από το λαιμό και δε μπορώ να πάρω ανάσα. Λέω δεν μπορεί, ζω έναν εφιάλτη και θα ξυπνήσω. Ανοίγω τα μάτια να κοιτάξω γύρω μου, παίρνω βαθιά ανάσα, διώχνω τον στραγγαλιστή.
Μαζεύω τις σκέψεις μου και ανασυγκροτούμαι.
 Παιδιάστικα ερωτήματα γυροφέρνουν στο μυαλό μου κι εκείνο το «γιατί;»  μου σκίζει τα σωθικά.

Άλλες φορές ουρλιάζω μέσα στη σιωπή μου και άλλες θρηνώ...
Άλλες πάλι βρίσκω τη λύτρωση... 
Δίνω απαντήσεις και προχωρώ... βρίσκομαι σε εγρήγορση.

Θυμάμαι από μικρή αυτό το «γιατί;»  στα ημερολόγιά μου. 
Επαναλαμβανόμενο, σχεδόν σε κάθε κατάληξη του κειμένου.

Και αν όλα αυτά τα αναρίθμητα «γιατί;» βρίσκονται μέσα μας γιατί δε τα ανασύρουμε;
Μήπως φοβόμαστε τις απαντήσεις; Μήπως δυσκολευόμαστε να ασχοληθούμε με τον εσώτερο εαυτό μας και κουραζόμαστε να σκεφτόμαστε έστω και λίγο σε τι μπορεί να φταίει;
Δεν είναι ανάγκη να αυτομαστιγωνόμαστε ,αλλά μήπως η ενδοσκόπηση αποτελεί μία  αφετηρία για περαιτέρω επεξεργασία που τελικά έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο;

Ας μην ξεχνάμε πως μαθαίνουν τα παιδιά τον κόσμο.

Όλα ξεκινούν από το γιατί και την περιέργειά τους  να ανακαλύψουν τι συμβαίνει γύρω τους , πως λειτουργεί και με ποιο τρόπο.
Είναι μία διαδικασία για  να αντιληφθούν τα πρωτόγνωρα  φαινομένα και να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους και του άλλους.
Ας παραδειγματιστούμε άλλη μια φορά από την αυθόρμητη συμπεριφορά των παιδιών (που ως ενήλικες σοβαροφανείς πολλές φορές απεμπολούμε) κι ας ξεκινήσουμε να ρωτάμε πάλι από την αρχή: Γιατί...; 


Οι ερωτήσεις  προκαλούν και τις απαντήσεις, που είτε επώδυνες είτε (σπάνια) ανώδυνες έχουν πολλά να μας πουν! 

Ίσως αναγεννηθούμε...

 νάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου