του ανιχνευτή
Όταν άρχισα επίμονα να προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο και μέσα σ'αυτόν τον ίδιο μου τον εαυτό, άκουγα συχνά φωνές που εκπορεύονταν από κάποιο κέντρο μέσα μου. Ή μήπως έρχονταν από κάπου έξω; Ή μήπως ίσχυαν και τα δυο συνάμα;
Όπως και να'χει ήξερα πως δεν έχανα το μυαλό μου, το αντίθετο μάλλον, γιατί οι "φωνές" μου ψιθύριζαν λόγια σαν αυτά:" Η ανησυχία που γεννάει η μοναξιά δεν είναι προνόμιο μόνο δικό σου. Μάθε με τους κατάλληλους να τη μοιράζεσαι".
" Η θλίψη σου είναι η θλίψη όλων των όντων. Εκείνων που έφυγαν, αυτών που βρίσκονται εδώ κι εκείνων που είναι να'ρθουν. Αγκάλιασέ την, μάθε απ'αυτήν, αλλά χωρίς να δεθείς μαζί της".
" Η χαρά δεν σου ανήκει αποκλειστικά. Να την εξαπλώνεις γύρω σου σαν επιδημία".
" Να μη γυρνάς την πλάτη μπροστά στην αδικία, αλλά ούτε να επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου να γοητευτεί απ'αυτήν".
" Να μη φοβάσαι για τις ιδέες σου όταν αισθάνεσαι πως σου ταιριάζουν πραγματικά και σε προχωράνε μπροστά. Ακόμα κι αν θα διασχίσεις μονοπάτια γεμάτα αγκάθια. Ακόμα κι αν δυσαρεστήσεις τους χθεσινούς σου συντρόφους. Αρκεί να πλημμυρίζεις από εκείνη την αίσθηση ότι αξίζει τον κόπο!"
" Ποτέ μην πουλήσεις τις ιδέες σου στους αφεντάδες, φανερούς και κρυφούς. Την ίδια στιγμή θα πάψεις να είσαι εσύ και να ακούς εμάς. Που είμαστε εσύ!"
" Κι αν νιώσεις ότι κόλλησες μέσα σε μια άνυδρη πνιγηρή ερημιά, βγες από μέσα της διασχίζοντάς την".
Τώρα ξέρω ότι αυτού του είδους οι "φωνές" δεν ήταν μόνο δικές μου. Παρόμοιες φωνές είχαν ακούσει κι άλλοι πριν από μένα ή τις ακούνε αυτή τη στιγμή, κάπου μακριά ή κοντά. Και τους κρατάνε ακέραιους. Ζωντανούς. Διατηρώντας την προσοχή τους μακριά από πράγματα ανάξια λόγου και κατασπατάλησης της ενέργειάς τους. Και τους έχουν να προχωρούν στο δρόμο που τους αναλογεί.
Ή και παραπέρα...
Ίσως και ν'ανταμώσουμε αργά ή γρήγορα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου