ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Να κάψει τα φύλλα επιστράτευσης η ΟΛΜΕ αν εννοεί την απεργία!




Aν οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ εννοούν την απεργία να βρουν τρόπο να μην ισχύσει η επιστράτευση. Κάτι τέτοιο προτείνουν οι Α', Γ', Δ', Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης:

"Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να λάβει άμεσα μέτρα απεργιακής μορφής με τη μορφή τρίωρων στάσεων από ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ ώστε να αποτρέψει με κάθε δυνατό τρόπο την παραλαβή των ατομικών φύλλων επιστράτευσης".

Αρκετά με το φασισμό και την εξόντωση αυτής της κοινωνίας. Αυτοί δεν μας εκβιάζουν, μας δολοφονούν εν ψυχρώ. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, και όχι τα πραξικοπήματα του Σαμαρά και της φασιστοπαρέας του!

Αν τα φύλλα επιστράτευσης παραδοθούν, τότε, με απόφαση της ΟΛΜΕ και των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, να καούν δημόσια και μαζικά.


Δημιουργείται πολύ άσχημο προηγούμενο με...
αυτό το μόρφωμα Απόφασης Σαμαρά, που επιστρατεύει ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ μια απεργία που όχι μόνο δεν άρχισε, αλλά δεν έχει καν αποφασιστεί οριστικά!

Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τους εντεταλμένους των ΜΜΕ, ποινικούς που έπρεπε να βρίσκονται στις φυλακές, που ζουν όχι με φακελάκια αλλά με χοντρές μίζες και μαφιόζικες δουλειές, έχει κορυφωθεί. Διασύρουν συστηματικά όλες τις κοινωνικές ομάδες: μόλις τολμούν να απεργήσουν και να διαμαρτυρηθούν, να διεκδικήσουν το δίκιο, τις χαρακτηρίζουν συντεχνίες που στέκονται απέναντι στην κοινωνία και την εκβιάζουν.

Και αναρωτιέται κανείς:

Συντεχνία οι καθηγητές
Συντεχνία οι δάσκαλοι
Συντεχνία οι φαρμακοποιοί
Συντεχνία οι γιατροί
Συντεχνία οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς
Συντεχνία οι ταξιτζήδες
Συντεχνία οι φορτηγατζήδες
Συντεχνία οι ναυτεργάτες
Συντεχνία οι αγρότες
Συντεχνία οι κάτοικοι της Κερατέας και της Ιερισσού


Τελικά ποιοι είναι η κοινωνία; Ο Σαμαράς, ο Άδωνης, ο Αλαφούζος, ο Βαρδινογιάννης και ο Κυριακού;

Οι τύχες μας είναι στα χέρια μας. Ας αναλάβει τώρα ο καθένας τις ευθύνες του απέναντι στον εαυτό του, στην κοινωνία, στο μέλλον αυτού του τόπου.

Ο δρόμος είναι ένας: συλλογικός αγώνας! Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ρίξουμε τη φασιστοκυβέρνηση ΤΩΡΑ! Μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε και να δώσουμε τη μάχη!



Το διαβάσαμε στο ΓΡΕΚΙ
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)