ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Οργή!





Οργή για μία κοινωνία που έμαθε να ανέχεται τα πάντα!
Που έμαθε να μη μιλά και να σκύβει το κεφάλι , δεχόμενη όλο και περισσότερους εξευτελισμούς!
Που διαστρεβλώνει την αλήθεια και την βλέπει μόνο από την πλευρά που τη συμφέρει κάθε φορά.

Μέχρι μία άλλη κοινωνική ομάδα να γίνει στόχος και οι υπόλοιποι να τη λοιδορούν ...
Μέχρι να έρθει η δική τους σειρά...
Και να μιλάμε με αριθμούς για να αποδείξουμε τη φτώχεια και την εξαθλίωση..
Ακόμα και σ΄αυτό χρειάζεται ένα αποδεικτικό στοιχείο και έρχεται η στατιστική να σου το τεκμηριώσει ( λες και δε βλέπεις γύρω σου), 1.500.000 άνεργοι , 40.000 άστεγοι, τόσοι ανασφάλιστοι..

Και αφού μετατρέψουμε τους ανθρώπους σε αριθμούς και τρομοκρατήσουμε όσους έχουν ακόμα τα βασικά ( ένα σπίτι και μια δουλειά) για να σωπάσουν ώστε  να μη βρεθούν στη δυσάρεστη θέση των προηγούμενων...

Έρχονται οι λέξεις να διαχωρίσουν τους υπόλοιπους σε.. δημόσιους υπάλληλους
οι οποίοι δε δρουν μαζικά, αφού χωρίζονται σε επιμέρους συνδικάτα.
Πρόσφατο εξοργιστικό παράδειγμα η ΑΔΕΔΥ που δεν υποστηρίζει την ΟΛΜΕ για  24ωρη απεργία την Παρασκευή, ''πουλώντας τη '',  πρακτικά και ουσιαστικά.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι,οι μισθωτοί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι'' υποαπασχολούμενοι'', μικροί επιχειρηματίες και έμποροι, γεωργοί, οι δικαστικοί(που παίρνουν ''αμερόληπτες'' αποφάσεις), οι δημοσιογράφοι (ουδέν σχόλιο) κ.α.
 Κάθε κλάδος αντιδρά και ενίσταται περιστασιακά και όταν θίγονται τα δικά του συμφέροντα.
Είναι τόσο απλό να συνειδητοποιήσουμε πως όταν απειλούνται κάποιοι εργαζόμενοι, στην πραγματικότητα απειλούνται  ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι! Και γι' αυτό μας αφορά ΟΛΟΥΣ!
Δίκαιος είναι  ο αγώνας κάθε εργαζόμενου που ζητά το αυτονόητο, να έχει έναν αξιοπρεπή μισθό και να εργάζεται σε αξιοπρεπείς συνθήκες.

Σε μία κοινωνία αναλγησίας , οι άνθρωποι παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται θηρία που κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλο, δίνοντας άλλοθι στο λιοντάρι να κυβερνά μέσα στη ζούγκλα του.
Αν όμως η αγέλη με τα πιθηκάκια , η αγέλη με τα ελαφάκια , τα γκνου και τα άλλα ζωάκια μαζεύονταν και παίρναν απόφαση να επιτεθούν, το λιοντάρι θα έβαζε την ουρά κάτω απ' τα σκέλια και θα έτρεχε να κρυφτεί...
Ή μήπως δε το ξέρετε αυτό πουλημένοι εργατοπατέρες και ανδρείκελα της αριστεράς;



                                                                        νάμα
Posted by
Labels:

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15 Μαΐου 2013 στις 2:29 μ.μ.

    όχι ΑΔΕΔΥ, συγκεκριμένα ποιος την προτεινε, ποιος προβοκατορας και ποιοι τον σιγοντάρησαν. Η ΑΔΕΔΥ ΑΠΟΤΕΛΕΊΤΑΙ απο συγκεκριμένες παρατάξεις συγκεκριμένων κομμάτων. Ποιοι δεν ήθελαν με τίποτα την απεργία στις εξετάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανιχνευτής16 Μαΐου 2013 στις 1:41 μ.μ.

      Νομίζω πως την απάντηση στο ερώτημα που θέτεις τη γνωρίζεις και ο ίδιος. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, το γεγονός ότι άγεται και φέρεται από λογής προβοκάτορες πάνω σε τόσο σοβαρά ζητήματα για ΟΛΗ την κοινωνία, με τόσες προεκτάσεις σε τόσο κρίσιμους καιρούς για ΟΛΟΥΣ, σίγουρα ΔΕΝ την τιμάει. Κι αν δεν κάνω λάθος, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ είναι κι ο ίδιος δάσκαλος, οπότε θα περίμενε κανείς πιο αυξημένη ευαισθησία και ευθυκρισία πάνω στο θέμα αυτό. Επίσης, ποινικοποιείται πλέον η απεργία και δαιμονοποιείται η πρόθεση και η σκέψη! Τι ρόλο έχουν επιτέλους(ή θα'πρεπε να αναλάβουν προς όφελος των εργαζομένων) σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις τα συνδικάτα; Να λειτουργούν ως πυροσβέστες, σφηκοφωλιές προβοκατόρων και "αγροτικά ιατρεία" μελλοντικών μεγαλοαστικών στελεχών;

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)