ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

" Ναι! υπάρχουν κανόνες επικοινωνίας, όταν δεν υπάρχει λογική "

Ένα ξεχωριστό άρθρο, από την άποψη ότι, άλλοτε με (απόλυτα δικαιολογημένη, είναι αλήθεια) οργή κι άλλοτε με καυστικό χιούμορ, θέτει στις σωστές βάσεις του ένα θέμα που όλο και περισσότερο χαρακτηρίζει (ή καλύτερα διαβρώνει) την καθημερινότητα πάρα πολλών ανθρώπων, ΟΛΩΝ των ηλικιών, ως απόρροια του σύγχρονου κι αφύσικου (γεμάτου ανασφάλεια και νευρώσεις) τρόπου ζωής...


Ναι! υπάρχουν κανόνες επικοινωνίας, όταν δεν υπάρχει λογική



Αλήθεια, πρέπει ακόμα να μιλάμε για την κοινή λογική σχετικά με την επικοινωνία (ή μάλλον σκέτη ομιλία) μέσω των κινητών τηλεφώνων; Μα η πικρή αλήθεια παραμένει: οι κόπανοι με τα κινητά είναι χειρότεροι από ποτέ. Όσον αφορά τα επίπεδα ωριμότητας,
πολλοί από αυτούς κατατάσσονται στο επίπεδο των μυκήτων (με κίνδυνο να υποτιμήσω τους μύκητες), διακόπτοντας τα πάντα και τους πάντες με τις δυνατές φωνές, με τα μικρά δάχτυλα να πατάνε μανιωδώς τα κουμπιά και την προσοχή τους να αποσπάται συνεχώς από κουδουνίσματα, διάφορες μελωδίες και φωτεινά χρώματα σε μικρές οθόνες. Αυτή η γελοία ανάγκη –ανασφάλεια να πρέπει να είσαι σε επαφή με όλους τους ανθρώπους, όλη την ώρα, έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και ενώ νομίζεις ότι συνδέεσαι περισσότερο ο ένας με τον άλλο, στην πραγματικότητα φέρεσαι σε αυτούς που βρίσκονται πιο κοντά σου, όπως οι Κινέζοι φέρονταν στους Μογγόλους και χτίζεις ένα τεράστιο Σινικό τείχος ανάμεσα σας.

Τα ακόλουθα είναι βασικά πράγματα για τα κινητά, που οι άνθρωποι, όπως όλα δείχνουν, δυσκολεύονται ακόμα και σήμερα να ακολουθήσουν. Στην πραγματικότητα ο τίτλος θα έπρεπε να είναι “Πώς να χρησιμοποιήσεις την λογική και να παραμείνεις άνθρωπος σε μια κοινωνία ανθρώπων”. Διάβασε τα, μάθε τα και εφάρμοσε τα.

Μιλώντας πολύ δυνατά : “ΝΑΙ! ΗΛΙΘΙΕ, ΣΕ ΑΚΟΥΜΕ!”. Για κάποιο καθόλου περίεργο λόγο, οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να υψώνουν την φωνή τους, ουρλιάζοντας όταν μιλάνε στο τηλέφωνο. Νομίζω ότι έχουμε προχωρήσει αρκετά, τεχνολογικά μιλώντας, για να εμπιστευτούμε το μικρόφωνο του κινητού μας να ενισχύσει επαρκώς και να μεταφέρει την φωνή μας. Το στόμα σου δεν μπορεί, με κάποιο φυσικό τρόπο, να βρεθεί πιο κοντά στο μικρόφωνο. Έτσι, εκτός και αν βρίσκεσαι πίσω από ένα οπλοπολυβόλο εν χρήση, δεν χρειάζεται να φωνάζεις. Διάολε, ακόμα και από το διάστημα να καλείς, πάλι δεν χρειάζεται να υψώνεις την φωνή σου.

Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν την προσοχή των συνανθρώπων τους, που μιλάνε δυνατά με σκοπό να επιδείξουν πρόσφατα κατορθώματα και επιτυχίες τους για να εντυπωσιάσουν τους περαστικούς. Μην τους μισείς πολύ, λόγω μειωμένης αντίληψης και βλακείας είναι καταραμένοι να ψάχνουν συνεχώς την αποδοχή από οποιονδήποτε εντός της εμβέλειας τους. Μπορείς να τους λυπηθείς και συγκαταβατικά ν’ απομακρυνθείς αν είναι δυνατόν ή να τους πεις με έμφαση να σκάσουν. Μην φωνάζεις!: Όταν μιλάς στο τηλέφωνο, η συζήτησή σου αφορά εσένα και τον συνομιλητή σου, κανέναν άλλο! Επέλεξε λοιπόν να κάνεις την συνομιλία σου σε ένα μέρος που δεν υπάρχουν πολλοί θόρυβοι τριγύρω, ώστε να μιλήσεις άνετα. Έχουν δε κυκλοφορήσει μελέτες που αποδεικνύουν πως οι άνθρωποι που ακούν μία μονόπλευρη συνομιλία, αποσυντονίζονται πολύ περισσότερο από όταν ακούν μία ολόκληρη συζήτηση. Άρα, οι φωνές σου όταν μιλάς στο κινητό, βλάπτουν ΚΑΙ τους γύρω σου.

Ακατάλληλες συζητήσεις σε δημόσιο χώρο: Κανείς δεν χρειάζεται να ακούσει πόσο χάλια έγινες χθες το βράδυ ή τι χρώμα βρακί φόραγε το αγόρι σου χτες το βράδυ. Κράτησε τις προσωπικές σου συζητήσεις, προσωπικές, διάβασε τι στο διάολο σημαίνει η λέξη ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ή όπως πολύ σοφά έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, “τα εν οίκω μη εν δήμο” γιατί όταν τα κοινοποιείς γίνεσαι νούμερο. Τώρα τι λέω όταν αυτά τα ανεβάζεις στο Facebook και σε όλα τα πιθανά κι απίθανα διαδικτυακά σημεία, με μπόλικες γαργαλιστικές λεπτομέρειες και ει δυνατόν με φωτογραφίες, για να φύγει και η τελευταία υποψία του πόσο βλάκας είσαι και πόσο καλά έκανε, η περί αυτής ο λόγος, που σε ξαπόστειλε και βρήκε την πνευματική της γαλήνη. Όλοι μας χρειάζεται να κάνουμε το ίδιο, μα είμαστε αναγκασμένοι να συχνωτιζόμαστε με αρκετά δίποδα όπως του λόγου σου. Αν δεν θέλεις να σε δει ο κόσμος να κλαις, ενώ περιμένεις στην ουρά της τράπεζας ή ενώ παραγγέλνεις καφέ, απέφυγε τις συναισθηματικές συζητήσεις σε δημόσιους χώρους. Προσφέρσου να καλέσεις εσύ αργότερα, βγες έξω ή βρες ένα ήσυχο μέρος όπου μπορείς, ανοιχτά και ξεδιάντροπα να πεις ότι θέλεις. Υπάρχει λόγος που οι δημόσιοι χώροι αποκαλούνται ΔΗΜΟΣΙΟΙ.

Αγενής διακοπή της συνομιλίας: Έχεις νιώσει ποτέ ότι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσεις την συνομιλία σου με τον άνθρωπο ακριβώς απέναντι σου, είναι να τον καλέσεις στο τηλέφωνο; Έχεις φτάσει ποτέ στο αποκορύφωμα μιας ιστορίας, μόνο και μόνο για να ακούσεις “Συγνώμη, πρέπει να απαντήσω σε αυτό το τηλεφώνημα”; Για ποιο λόγο είναι η εξωπραγματική φωνή κάποιου άλλου πιο σημαντική από την ολοζώντανη δικιά σου; Είναι πολύ απογοητευτικό να κάθεσαι και να περιμένεις ενώ ο “φίλος”, το ραντεβού ή κάποιο μέλος της οικογένειας σου συζητάει στο τηλέφωνο την ώρα που είστε μαζί. Όταν συμβαίνει αυτό, μπορείς απλά να φεύγεις. Ακόμα και όταν είσαι σ’ εστιατόριο, σε σύσκεψη, σε οποιαδήποτε σημαντική συνάντηση. Αν ο φίλος, ο συνεργάτης, το αφεντικό σου προτιμάει να μιλάει με κάποιον άλλο, τότε σήκω και φύγε από αυτό το σημείο που σε υποτιμούν αμέσως. Ή, όπως ανέφερα προηγουμένως, κάλεσε και εσύ στο κινητό του. “Τι γίνεται; Πως είναι το πιάτο σου; Δεν είναι υπέροχο το κρασί-ο πελάτης- η ομάδα -το παιδί;”. Αν δεν μπορείς να φύγεις, κάλεσε τον.


Τσεκάροντας το κινητό σου στον κινηματογράφο: Οι ανακοινώσεις στο cinema και οι άνθρωποι που κάνουν συνέχεια “Σσσσσςςςςς”, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μειωθούν τα χτυπήματα των κινητών με το πέρασμα των χρόνων. Αλλά οι άνθρωποι ακόμη τσεκάρουν τις κλήσεις και στέλνουν μηνύματα σε φίλου, αθόρυβα αλλά εξίσου ενοχλητικά. Υπάρχει κάποιος λόγος που ξοδεύουμε τον χρόνο μας για να παρακολουθήσουμε μια ταινία στον κινηματογράφο. Όταν τα φώτα σβήνουν και ανοίγει το πανί, προσπάθησε να ξεχάσεις τα καθημερινά σου προβλήματα και άφησε τον εαυτό σου να χαθεί στον κόσμο για τον οποίο αγόρασες τα εισιτήρια. Όταν με την γωνία του ματιού σου, βλέπεις το πρόσωπο κάποιου να φωτίζεται καθώς τσεκάρει το κινητό του, επιστρέφεις πάλι πίσω στην πραγματικότητα και σου υπενθυμίζεται πόσοι βλάκες ανά τετραγωνικό υπάρχουν στον κόσμο. Κλείσε βρε άνθρωπε το κινητό σου, σκέψου λίγο και τους συν-ανθρώπους γύρω σου.

Ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρνάει, αν δεν είσαι διαθέσιμος για 2 ώρες. “Αλλά τι γίνεται αν είναι πραγματική ανάγκη;” λες με την γνωστή σου δήθεν αφέλεια. Οι πιθανότητες να προκύψει μια έκτακτη ανάγκη, είναι αστρονομικά ασήμαντες. Εξάλλου, αν ήταν κάτι επείγον θα είχε συμβεί ήδη. Δεν θα ήσουν εκεί και οι πιθανότητες είναι ότι οι άνθρωποι που μπορούσαν να κάνουν κάτι για αυτό, θα το είχαν κάνει ήδη. Άλλωστε μονάχα Οι γιατροί και οι πουτάνες χρησιμοποιούν κινητά επί 24ωρου βάσης.

Αποστολή μηνύματος ενώ οδηγείς: Αν μιλάς στο τηλέφωνο ενώ οδηγείς βεβαιώσου ότι φοράς hands free ή όταν στέλνεις μήνυμα σταμάτα στην άκρη του δρόμου πρώτα. Σύμφωνα με μια μελέτη του Harvard, τα κινητά είναι υπεύθυνα για πάνω από 900 θανάτους και μισό εκατομμύριο τραυματισμούς ετησίως. Οι νόμοι υπάρχουν για να είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε στο κινητό ενώ οδηγούν. Όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα, μπροστά στο τιμόνι!!!! Θα ήθελα πολύ να δω μια ταφόπλακα να γράφει: “Έστελνε μήνυμα όταν ξαφνικά πετάχτηκε έξω από το παρμπρίζ μαζί με την κόρη του”. Θα έπρεπε να αφαιρείται κατευθείαν η άδεια οδήγησης σε όποιον συλλαμβάνεται να στέλνει μηνύματα ενώ οδηγεί.

Αποστολή μηνύματος ενώ συζητάς ή τρώς. Σου έχει τύχει ποτέ κάποιος να προσπαθεί να ακούσει την ιστορία που του λες, ενώ ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα σε κάποιον άλλο; Θέλεις να τον συγχαρείς μόνο και μόνο για την προσπάθεια να λέει “χμμ, ναι” σε όλες τις λάθος στιγμές και να σε διακόπτει στην μέση της πρότασης με ένα “αποκλείεται” συνεχίζοντας να πληκτρολογεί, ενώ από την άλλη θέλεις να αρπάξεις το κινητό του και να το πετάξεις στο πάτωμα με δύναμη επειδή είναι απίστευτα αγενής. Μια καλή επιλογή, είναι να μείνεις μακριά του. Όταν τρώμε δεν…. στέλνουμε μηνύματα. Όταν βρίσκεσαι στο τραπέζι με φίλους ή την οικογένειά σου θα ‘βγάζες ένα βιβλίο ν’ αρχίσεις να διαβάζεις, προφανώς όχι. Με την ίδια λογική λοιπόν, είναι απαράδεκτη και η χρήση του κινητού κατά την διάρκεια του φαγητού. Όταν βγαίνεις ραντεβού για φαγητό άφησε το τηλέφωνο στο αυτοκίνητο ή στην τσάντα, κλειστό ή στο αθόρυβο και τσέκαρε το διακριτικά στην τουαλέτα.

Αποστολή μηνύματος αντί ομιλίας.  Δεν σημαίνει τίποτα η φιλία δεν σημαίνω τίποτε σαν άνθρωπος; Έχεις γίνει τόσο αδιάφορος και απαθής στην ζωή, που ζητάς από τους ανθρώπους να συνοψίσουν την μέρα τους σε ένα κειμενάκι; “Πως είσαι;”, “Τι γίνεται;”, “Τι νέα;” και το πλέον ηλίθιο “Γιατί χάθηκες;” . Αυτά τα αυθαίρετα και γελοία ερωτήματα είναι ενοχλητικά όταν γίνονται αυτοπροσώπως, αλλά τουλάχιστον έχουμε την ικανότητα να ανταποδώσουμε με εξίσου ασήμαντες και ηλίθιες απαντήσεις σε ένα δευτερόλεπτο ή και λιγότερο. Αλλά το να περιμένεις ένας άνθρωπος να ξοδέψει ένα πολύτιμο δευτερόλεπτο από τον χρόνο του για να πληκτρολογήσει “Καλά, εσύ;” ή “Τα ίδια.” ή “Κάτσε να σου γράψω για την μέρα μου.” ή “Δεν χάθηκα” είναι αξιολύπητο για την νοημοσύνη σου.

Δυνατοί και ενοχλητικοί ήχοι κλήσης. Ήμουν στο λεωφορείο ένα πρωί, όταν ξαφνικά η ησυχία διαταράχθηκε από μια κραυγή από το πουθενά. Ήταν ο τύπος της κραυγής που βγάζει μια ξανθιά μπίμπο, όταν ο κατά συρροή δολοφόνος της βγάζει τ’ άντερα με ένα πιρούνι. Παραλίγο να πάθω καρδιακό επεισόδιο και οι περισσότεροι από τους επιβάτες αναπήδησαν από τις θέσεις τους. Όταν το επαναλαμβανόμενο ουρλιαχτό συνέχιζε να δυναμώνει καταλάβαμε τον ένοχο, ένα κινητό. Κάποιος ανόητος, έβγαλε το κινητό από την τσέπη του τόσο ντροπιασμένος για το πόσο δυνατά το είχε που του έπεσε στο πάτωμα. Όλο το λεωφορείο παρακολουθούσε με διασκέδαση, καθώς το πρόσωπο του μάγκα γινόταν όλο και πιο κόκκινο, καθώς προσπαθούσε να μαζέψει το κινητό και να σιωπήσει τις κραυγές που ακούγονταν από αυτό. Ενώ υπάρχουν πάρα πολύ ηλίθιοι ήχοι κλήσης για να τους αναφέρω εδώ, η ιστορία αυτή δείχνει το νόημα: χαμήλωσε το ηλίθιο ringtone σου! Κανείς δεν νομίζει ότι είσαι έξυπνος, αστείος ή μουσικά καταρτισμένος όταν το μικρό σου jukebox διακόπτει τις σκέψεις του. Ο τύπος στο λεωφορείο πιθανόν σκέφτηκε ότι θα ήταν αστείο, όμως στα πρόσωπα όλων μπορούσε κανείς να διαβάσει δυνατά και καθαρά: “Τι κόπανος!”.



Διακόπτοντας μια ζωντανή παράσταση. Θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.α. Τίποτα δεν εκνευρίζει περισσότερο από το να καταστρέφεται μια τέχνη από τον ήχο κλήσης ενός κινητού. Παραλίγο ν αγκαλιάσω και να φιλήσω έναν security, επειδή έπιασε από το γιακά έναν τύπο και τον συνόδεψε έξω από την αίθουσα, επειδή το κινητό του χτύπησε κατά την διάρκεια εκτέλεσης ενός επικίνδυνου κόλπου σε μια ακροβατική παράσταση. Είχα επίσης και την ευχαρίστηση να δω έναν δικαστή να δίνει “δωράκι” σε ένα ακέφαλο ανθρωποειδές πράγμα (δικηγόρο μάλιστα) που θέλησε πρωί πρωί να μας προσφέρει Πλούταρχο και μάλιστα στην διαπασών. Καταστρέφεις τον ειρμό κάποιου ή διακόπτεις έναν ηθοποιό στην σκηνή, στην συνέχεια καταστρέφεις και την εμπειρία όλων των υπολοίπων που ξόδεψαν τα σκληρά κερδισμένα χρήματα τους και φαίνεσαι σαν ένας εγωπαθής πίθηκος (πάλι βρίζω τα συμπαθέστατα ζωντανά) που πρέπει να τον βάλουν στην γωνία μαζί με τα καθυστερημένα, αλλά όταν διακόπτεις κάποιον που η ζωή του εξαρτάται από την αυτοσυγκέντρωση και την ηρεμία, πρέπει να σε βάλουν φυλακή.

Τοποθεσία. Υπάρχουν αμέτρητες τοποθεσίες όπου το να απαντήσεις μια κλήση, ή το κουδούνισμα αν ακούγεται, είναι ακατάλληλο και εξαιρετικά ενοχλητικό για τους γύρω σου. Οι κάποιες που μου έρχονται στο μυαλό, είναι οι βιβλιοθήκες, οι εκκλησίες, οι ουρές στα ταμεία, τα νοσοκομεία, τα μουσεία. Ένα από τα τελευταία μέρη στην Γη, εκτός από μια άδεια εκκλησία, όπου οι άνθρωποι μπορούν να πάνε να διαβάσουν, να σκεφτούν και να μελετήσουν με ησυχία, δέχεται επίθεση από ανθρώπους που αρνούνται να αποσυνδεθούν από το ασήμαντο εγώ τους. Το “Σςςςςςς” είναι για σένα και όχι για να φύγουν οι μύγες!!! Βγες έξω και δέξου την κλήση, πριν κάποιος σου πετάξει ένα βιβλίο στο κεφάλι !

Όταν παραγγέλνεις φαγητό, δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω πόσο ενοχλητικό μπορεί να γίνει ένα τηλεφώνημα, τόσο για το προσωπικό όσο και για τους πελάτες πίσω από εσένα στην ουρά, το ίδιο και στην ουρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, στο θέατρο και οπουδήποτε έχεις δύο επιλογές να πληρώσεις για μια υπηρεσία ή να δείξεις πέραν πάσης αμφιβολίας πόσο ηλίθιος είσαι !!!.

Αν οι άνθρωποι πρόκειται να συμπεριφέρονται σαν ηλίθια και κακομαθημένα κατοικίδια πρέπει και εμείς να τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Μην διστάσεις ούτε λεπτό να καυτηριάσεις μια βλακώδη συμπεριφορά “μογγολισμού” όπου κι όποτε την συναντήσεις και θεωρώ αυτονόητο πως επ ουδενή δεν συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο.

από τον εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου