Κατεβαίνω από το μετρό και περιδιαβαίνω την πλατεία.
Μπαίνω στην πρώτη καφετέρια που βρίσκω μπροστά μου, η συνάντηση θα είναι σύντομη, η φίλη που περιμένω φεύγει ταξίδι και το πλοίο δεν επιδέχεται καθυστέρηση.
Κοιτάζω γύρω μου... Σαν να αντικρίζω παντού τη ματαιότητα. Σε ό,τι διαδραματίζεται , σε όλη την εικόνα. Τη νιώθω άδεια, από σκοπό, από συναίσθημα, από ουσία.
Σκέφτομαι , είσαι άδικη, σε έπιασε η προσωπική σου ψυχολογική-ψυχαναλυτική απαισιοδοξία και σου φταίει η εικόνα;
Αρχίζω να παρατηρώ ξανά. Μα που είναι η Λουίζα, έχει αργήσει..
Μία μουσική να οχλαγωγεί σα να θέλει να καλύψει τις κενές κουβέντες...
Βλέπω τα καλαμάκια από τους καφέδες , ένας υπερτιμημένος καφές για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις.
Όλο γκρινιάζεις με μαλώνω, κάποιοι μπορεί να διασκεδάζουν! Να περνάνε καλά, όπως είναι το μότο της εποχής.
Μία ευτέλεια... γενική.. μια συγκεκαλυμμένη θλίψη ή μία παράλογη αναισθησία.
Ευτέλεια.. στο διάκοσμο του μαγαζιού, στο "κάδρο" της τζαμαρίας.
Εικόνες "δηθενιάς" όπως λέγαμε στην εφηβεία.
Πως είμαστε καλά, πως τίποτα δε συμβαίνει, πως κάπως όλα μαγικά και χωρίς καμία προσπάθεια ατομική θα "φτιάξουν", όλα μιά πλάνη.
Η απάντηση μου δόθηκε στην επιστροφή μου πριν μπω στο μετρό, από ένα σύνθημα στον τοίχο:
Αν δεν προσπαθήσουμε για το "ακατόρθωτο" τότε θα μας συμβεί το "αδιανόητο".
νάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου