ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Το μεγάλο "στάλαγκ"

 (μια "σούμα" από τον ανιχνευτή)

 " Τι το καλό έχει να προσφέρει ένα κοινωνικό σύστημα, εάν στην τελική δεν προάγει τη συνύπαρξη της ευτυχίας και της ειρήνης "

 

Τρία χρόνια μνημονίου! Τρία χρόνια Κατοχής.

Ας δούμε κάποια από τα στοιχεία της "ανάπτυξης", όπου κάθε πέρυσι και καλύτερα και "βοηθάτε χριστιανοί" για αυτά που έρχονται...

Σύμφωνα με τη Eurostat, υπάρχουν σήμερα 1.300.000 άνθρωποι που ξεπέρασαν τις "υψηλές φιλοδοξίες" του ΓΑΠ στη ΔΕΘ το 2011, όταν μιλούσε για έναν(!) εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια. Ζούνε σε νοικοκυριά (το "ζουν" είναι σχετικό) όπου κανείς ενήλικος δεν εργάζεται. Συγχρόνως, αυξάνονται κατακόρυφα τα συσσίτια σε κάθε γειτονιά, για ανθρώπους κάθε ηλικίας.

Η ανεργία στους νέους άγγιξε το 61% (εφιαλτικό πραγματικά νούμερο) και το ρεύμα μετανάστευσης θυμίζει άλλες εποχές, καθώς πτυχιούχοι, ειδικευμένοι εργαζόμενοι κι άνεργοι επιβιβάζονται στο τρένο της μεγάλης φυγής. Επίσης, πάνω από το 50% των απόφοιτων πανεπιστημίων του εξωτερικού δεν επιστρέφουν στο εργασιακό δουλεμπορικό των μνημονίων. Οι επίσημοι άνεργοι (η ημιαπασχόληση με ψίχουλα θεωρείται εγασία;) φθάνουν τους 1.350.000 όταν το 2009 δεν ξεπερνούσαν τους 460.000.

Η φοροκαταιγίδα για τους ιδιοκτήτες ακινήτων έγινε 6 φορές μεγαλύτερη (η ιδιοκατοίκηση απροκάλυπτα στο στόχαστρο!), που τους ζητάνε να πληρώσουν 42 διαφορετικούς φόρους! Οι έκτακτοι φόροι, από ένας πριν 3 χρόνια, έχουν αυξηθεί σε εννιά! Οι φόροι, από το 2009, αυξήθηκαν 70 φορές και βάλε. Η γνωστή ρήση "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" φαίνεται εξελίσσεται σε δολοφονία των "μη εχόντων!"...

Οι μισθοί κατρακυλούν ανεξέλεγκτα προς τα κάτω, με μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού και 32% για τους...άτυχους που λέγονται νέοι κάτω των 25. Οι τιμές των προϊόντων όμως θυμίζουν Ελβετία, ενώ πληρώνουμε μια από τις ακριβότερες βενζίνες της Ευρώπης. Τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια αλωνίζουν και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί φυτοζωούν. Η επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό είναι όνειρο θερινής νυχτός για το 40% των Ελλήνων, τα δε δημόσια νοσοκομεία συγχωνεύονται και υπολειτουργούν, εντατικές καταργούνται και στερούνται βασικότατων υποδομών (ακόμη και μεγάλα πανεπιστημιακά νοσοκομεία!). Σύμφωνα με το πλέον έγκυρο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "Λάνσετ", η υγειονομική περίθαλψη στο Ελλάντα εξελίσσεται στη χειρότερη της Ευρώπης!

Πάμε στους συνταξιούχους, όπου πάνω από 1.350.000 εισπράττουν πλέον κάτω από 500 ευρώ το μήνα, ζώντας κάτω από το όριο της φτώχειας.

Αυτά τα λίγα και βασικά. Η πιο λεπτομερής ανάλυση, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, οδηγεί σε μανιοκατάθλιψη, αλλά πού να βρεις λεφτά για να πάρεις αντικαταθλιπτικά...

Συμπέρασμα: ορμώμενοι από την εισαγωγή αυτού του άρθρου, καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι αυτή η βίαιη μεταμόρφωση της εγχώριας πραγματικότητας σε κρανίου τόπο, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με οργανωμένη και δημοκρατικά θεσμισμένη κοινωνία.
 Αλλά μ'ένα μεγάλο "στάλαγκ", ένα σύγχρονο "Νταχάου" ή "Άουσβιτς Μπιρκενάου" (η επιλογή των ονομάτων μόνο τυχαία δεν είναι) ή μ'ένα "γκούλαγκ" της Σιβηρίας την εποχή της εδραίωσης του (αν)υπαρκτού "σοσιαλισμού". Με τους τροφίμους-πειραματόζωα, τους φρουρούς, το διοικητικό και διευθυντικό προσωπικό που υπόκειται στο κόμμα-εκκλησία του "χιλιόχρονου Ράιχ"(οι αποφάσεις της ΕΕ στην ουσία λαμβάνονται από το Βερολίνο).

 Και μια πινακίδα στην είσοδο του στρατοπέδου (βλέπε Άουσβιτς) να γράφει:
" Η εργασία απελευθερώνει!"
Όπως εννοούν αυτοί την "εργασία", που απελευθερώνει τα ανδράποδα από κάθε έννοια αξιοπρέπειας και σιγά σιγά από τις ίδιες τις σάρκες τους.

Αυτά και "χάιλ ενωμένη Ευρώπη!"
"Αουφίντερζεν" στους έγκλειστους μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά του ισχυρού ευρώ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου