ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Σ.Π.Φ. Τέλος της απομόνωσης της Όλγας Οικονομίδου

  «Ο χρόνος γίνεται «αιώνιος», είναι σαν να είσαι παγωμένος
    καθώς σκέφτεσαι – βλέπεις – νιώθεις αλλά δεν
    μπορείς να αγγίξεις – να το αισθανθείς όλο
    Ανάμνηση… ανάμνηση, αυτό ναι!
   κάθε λεπτό, κάθε φιλί, κάθε όνομα, κάθε πόλη
   όπου υπήρξα ελεύθερος όπως ένα
   πουλί γεμάτος ενέργεια και όνειρα, δημιουργικός
   και δραστήριος, στρατευμένος της ελευθερίας,
   παρακινητής της δράσης και προπαγανδιστής
   τα θυμάμαι όλα και αυτό κανένας και
   τίποτα δεν μπορεί να μου τα κλέψει…»
                   Gabriel Pombo Da Silva «Το ημερολόγιο ενός εγκληματία»
                                     Εκδ. Μαύρη Διεθνής (Υπό έκδοση)

Ύστερα από 53 μέρες στην απομόνωση και την εκδικητική στάση, όσον αφορά την εκτέλεση της πειθαρχικής μου μεταγωγής από τις φυλακές της Θήβας στα Διαβατά, στις 26 Ιουνίου μετέβηκα στις φυλακές Κορυδαλλού εν όψει του δικαστηρίου της δίωξης του κειμένου αλληλεγγύης της Συνωμοσίας για το αναρχικό στέκι Ναδίρ .
Το καθεστώς της απομόνωσης, έσπασε όχι γιατί πάρθηκαν αποφάσεις, αλλά λόγω συγκυρίας. Άλλωστε κάθε κρατούμενη –ος είναι ένας αριθμός, κάθε αριθμός ένα ακόμα χαρτί στις άχρηστες στοίβες πάνω στα γραφεία των γραφειοκρατών που εύκολα χάνεται ή επιμελώς θάβεται.
Δύο μέρες μετά μου ανακοινώνεται πως πρέπει να μεταβώ ξανά στις φυλακές Διαβατών. Γεγονός που σήμαινε επιστροφή στην απομόνωση.
Έτσι το πρωί της Παρασκευής 29 Ιουνίου κι ενώ η «συνοδεία» μου (ΕΚΑΜ, μπάτσοι, ειδικό σώμα μεταγωγών), περίμενε, δήλωσα κατηγορηματικά πως αρνούμαι να ακολουθήσω, αρνούμαι να ξαναγυρίσω, αρνούμαι λάβω μέρος στο παιχνίδι τους. Σε τέτοιες ή ανάλογες περιπτώσεις η τακτική που ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός είναι δεδομένη. Ξεκινάει με προσπάθεια πτόησης του ηθικού σου, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο της κατάστασης και τη ματαιότητα της επιλογής σου, πως δηλαδή «δεν γίνεται αλλιώς» και καταλήγει στις γνωστές απειλές περί βίαιης μεταγωγής.
Οι μέθοδοί τους φυσικά δεν υπερίσχυσαν, ούτε καν δημιούργησαν χιλιοστό αμφιβολίας στην άρνησή μου και καμία διάθεση συνδιαλλαγής. Άλλωστε η απόφαση που πηγάζει από την ψυχή και τις ξεκάθαρες επιλογές είναι αυτή της μη παραίτησης, της συνέχισης της ρήξης με το σωφρονιστικό σύστημα.
Ύστερα από πολύωρη καθυστέρηση, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε από το υπουργείο το χαρτί για την μεταγωγή μου στη φυλακή του Ελαιώνα της Θήβας γεγονός που σήμαινε ακύρωση της μεταφοράς μου στα Διαβατά και της συνέχισης της παραμονής μου στον Κορυδαλλό έως ότου μεταβώ στη Θήβα.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι πίσω στη φυλακή απ’ όπου ξεκίνησα αυτό το «ταξίδι».
53 μέρες απομόνωσης ακούγονται πολλές. Όταν βιώνονται είναι ακόμα πιο βαριές, πιο μονότονες, πιο δύσκολες. Μα η ιστορία των φυλακών κρύβει μέσα της απομονώσεις, κακομεταχειρίσεις και βασανισμούς αναρχικών επαναστατών και γενικότερα ανυπότακτων ανθρώπων που δεν μετράνε μέρες, αλλά χρόνια.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη εκτός των τειχών σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτή που καταργεί νοητικά κάθε απομόνωση, κάθε βασανιστήριο και τροφοδοτεί τη συνέχεια του αγώνα.
Όλες αυτές οι χειρονομίες αλληλεγγύης, οι συγκεντρώσεις , τα γράμματα, οι εμπρησμοί παραβιάζουν σαν αμετανόητοι διαρρήκτες το πλέγμα της σιωπής και πυρπολούν το εσωτερικό της. Από τους πυροβολισμούς της FAI στη Γένοβα , μέχρι την πυρπόληση της Microsoft από τις Αποκλίνουσες Συμπεριφορές – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο στο Μαρούσι, το τσεκούρι του αναρχικού πολέμου δεν θάφτηκε ποτέ…

                                        Πάντα στη μάχη…

                         Όλγα Οικονομίδου μέλος της Σ.Π.Φ. –FAI – IRF
            φυλακές Θήβας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου