ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Η εξέγερση των άλλων ζώων




Σχόλιο από νάμα: Ένα σαφές παράδειγμα που φανερώνει πως είναι στη φύση μας να ζούμε ελεύθεροι (άνθρωποι και ζώα). Ζώα που εξεγείρονται  ενάντια στους καταπιεστές - αφέντες τους και τολμούν να εναντιωθούν στην καταπίεση που δέχονται με οποιοδήποτε τίμημα. Θα μου πείτε πως τα ζώα δε γνωρίζουν οτι θα χτυπηθούν ή θα κυνηγηθούν μέχρι θανάτου γιατί δε μπορούν να κάνουν τόσο πολύπλοκους συνειρμούς, αν και διαφωνώ.
Οι άνθρωποι που το γνωρίζουν καλά βρίσκονται συνέχεια κάτω απο την επιρροή του φόβου και γι΄αυτό δεν αντιδρούν. 
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι  είναι σαν αυτή την αρκούδα.
Που κάποιος την εκμεταλλεύται για να βγάζει χρήματα και της πετάει ένα ξεροκόμματο για να ζει ..
Που δέχεται τις προσβολές και τους εξευτελισμούς για αυτό το ξεροκόμματο.. 
  ( γιατί πάλι καλά που έχουμε δουλίτσα μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, μη μιλάς καθόλου!!)
Που κάποια μέρα όμως ίσως να διαπιστώσει πως αυτή η ζωή δεν αρμόζει σε κανένα έμβιο ον και να δραπετεύσει!


Στη φωτό ο Ρόκυ, που χρησιμοποιείται για διασκέδαση, ο οποίος επιτέθηκε και σκότωσε τον εκπαιδευτή του. Δεν αναφέρθηκε πουθενά τι συνέβη στον Ρόκυ μετά το περιστατικό.
Ένα πράγμα που ακούω από το αντι-κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων (ή από αυτούς που είναι απαθείς σε αυτό) είναι ότι το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων είναι διαφορετικό από τα άλλα κινήματα επειδή τα ζώα δεν ενώνονται με εμάς στην εξέγερση ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Επίσης υποστηρίζουν ότι το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων είναι αντίθετο με τα αντίστοιχα κινήματα των άλλων ανθρώπινων αγώνων επειδή το x% εκείνων των αγώνων από αποτελούταν από την καταπιεσμένη ομάδα (πχ. το 50% του πληθυσμού ήταν γυναίκες κατά τη διάρκεια του κινήματος των Σουφραζέτων). Και οι δύο παρερμηνείες προκύπτουν και από μια σπισιστική και αποτελεσματική συγχρόνως καμπάνια για να δαιμονοποιηθεί οποιαδήποτε ανταπόδοση από άλλα ζώα ενάντια στους καταπιεστές τους.
Μια πρόσφατη ιστορία μου ενέπνευσε αυτή την ανάρτηση: Αρκούδα σε τσίρκο στη Ρωσία σκότωσε τον βασανιστή της. Εν συντομία, μια αρκούδα εκμεταλλευμένη, εξευτελισμένη και χωρίς αμφιβολία ξυλοκοπημένη για να δίνει παραστάσεις με παγοπέδιλα σε ανθρώπινο κοινό εξεγέρθηκε εναντίον των δυναστών της. Η αρκούδα πυροβολήθηκε πάνω στη σκηνή αφού νωρίτερα είχε δώσει θανάσιμα χτυπήματα στον εκμεταλλευτή της.

Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, άλλες έρχονται στο μυαλό. Η τρομερή προσπάθεια απόδρασης ενός ελέφαντα από ένα τσίρκο στη Χονολουλού. Η Tyke κατάφερε να βγει από το κτήριο και από τις πύλες, αλλά που να πήγαινε; Την πυροβόλησαν μέχρι θανάτου λίγο αργότερα.
Όταν μαϊμούδες εκπαιδευμένες να κάνουν κόλπα ενώθηκαν για να επιτεθούν στον εκπαιδευτή τους στην Κίνα, ο οποίος τις είχε φυλακισμένες και τις χτύπαγε, η επίθεση έληξε εκεί. Ο εκπαιδευτής τους τις έδεσε από το λαιμό και δεν μπορούσαν να κινηθούν. Κανείς δεν τις βοήθησε.
Όταν μια μητέρα αγελάδα επιτέθηκε στον κτηνοτρόφο καθώς αυτός προσπαθούσε να της κλέψει το μωρό της (όπως κάνουν οι κτηνοτρόφοι), την χαρακτήρισαν «υπερπροστατευτική» λες και υπάρχει κάτι περίεργο στις προσπάθειές τις να σώσει το παιδί της. Αυτή η αγελάδα ήταν αρκετά τυχερή ώστε να μην την αναγνωρίσουν οι άλλοι κτηνοτρόφοι, καθώς σκότωσε τον εκμεταλλευτή της και κατέστρεψε την οικογένειά του.
Αυτές οι ιστορίες και πολλές άλλες προκαλούν το ερώτημα: Πώς να εξεγερθούν τα ζώα ενάντια στους καταπιεστές τους (χωρίς τη βοήθειά μας) όταν κάθε φορά που το κάνουν έρχονται αντιμέτωπα με όπλα και άμεσες τιμωρίες θανάτου; Δεν μιλάμε τη γλώσσα τους, ούτε αυτά τη δική μας οπότε όσο και να φωνάζουν αυτό δεν θα βοηθήσει (γιατί το κάνουν με τη δική τους μορφή επικοινωνίας καθώς ουρλιάζουν μέσα στα κλουβιά τους, από πόνο και βγάζουν άλλες κραυγές για τις οποίες αδιαφορούν οι εκμεταλλευτές). Οι επιστολές και οι φωνές δεν βοηθούν στο να γίνουν πράγματα ούτε καν μέσα στο δικό μας είδος.
Το άλλο θέμα σχετικά με το ποσοστό x των πλασμάτων που είναι μέρος του αγώνα προκαλεί την ερώτηση: Τα ζώα μέσα στο κίνημα, αν και υστερούν σε όπλα και τεχνολογία, υπερτερούν από εμάς αριθμητικά. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα τους πρέπει να θεωρείται ίσο με το δικό μας καθώς είμαστε όλοι ζώα. Επίσης, στα περισσότερα άλλα κινήματα, η καταπιεσμένη ομάδα ΔΕΝ δρούσε μόνη εναντίον των καταπιεστών. Η καταπιεσμένη ομάδα σχεδόν πάντα είχε συμμάχους εκτός της δημογραφίας της η οποία βοήθησε να πετύχουν οι επαναστάτες της. Θα μπορούσαν αυτοί που υπέφεραν στο Ολοκαύτωμα να κατέρριπταν τη ναζιστική πολεμική μηχανή μόνοι τους;
Προτού κρίνουμε το χάλι και την αξία των άλλων ειδών βασισμένα στη δυνατότητά τους να επαναστατήσουν, πρέπει να θυμηθούμε ότι η σκληρότητα απέναντι στα ζώα μας είναι τόσο μισητή που μπορεί να συγκριθεί με κάθε έναν ανθρώπινο αγώνα έχει υπάρξει. Τα βιομηχανικά εκτροφεία είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα θηλυκά ζώα στα βιομηχανικά εκτροφεία χρησιμεύουν ως γυναίκες δούλοι και μηχανές αναπαραγωγής. Τα ζώα που χρησιμοποιούνται για ψυχαγωγία είναι σκλάβοι των καταπιεστών τους.
Κανείς δεν είναι ελεύθερος όσο οι άλλοι είναι καταπιεσμένοι.

πηγή:http://antispe.squat.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου