ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Αιθαλομίχλη στην Αθήνα


Καθώς η ανάσα δυσκολεύει και η έφοδος του βλέματος μας στον ουρανό θολώνει. Η μυρωδιά του καμένου φέρνει στον καθένα μας την απορία: "τι ειναι αυτο ρε;"  Η απαντηση απλή.Η αιθαλομίχλη πνιγει τον ουρανό, μαζί και εμάς.


Αιτία η απότομη μετάβαση από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο σε ανεξέλεγκτης προέλευσης καύσιμα υλικά για τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Από την στιγμή που το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο κατέστη απρόσιτο λογω αυξημένης τιμής(φορολόγησης), όπως και η θέρμανση μέσω ηλεκτρικού όλα γίνονται καταλληλα καύσιμα για την θερμανση ενός σπιτιού. Οποιοδήποτε καύσιμο υλικό που μπορεί κάποιος να βρει σαρώνοτας τους δρόμους, ακόμα και αν αυτα περιέχουν επικίνδυνες τοξικές ουσίες όπως χρώματα, πλαστικά που όταν καίγονται παράγουν επικίνδυνους ρύπους, μικροσωματίδια, διοξίνες και άλλες άμεσα καρκινογόνες ενώσεις, καίγεται στις εστίες.


Αποτέλεσμα; η δημιουργία αιθαλομίχλης η οποία πια είναι εύκολα ορατή. Ενώ για παράδειγμα τα επίπεδα του μονοξειδίου του άνθρακα και τα αιωρούμενα σωματίδια, τουλάχιστον διπλασιάστηκαν και σε ορισμένες περιοχές τριπλασιάστηκαν.


Γενικότερα στον Ελλαδικο χώρο το φαινόμενο βαίνει επιδεινούμενο, όποτε υπάρχει άπνοια και οι μετεωρολογικές συνθήκες ευνοούν τη συσσώρευση των ρύπων. Πιο συγκεκριμένα για την Αθήνα των 5 εκατομυρίων εγκλωβισμένη από τέσσερα βουνά αποτελεί δολοφονικό χτύπημα.
Από τα αιωρούμενα σωματίδια, σύμφωνα με έρευνες, χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο περίπου 300.000 άνθρωποι ενώ στην χώρα μας ευθύνονται για τον θάνατο 1.300 ανθρώπων κάθε χρόνο, αλλά και για τη δημιουργία χρόνιων προβλημάτων υγείας σε άλλους 7.000 πολίτες. 


Συμπερασματικά, αυτοί που άφησαν ως μόνη διέξοδο την θέρμανση μέσω καύσης υλικών σε τζάκια και ξυλόσομπες ευθύνονται για την δημιουργία ενός δολοφονικού νέφους που πνίγει την πόλη. Η κατάσταση στην Αθήνα δεν είναι βιώσιμη...ή αυτοί ή εμείς.



*Το φαινόμενο δεν αφορά φυσικά κατοίκους Εκάλης κτλ κτλ



**Η θέρμανση μέσω ξύλου θα έχει φυσικά και άλλα θύματα ...(π.χ. Λόγω εξάπλωσης φωτιάς )



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΤΡΟΠΟΣ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ!!! 
Πηγή: Indymedia Athens

Διαβάστε κι αυτό:
To φθηνό τζάκι επιβαρύνει το νέφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου