Τα παρακάτω αποτελούν ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τίτλο: ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" (η πιο μακρά εμπλοκή του νεοελληνικού κράτους)
(Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ )
Η γλώσσα της αυθόρμητης, φανερής και γενικευμένης βίας είναι η μόνη γλώσσα που δεν μπορεί να οικειοποιηθεί και να αλλοιώσει η εξουσία. Π.χ. όταν η βία των εξεγερμένων στοχεύει αυθόρμητα, φανερά και γενικευμένα σε ναούς της τοκογλυφίας, της διαφθοράς, ή της χαζοχαρούμενης εικονικής ψευδοευημερίας -τράπεζες, υπουργεία της «μίζας», πολυκαταστήματα κ.λπ. (ακόμα και εκκλησίες –δηλ. παγκαροφυλάκια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- «μπογιάτισαν» οι «αθεόφοβοι» μαθητές τον Δεκέμβριο του 2008) τότε οι απαρχαιωμένες προβοκάτσιες των κουκουλοασφαλιτών, που σπάνε άσχετα μικρομάγαζα και μετά σκηνοθετούν τη λεηλασία τους φωνάζοντας εξαθλιωμένους μετανάστες για να πλιατσικολογήσουν, δεν επαρκούν για να σπιλώσουν επικοινωνιακά την - ευρέως αποδεκτή πλέον- βία των εξεγερμένων. Είναι ευκολονόητο, ότι μια οργισμένη διαδήλωση μερικών χιλιάδων, που θα σπάσουν φανερά και στοχευμένα, απλώς την γυάλινη πρόσοψη π.χ. μιας τοκογλυφικής εταιρείας (=τράπεζας) και που θα φωνάξουν μερικά άγρια συνθήματα, καταφέρνει πολύ περισσότερα πράγματα από μια προβοκάτσια εκπαιδευμένων βομβιστών, που θα ανατινάξει ανούσια το εσωτερικό τού υποκαταστήματος της εν λόγω εταιρείας. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι ο εντυπωσιασμός μέσω της βίας, αλλά μιά βία, που θα λειτουργήσει ως αυθόρμητο, φανερό και γενικευμένο απειλητικό μήνυμα προς την εξουσία, ότι «έρχονται κρεμάλες». Επίσης η αναδιανομή του «εθνικού προϊόντος», το οποίο υπεξαιρείται π.χ. από το καρτέλ των σούπερ μάρκετς (προϊόν, το οποίο αποκαλείται υποκριτικά από τους οικονομολόγους «εθνικό» μόνο όταν παράγεται, ενώ όταν έρχεται η ώρα της διανομής του, μετατρέπεται ως δια μαγείας σε… εμπόρευμα) καταφέρνει να παραδειγματίσει καταλυτικά, σε αντίθεση με μια προβοκατόρικη λεηλασία ενός μικρομάγαζου.
Βέβαια, η μοιρολατρεία και η παθητικότητα των κάθε είδους νοικοκυραίων θα «καταδικάσει» γενικώς και αορίστως την βία «από όπου κι άν προέρχεται», ως δήθεν αδιέξοδη («καταδίκη» μόνο στα λόγια, αφού δεν μπορούν να επιβάλλουν καμία ποινή).
Θα παρακάμψουν υποκριτικά το πρόβλημα: ότι η πρωταρχική, η γενεσιουργός βία, είναι παντού και πάντα η εξουσιαστική. Εκτελώντας τον προγραμματισμό, που τούς έχουν εμβάλλει, θα κατευθύνουν την οργή τους εναντίον του εύκολου στόχου, δηλαδή της βίας των εκάστοτε εξεγερμένων (δηλ. συνήθως εναντίον των νέων). Και θα τούς υποδείξουν επιτιμητικά τούς «ειρηνικούς» (και απολύτως ελεγχόμενους και δρομολογημένους από το Σύστημα) τρόπους αντίδρασης, όπως π.χ. η …ψήφος και ο (κατόπιν εορτής…) κοινωνικός διάλογος (τον οποίο η ίδια η εξουσία είχε a priori απορρίψει, οδηγώντας έτσι τα πράγματα στη σύγκρουση, την οποία είχε ως ενδεχόμενο υποτιμήσει).
Ας υπενθυμίσουμε όμως, ότι οι διάφοροι ειρηνικοί τρόποι αντίδρασης στην ασυδοσία των εξουσιών (όπως π.χ. η ψήφος) παρά την μαζικότητά τους δεν έχουν οδηγήσει ποτέ πουθενά: καμμία σημαντική κοινωνική αλλαγή δεν επιτεύχθηκε ποτέ με εκλογές (εκτός αν θεωρήσουμε κοινωνική αλλαγή την προπολεμική άνοδο του φασισμού σε Γερμανία και Ιταλία, η οποία επιτεύχθηκε όντως με εκλογές…). Ενώ η αμυντική βία των κάθε είδους εξεγερμένων μπορεί να γίνει αποτελεσματικότατη αν συμμετάσχουν σε αυτή όλοι οι ιδιώτες (idiots), που ελαφρά τη καρδία, την απορρίπτουν:
Το πρόβλημα με τις μαθητικές ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου (σημείωση: εννοεί του 2008) δεν ήταν η αμυντική βία μερικών δεκάδων χιλιάδων νέων, που τούς έχει επιφυλαχθεί μια άνευ προηγουμένου εκπαιδευτική, επαγγελματική, κοινωνική απαξίωση (και σαν να μην έφταναν αυτά, τούς δολοφονεί εν ψυχρώ η Αστυνομία), αλλά το ότι η αμυντική αυτή βία τους δεν υιοθετήθηκε και δεν καθολικεύθηκε από τούς, περί άλλων πραγμάτων τυρβάζοντες, γονείς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου