ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Πόλεις στις ΗΠΑ χρεωκοπούν...και λεηλατούν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργατών για να διασωθούν!

ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, όσο και πολύ ανησυχητικό για τις ανάλογες παγκόσμιες εξελίξεις...(που αφορούν άμεσα, βεβαίως, το ελληνικό αποικιοκρατούμενο προτεκτοράτο)



Παρατηρώντας την αντίδραση πολλών γύρω μου, που με κοιτούν απορημένοι όταν τους λέω για την παρακμή των ΗΠΑ, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι στην περίπτωση της Αμερικής ισχύει...το "σύνδρομο του Ελ Σιντ" (για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, θα πω ότι ο Ελ Σιντ ήταν μεγάλος πολεμιστής, και έσπερνε τον φόβο στους εχθρούς του, που τρόμαζαν και μόνο στη θέα του. Όταν λοιπόν πέθανε, τον έβαλαν με την πανοπλία του πάνω στον άλογο, ώστε να βγει στη μάχη και να τρομάξει τους εχθρούς, αν και στην πραγματικότητα ήταν πλέον νεκρός και άρα ακίνδυνος).

Βέβαια, θα μου πείτε ότι η Αμερική δεν είναι εντελώς νεκρή, και άρα η σύγκριση με το μύθο του Ελ Σιντ είναι λάθος. Έχετε δίκιο, η Αμερική όντως δεν είναι νεκρή. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει το βάθος της κρίσης, και το πόσο παρακμασμένη είναι.

Οι περισσότεροι δηλαδή ακόμα σκέφτονται την Αμερική με βάση τα δεδομένα του παρελθόντος, όταν ήταν ακόμα όντως παντοδύναμη. Σίγουρα φταίει και η έλλειψη σοβαρής ενημέρωσης και ανάλυσης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, κτλ, που εμποδίζει τους ανθρώπους να κατανοήσουν τι γίνεται, αλλά έστω και έτσι, η πίστη των ανθρώπων ότι η Αμερική θα συνεχίσει να κυριαρχεί για πολλά χρόνια χρόνια θυμίζει λιγάκι από...Ελ Σιντ.

Αυτή η πραγματικότητα δεν ισχύει πλέον - όσο για την "ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας", πού την βλέπετε ρε παιδιά, όταν πχ ο αριθμός των Αμερικάνων που ζουν με κουπόνια σίτισης διαρκώς σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο;

Σε αυτό το άρθρο, θα δούμε τις νεότερες εξελίξεις σε "τοπικό επίπεδο", με τις πόλεις των ΗΠΑ να συνεχίζουν να κηρύσσουν πτωχεύσεις, και να προσπαθούν να λεηλατήσουν σε κάποιες περιπτώσεις την τελευταία μεγάλη "δεξαμενή ρευστότητας" που έχουν, δηλαδή τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων ώστε να διασωθούν.

Είχαμε ξεκινήσει να βλέπουμε το θέμα πριν μερικά χρόνια, αλλά προφανώς συνεχίζεται, και παράλληλα θυμίζουμε ότι και οι δήμοι στη Ελλάδα είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση, όπως επίσης είχαμε δει (πχ εδώ και εδώ).

Τα τελευταία νέα από την Αμερική είναι ακόμα πιο "εντυπωσιακά", με μεγάλους δήμους να κηρύσσουν πτώχευση:


Καταρχήν, η πόλη του Ντιτρόιτ χρεωκόπησε, κάτι αναμενόμενο βέβαια, μιας και εδώ και καιρό έχουν κλείσει σχολεία, ακόμα και τα φανάρια των δρόμων σε κάποιες περιπτώσεις, κτλ. Ένα τεράστιο κομμάτι των κατοίκων της πόλης έχει μετακομίσει, ενώ απ' όσους έχουν μείνει, οι μισοί δεν πληρώνουν καν φόρους (διότι δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν). Θα λέγαμε ότι η περίπτωση του Ντιτρόιτ είναι η πιο αντιπροσωπευτική περίπτωση της παρακμής της Αμερικής, διότι ήταν κάποτε μια φοβερά βιομηχανοποιημένη πόλη, λόγω των πολλών Αμερικανικών αυτοκινητοβιομηχανιών που υπήρχαν εκεί και κυριαρχούσαν σε παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα βέβαια η αμερικανική βιομηχανία είναι [και αυτή] σε παρακμή, και το Ντιτρόιτ έχει πλέον μισοερηπωθεί εξαιτίας αυτής της κατάστασης:

Michigan takes over bankrupt Detroit
The state of Michigan is taking over America’s poorest city and managing its finances. After years of decline, Detroit has reached a point that has finally prompted Gov. Rick Snyder to order an emergency state takeover of the bankrupt city.

“There’s probably no city that’s more financially challenged in the entire United States,” Snyder said earlier this month, claiming that the city lacked a plan to reduce its $14 billion debt. “We need to start moving upward with the city of Detroit.”  On March 1, Snyder declared a state of fiscal emergency for Detroit, which has a deficit of more than $300 million.

Detroit’s emergency financial manager will have a difficult job fixing a city that has been struggling with deficits for nearly 10 years. Many of its residents have been unable to pay their taxes and since 2000, the city has lost about 25 percent of its population. More than a third of Detroit’s population lives in poverty. The city’s unemployment rate is 18.2 percent, which is more than twice the national average of 7.7 percent. With immense debt and lack of funds, the city has been slowly crumbling. Broken streetlights remain unrepaired, there is a lack of law enforcement, and public transportation has started to fall apart.  

The city is ridden with crime and corruption; Detroit topped 400 homicides in 2012, marking it the second deadliest year per capita in Detroit history. And the city’s former mayor, Kwame Kilpatrick, was this week convicted of two dozen federal charges of corruption and bribery. Poor conditions have prompted thousands of former residents to leave the city. The number of residents today is equivalent to about half of the city’s population in the year 1950 - the year Detroit’s population peaked.


Μπορεί βέβαια το Ντιτρόιτ να χρεωκοπεί, αλλά οι πιστωτές του, δηλαδή οι τράπεζες της Wall Street βγάζουν κανονικά τα λεφτά τους:

Only Wall Street Wins in Detroit Crisis Reaping $474 Million Fee
The only winners in the financial crisis that brought Detroit (9845MF) to the brink of state takeover are Wall Street bankers who reaped more than $474 million from a city too poor to keep street lights working.

The city started borrowing to plug budget holes in 2005 under former Mayor Kwame Kilpatrick, who was convicted this week on corruption charges. That year, it issued $1.4 billion in securities to fund pension payments. Last year, it added $129.5 million in debt, 9.3 percent of its general-fund budget, in part to repay loans taken to service other bonds. 

“We have no lights, no buses, poor streets and now we’re paying millions of dollars a year on our debt,” said David Sole, a retired municipal worker and advocate for Moratorium Now Coalition, a Detroit group that fights foreclosures and evictions. “The banks said they need to be paid first. But there is no money.”

Δεν είναι όμως μόνο το Ντιτρόιτ - ένα σωρό μικρές και μεγάλες πόλεις έχουν κηρύξει χρεωκοπία, ή βρίσκονται "στο χείλος". Δείτε πχ την περίπτωση της Φιλαδέλφειας, της 5ης μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ, που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και κάλεσε τους πιστωτές της από τη Wall Street για μια συζήτηση "με κλειστές θύρες", με την ατζέντα να περιλαμβάνει πώληση των "ασημικών" της, κτλ:

Philadelphia Holds Closed Meeting With Wall Street 


Πρόσφατα είχαμε επίσης την επίσημη χρεωκοπία του Στόκτον, μιας πόλης 300.000 κατοίκων στην Καλιφόρνια:

Calif. city Stockton heading to bankruptcy court


Στην Καλιφόρνια, αυξάνουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργατών (και μιλάμε για μεγάλες αυξήσεις, έως και 50%), ώστε να μαζέψουν όσα λεφτά μπορούν από όσους εργάτες έχουν να ανταπεξέλθουν στο κόστος αυτό. Τα λεφτά των ταμείων έχουν φαγωθεί ή/και έχουν επενδυθεί σε ομόλογα, παράγωγα, "δομημένα ομόλογα" ή ξέρω και εγώ τι άλλο, και τώρα δε φτάνουν για να πληρωθούν οι συμφωνημένες συντάξεις:

Californians: Prepare For A 50% Hike In Pension Costs 
California taxpayers may see the municipal pension contributions they fund for the California Public Employees’ Retirement System rise as much as 50 percent under a plan to fill $87 billion in unfunded obligations.

The median funded status of state pensions, meaning how much money a system has in order to pay its obligations, fell to 72 percent in 2011 from 83 percent in 2007, according to data compiled by Bloomberg.
Σε μια άλλη πόλη των ΗΠΑ, στο Providence, βρήκε δικαστική απόφαση που μειώνει διά νόμου τις συντάξεις που θα πάρουν οι εργαζόμενοι, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει το ταμείο:

Judge approves Providence pension deal



Την ίδια ώρα, για να μην ξεχνιόμαστε, ιδού που πάει ένα τεράστιο μέρος των χρημάτων του κράτους - στις εκστρατείες στη Μ. Ανατολή, ώστε να προστατέψει τα συμφέροντα του:

Κόστος $ 6 τρις από τους πολέμους σε Ιράν και Αφγανιστάν μετρούν οι ΗΠΑ 
Περίπου 2,5 εκατομμύρια βετεράνοι θα χρειάζονται περίθαλψη για δεκαετίες
Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θα κοστίσουν μακροπρόθεσμα στις Ηνωμένες Πολιτείες τέσσερα έως έξι τρισεκατομμύρια δολάρια, και ως εκ τούτου θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό για τις επόμενες δεκαετίες, σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Η ειδικός του Πανεπιστημίου, Λίντα Μπιλμς, αναφέρει ότι οι ΗΠΑ θα κληθούν να αναλάβουν την φροντίδα όλο και περισσότερων βετεράνων πολέμου, περίπου 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, και επιπλέον θα πρέπει να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν λάβει για την κάλυψη του κόστους των πολέμων αυτών.

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας κατά την περίοδο της προεδρίας Μπους, είχε ισχυριστεί πριν από την εισβολή ότι ο πόλεμος θα κόστιζε περίπου 50 δισεκατομμύρια δολάρια.

Πηγή:  http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5069.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου