ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Μια ατάκα, μια υποχρέωση, ένα παλιό "καράβι" που βουλιάζει κι ένα νέο που έρχεται...




Ένα σωρό ατάκες μας στοιχειώνουν ολόγυρα και αντανακλούν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το "πνεύμα των καιρών"(μη ξεχνάτε ότι πνεύμα=φάντασμα, αν θέλουμε να ακριβολογούμε). Μια απ'τις πιο δημοφιλείς είναι και τούτη:

" ο κόσμος τα'χει παίξει! "
Ακούγεται σε φούρνους, σούπερ μάρκετ, μανάβικα, καφενεία, φαρμακεία, δημόσιες υπηρεσίες κι εφορίες που τρέχεις (και πιθανότατα παγιδεύεσαι στην ουρά των "παιγμένων") για να διευθετήσεις αυτά που δεν διευθετούνται με τίποτα σχεδόν.


 Και γιατί να τα διευθετήσεις; Αλλιώς θα σου πάρουν τα υπάρχοντα και θα σε χώσουν στα μπουντρούμια του κράτους; Τι λέτε ρε! Πόσα μπουντρούμια διαθέτουν (αφού όλα είναι υπερπλήρη και ήδη ξεχειλίζουν) για να πετάξουν μέσα το 90% του πληθυσμού που αδυνατεί να "εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του;" Και για να ακριβολογούμε (πάλι): υποχρέωση=κάτι για το οποίο σε ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ κάποιος να κάνεις, άσχετα αν αυτό μπορεί και να είναι (όπως συμβαίνει στον "αγώνα για τη σωτηρία της χώρας" χωρίς όμως τους "χωρικούς") ανήθικο, παράλογο, παράνομο (για τσεκάρετε πόσα βασικά άρθρα του Συντάγματος περί μέριμνας για στέγαση, εργασία των πολιτών κτλ. έχουν ξεσκιστεί κυριολεκτικά!) και δολοφονικό για αυτόν που "υποχρεώνεται". Ο οποίος, άρα, μπορεί κάλλιστα αν ΘΕΛΕΙ (κι έχει το δικαίωμα) ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ να κάνει πράξη την επιβαλλόμενη τέτοιου τύπου "υποχρέωση!" Γιατί;
Μα γιατί πρόκειται πλέον περί νόμιμης άμυνας σε απειλή κατά της επιβίωσης, κατά της ίδιας της ζωής της δικής του και της οικογένειάς του! ΚΑΙ Ν'ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ (κι ακόμα καλύτερα μαζικά κι οργανωμένα με τους άλλους "υποχρεωμένους") όταν οι "υπο-χρεωτές" ξαμολύσουν τα μαντρόσκυλά τους για να εισπράξουν τα "οφειλόμενα", που αυτοί ανακάλυψαν, αυτοί θέσπισαν χωρίς να ρωτήσουν καν εκείνους που τους τοποθέτησαν με τη "δημιοκρατική ψήφο" στο τιμόνι του καραβιού (αλλά κι εκείνους που τους γύρισαν την πλάτη ή επέλεξαν άλλους "σωτήρες") και τώρα γαβγίζουν παράφωνα και απειλητικά περί εισπράξεων "για να μη βουλιάξει το καράβι!"
 

 Ε! λοιπόν αν είναι γραφτό του, ας βουλιάξει το σαπιοκάραβο αυτό να τελειώνουμε! Γιατί έχει καταντήσει υπόδειγμα παρακμής: πολιτικής-ηθικής-πνευματικής-κοινωνικής!
Με κύρια χαρακτηριστικά τη διάσπαση και τη φαγωμάρα μεταξύ των μελών του πολύπαθου πληρώματος αντί για τη συσπείρωσή του, τη νοοτροπία του διαίρει και βασίλευε να μεσουρανεί και τους βασανιστές καραβοκύρηδες να τρίβουν από άγρια ικανοποίηση τα διεφθαρμένα χέρια τους και να βομβαρδίζουν το πλήρωμα με φούμαρα και ασυναρτησίες για να το ναρκώνουν και να μην αντιδρά στα δίχως τέλος "μαστιγώματα". Κι ενώ το αίμα ρέει πάνω σε όλο το κατάστρωμα πια, κάποιοι γυρνούν την πλάτη να μη βλέπουν μέχρι να'ρθει και η δικιά τους σειρά να ματώσουν ακατάσχετα, κάποιοι τα βάζουν με τους "λαθρεπιβάτες" λες κι αυτοί χαράζουν τη ρότα του καραβιού ή αυτοί επέλεξαν τους συγκεκριμένους καραβοκύρηδες να κουμαντάρουν το καράβι-φάντασμα ή λες και επέλεξαν να παραμείνουν σε αυτό το ρημαγμένο καράβι και δεν θέλουν να φύγουν και, τέλος, όσοι λίγοι αλλά αποφασισμένοι επισημαίνουν όλα τα προηγούμενα κακώς κείμενα και παρακινούν στην αναπόφευκτη ανταρσία (και πραγματική σωτηρία), κυνηγιούνται από τους ρομποτοειδείς (άρα και χωρίς ανθρώπινα στοιχεία μέσα τους) φρουρούς του καραβιού σαν τις δήθεν μάγισσες του Μεσαίωνα!


 Κι όταν βουλιάξει για τα καλά (αν ήδη είναι με την πλώρη κάτω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας), όσοι δεν το βάζουν κάτω (και λειτουργεί ακόμα μέσα στο γενικότερο μούδιασμα της αδράνειας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης), θα επιπλεύσουν, θα πεισμώσουν απέναντι στα κύματα και θα καταφέρουν να βγουν σε μια νέα, πολλά υποσχόμενη, στεριά. Και θα φτιάξουν με ιδρώτα και πίστη στις προσωπικές ικανότητες του ο καθένας, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ένα νέο γερό σκαρί για να ξανοιχτούν και πάλι στα πελάγη! Μαθημένοι όμως (αν έχουν στοιχειώδη ευφυία) από τα αλεπάλληλα χαστούκια και σαδιστικά καψόνια των "καραβοκύρηδων", αυτή τη φορά το καράβι να είναι στημένο με νέα δομικά υλικά: βγαλμένα μέσα από το λαμπερό εργαστήρι της Ελευθερίας, της εντιμότητας, της δικαιοσύνης για όλους, της ανάληψης προσωπικών ευθυνών και δράσεων, της συλλογικότητας και συνεργατικότητας, των πιο διάφανων αδούλωτων ονείρων..!

Και σε όσους δεν αρέσει αυτό, τότε ας βολοδέρνουν στα κύματα και, αν δεν πνιγούν, ας ξεβραστούν σε μια άλλη στεριά κι ένα άλλο λιμάνι κι ας μολύνουν άλλα καράβια (αν μπορούν, γιατί τα πληρώματα έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ξυπνούν και να θωρούν με άγρια βλέμματα καραβοκύρηδες και υποταχτικούς τους) με τα θανάσιμα μικρόβια της απληστίας, της αναλγησίας ή της μιζέριας και δουλικότητας...

ανιχνευτής


 ΥΓ: όταν ο αλησμόνητος πρώην υπουργός οικονομικών κ.Παπακων/νου μιλούσε για ελληνικό "Τιτανικό", παρέλειψε να μας θυμίσει (ή να πληροφορήσει όσους δεν ξέρουν το story) ότι από εκείνο το ναυάγιο σώθηκαν μέσα στις βάρκες μόνο επιβάτες της α' ή και β' θέσης. Το πλήθος των επιβατών της γ΄θέσης αφέθηκε απλά να πνιγεί στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού...Οι οπλισμένοι ναύτες τους έκλεισαν τις πόρτες εξόδου προς το κατάστρωμα ή τους απαγόρευσαν να ανεβούν στις βάρκες, που χωρούσαν πολύ περισσότερους από εκείνους που μπήκαν σ'αυτές!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου