ΚΟΛΑΣΗ!

Σύμφωνα με στοιχεία που προέρχονται (κυρίως) από ιατρικούς κύκλους, στην Ελλάδα της "ανάπτυξης" ο αριθμός των παιδιών που οδηγούνται σε νοσοκομεία με άγχος, κατάθλιψη, με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα έχει αυξηθεί σε ποσοστό 38%! Παράλληλα, οι έρευνες αποδεικνύουν ότι στις χώρες της Ευρώπης όπου τρέχουν τα "προγράμματα σωτηρίας" ένα στα τρία παιδιά ζει στα όρια (ή και κάτω απ'αυτά) της φτώχειας. Δηλ. στερείται της ικανοποίησης των βασικών (και...δημοκρατικά κατοχυρωμένων) αναγκών: απειλείται με έλλειψη στέγης, δεν έχει πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν έχει θέρμανση και-το τραγικότερο-υποσιτίζεται, εξαιτίας των μέτρων λιτότητας ή εξαθλίωσης, για να'μαστε πιο ακριβείς.
Κι ας παραδέχονται επίσημα αξιωματούχοι του ΔΝΤ ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έγινε "λάθος" στους χειρισμούς (άρα εξακολουθεί να γίνεται εφόσον ο σχεδιασμός δεν αλλάζει), αλλά οι "ψυχές που είναι να βγουν ας βγουν", γιατί, όπως μας δίδασκαν από την παιδική ηλικία στα σχολεία, "όταν αρχίζεις κάτι πρέπει και να το τελειώνεις, γιατί δενείναι καλό να το αφήνεις στη μέση!" (να και το ηθικό δίδαγμα!)

Εγώ έχω μια απορία: όλοι όσοι λένε "εγώ δεν μπορώ να βγω στους δρόμους", "να φωνάξω, να διεκδικήσω δυναμικά, να ρισκάρω" κλπ "γιατί έχω παιδιά!", έχουν σκεφτεί ότι το μέλλον που "μαγειρεύεται" για τα παιδιά τους είναι "το χρονικό μιας προαναγγελθείσας κόλασης;" Που είναι "αυστηρώς ακατάλληλη" για ανηλίκους; (και αυτούς που είναι ήδη εδώ και αυτούς που είναι-αν είναι-να έρθουν!) Όσο για τους ενηλίκους ήδη νιώθουν για τα καλά στο πετσί τους το τσουρούφλισμα από τα "καζάνια!"

Τι περιμένουν γι'αυτούς και τις οικογένειές τους; Την οριστική αποτέφρωση;